Jest rok 965, rządy w Polsce sprawuje syn Siemomysła- Mieszko I. Z powodu trudności na Pomorzu Zachodnim musi szukać pilnie sojuszników. Znalazł ich na południu- w Czechach. Znakiem sprzymierzenia było jego małżeństwo z Dobrawą z rządzącej w Czechach dynastii Przemyślidów. Chociaż nie był to jedyny warunek na zawarcie sojuszu, drugim było nawrócenie się Mieszka I na chrześcijaństwo. Już rok później (966r.) został ochrzczony wraz ze swoimi najbliższymi współpracownikami, nazywamy to wydarzenie Chrztem Polski. Na pozytywy przyjęcia Chrztu nie było trzeba czekać długo bo już w 967r. Wieleci z Wichmanem na czele zaatakowali Polan. Polanie dostali niezwłoczną pomoc od południowych sąsiadów i skutecznie odparli atak nieprzyjaciela. Ucieszyło to Ottona I gdyż również był wrogo nastawiony do Wieletów, wkrótce zgodził się on na założenie biskupstwa misyjnego z siedzibą w Poznaniu co skutkowało niezależnością Polan od biskupstwa w Magdeburgu.

Pierwszym polskim biskupem został Jordan pochodzący najprawdopodobniej z Włoch. Sojusz z Czechami nie zaspokoił niepokojów w dorzeczu Odry gdyż już w 972r. doszło do konfliktu z niemieckim Hodonem. W bitwie pod Cedynią rozegrała się walka ostatecznie wygrana przez wojska Piastów. Pod koniec rządów, Mieszko I postanowił z niemiecką pomocą odwrócić się od Czechów i zająć śląsk. Chrzest Polski nie tylko wsparł nasze wojsko i sojusze lecz także jednolitość w wierze, Polanie odeszli od bałwochwalstwa, pogaństwa i powoli wtapiały się w kulturę krajów “zachodnich”. Polanie zjednoczeni zaczęli tworzyć coraz to potężniejsze państwo które wyróżniało się ponadplemiennością. W roku 1000 powstało arcybiskupstwo w Gnieźnie które zostało powołane na na cześć Ottona III który w tymże roku odwiedził Polskę. W świecie dzisiejszym istnieją zauważalne skutki Chrztu Polski z roku 966, jesteśmy krajem Chrześcijańskim w którym Biblia stanowi po części to jak postępujemy i, że mimo wszystko jesteśmy krajem zjednoczonym oraz wspólnie staramy się postępować dla wspólnego dobra i zwalczać otaczające nas zło.