Polityka dynastyczna Jagiellonów zaczęła się tak naprawdę z chwilą panowania Kazimierza Jagiellończyka. Jej głównymi elementami (polityka dynastyczna nie licząca się z powiązaniami etnicznymi i kulturalnymi była wyrazem średniowiecznego pojęcia państwa, jako własności panującego i obszaru eksploatacji jedynie wąskiego kręgu możnych) były takie działania, które doprowadzić miały do zachowania tronu w Polsce (każdy następny władca wybierany był w tzw. "wolnej elekcji"), zachowania jak najmocniejszych więzi z Litwą oraz do opanowania tronu w Czechach i na Węgrzech. W obu tych ostatnich monarchiach tron znajdował się w rekach przedstawicieli miejscowej magnaterii. Na Węgrzech władzę sprawował Maciej Korwin, syn Jana Hunyadiego - zwycięskiego wodza w wojnach z Turkami, a w Czechach panował związany z obozem husyckim Jerzy z Podiebradu. Poprzednikiem tych władców na tronie czeskim, jak i węgierskim był Władysław Pogrobowiec - syn Alberta Habsburga. Siostra Władysława Pogrobowca - Elżbieta Rakuszanka został żoną Kazimierza IV Jagiellończyka. Zrzekła się ona praw do dziedzictwa Austrii, czego nie uczyniła w stosunku do Czech i Węgier pozostawiając tym samym otwartą sprawę uzyskania tamtejszej władzy. Działania w tym kierunku Elżbieta i Kazimierz Jagiellończyk podejmowali przez cały okres swego małżeństwa. W przeciągu 38 lat małżeństwa Elżbieta urodziła trzynaścioro dzieci, z czego jedenaścioro osiągnęło wiek dorosły.

Głównym celem działania Kazimierza Jagiellończyka było opanowanie trony w Czechach i na Węgrzech. Okazje nadarzały się niemal same. Już w 1462 roku Kazimierz Jagiellończyk zawarł układ z Jerzym z Podiebradu, na mocy którego po śmierci Jerzego tron w czechach miał przypaść właśnie Jagiellonom. Dwa lata przed śmiercią Jerzego z Podiebradu - w 1469 roku - Kazimierz Jagiellończyk, wykorzystując słabość króla czeskiego atakowanego przez obóz cesarsko-papieski, doprowadził do wyboru swego najstarszego syna - Władysława na następcę króla czeskiego. Wywołało to jednak ostry konflikt ze strony innego pretendenta do tronu - Macieja Korwina, wspieranego przez opozycję katolicką. Mimo dość silnej pozycji tego ostatniego, sejm czeski w 1471 roku powołał na tron właśnie Władysława Jagiellończyka. Wojna Jagiellonów z Maciejem Korwinem toczyła się do 1479 roku. Podejmowane niemal w tym samym czasie polskie wyprawy na Węgry i Śląsk nie przyniosły jednak oczekiwanych rezultatów. Wobec powyższego na zjeździe monarchów w Ołomuńcu zawarto porozumienia z Maciejem, na mocy którego Władysław utrzymał tron w Czechach, natomiast cały Śląsk, Łużyce i Morawy miały pozostać we władaniu węgierskim. Ta "pokojowa sytuacja" nie trwała jednak zbyt długo. Po śmierci Macieja Korwina w 1490 roku wśród pretendentów do tronu węgierskiego znaleźli się: Jan Korwin, Maksymilian Habsburg oraz dwaj bracia: Władysław czeski i Jan Olbracht popierany przez szlachtę węgierską. Walka, która trwała do 1492 roku zakończyła się całkowitym sukcesem Władysława.. Już rok wcześniej Władysław czeski poślubiając wdowę po Macieju Korwinie koronował się na króla węgierskiego.

Po owych perypetiach dynastia jagiellońska miała w swym posiadaniu: Czechu ze Śląskiem i Łużycami, Węgry obejmujące także Chorwacje, Polskę i Litwę, tworząc tym samym swoisty blok państwowy w Europie Środkowej, który stanowił o ich międzynarodowej sile. Z drugiej strony należy pamiętać, iż blok ten zamieszkiwały ludy o bardzo odmiennej kulturze, a także odmiennym poziomie życia gospodarczego. Blok taki mógł także stanowić pewną polityczną przeciwwagę dla krajów należących we władaniu do dynastii Habsburgów. Jednak w przeciwieństwie do krajów habsburskich, kraje jagiellońskie nie prowadziły jednolitej polityki zagranicznej. Dynastia ta, która na końcu XV wieku i na początku XVI wieku wyrosła na pierwszą dynastie w Europie, reprezentowała - w przeciwieństwie do dynastii jagiellońskiej - typ silnej i scentralizowanej władzy, która oparta była nierzadko na wielkim kupiectwie i finansjerze.

Dzieci Elżbiety Rakuszanki i Kazimierza Jagiellończyka odniosły także wielkie zasługi na arenie międzynarodowej, głównie za sprawą swych małżeństw. Władysław został królem Czech i Węgier, Jan Olbracht po ojcu została wybrany na króla Polski, Aleksander został wielkim księciem litewskim, a po śmierci Jana Olbrachta opanował także tron w Polsce, analogicznie jak jego najmłodszy brat Zygmunt Stary. Ferdynand została kardynałem, a następnie prymasem Polski. Córki Elżbiety i Kazimierza poślubiły w większości dość liczących się ówczesnych władców. Jadwiga została zona księcia bawarskiego Jerzego, Zofia poślubiła margrabiego magdeburskiego Fryderyka (urodził się im syn Albrecht von Hohenzollern). Anna była żoną Bogusława X - księcia pomorskiego, Barbara żoną Jerzego Brodatego - księcia saskiego, a Elżbieta żoną księcia legnickiego Fryderyka.

Zapoczątkowana przez Kazimierza Wielkiego polityka dynastyczna Jagiellonów doprowadziła w swym rezultacie do wzrostu znaczenia Polski i samej dynastii na arenie międzynarodowej oraz do zabezpieczenia granic kraju przez zewnętrzną agresją.