Pradzieje człowieka historycy podzielili na pewne okresy a wyznacznikiem ich granic są narzędzia domowego użytku dostępne w określonym etapie czasu. Na tej podstawie mistycy wyróżnili trzy zasadnicze epoki: epokę kamienia, brązu i żelaza.
Pierwszą a zarazem najdłużej trwająca z epok była epoka kamienia. W epoce brązu wyodrębniono pewne rozdziały: paleolit (starszą epokę kamienia), mezolit (średnią epokę kamienia) i neolit (młodszą epokę kamienia).
Najbardziej znacząca z wyżej wymienionych epok była era neolitu, podczas którego dokonała się rewolucja rolnicza zapoczątkowana około 11000 lat temu. Wyróżnikiem neolitu od pozostałych epok jest uprawa nowych roślin takich jak pszenica, jęczmień, owies, proso, groch czy soczewica a także zapoczątkowanie hodowli zwierząt w postaci kóz, owiec świń i udomowienie psów. Najszybciej ślady tych zmian archeolodzy odkryli na obszarze tzw. Żyznego Półksiężyca czy na terytorium Mezopotamii, Syrii, Fenicji, Palestyny (od Zatoki Perskiej do Morza Śródziemnego). Rejon bogaty w żyzną ziemia i o umiarkowanym klimacie i przychylnym ukształtowaniu terenu, pozwalający na powstanie pierwszego stałego osadnictwa. Do powstania pierwszych osad przyczynił się fakt odkrycia dzikich zbóż, które można by uprawiać na żyznych glebach w tym samym miejscu bez potrzeby przemieszczania się, po drugie zaczęta oswajać dzikie zwierzęta, gromadzić je w stada pod kontrola by także do zdobycia ich mięsa nie trzeba by się przemieszczać. Była to podstawa dla początku osadniczego trybu życia pierwszych ludzi, żywność nie stanowiła już problemu, zatem nie było potrzeby zmiany położenia. Zaczęły powstawać pierwsze trwale osady, domostwa a później z nich wyłoniły się liczniejsze wioski. Do najbardziej znanych osad z tego okresu należą: Jerycho, Nemrik, Dżarmo, Szanidar, Abu Hureyra, Beida, Mureybet, Quaramel. Stabilny tryb osadnictwa, daje czas na rozwijanie innych zainteresowań, powstają fundamenty cywilizacji. Doskonali się narzędzia rolnicze, zmienia się techniki ich wytwarzania powstają pierwsze drewniane motyki, sierpy wykorzystuje się okrzesane kamienie. Następuje wzrost liczby w osadach, co powoduje rozwój nowych umiejętności, coraz więcej ludzi specjalizuje się w budownictwie, czy w produkcji odzieży, czyli tkactwie. Rozwój cywilizacyjny następował w zaskakująca szybkim tempie, bowiem już około 6000 lat p.n.e. efekty zmian widać na obszarze Azji, Afryki i Europy. Powstają coraz to nowsze zainteresowania, które wymusza postęp i nowy tryb życia około 8000 lat p.n.e. upowszechnia się ceramika, głównie w aspekcie potrzeb osadnictwa powstają misy, dzbany, wazy, choć i także liczne gliniane figurki. Spuścizna po okresie neolitu to także tzw. megality, czyli wielkie kamienie, przykładem ich doskonałości jest Stonehenge w Anglii i Carnac we Francji. Rozwój postępował we wszystkich znanych ówcześnie dziedzinach także w rolnictwie, które potrzebował coraz to doskonalszych narzędzi by zwiększać plony. Osiągnięciem neolitu jest pług z zaprzęganym bydlęciem, który powstał około 5000 lat p.n.e. oraz genialny wóz na kolach. Łatwiejszy sposób przemieszczania się stal się podwalina pod handel, którego początki sięgają 8000 lat p.n.e.
Wszystkie wyżej wymienione osiągnięcia ukazują charakterystyczny przełom w dziejach ludzkości, jaki nastąpił w okresie neolitu. Na podkreślenie tezy ze neolit był najbardziej znacząca epoka, posłużą przykłady osiągnięć dwóch pozostałych epok. Bowiem za największe osiągniecie paleolitu uważa się malowidła zrywno w jaskiniach czy na skalach oraz udoskonalenie techniki tworzenia narzędzi kamiennych. Z kolei epoka mezolitu pochwalić się może poznaniem rybołówstwa, łowiectwa i pierwszymi obrzędami związanymi z pochowkiem zmarłych. To przyczynia się do pozostania w twierdzeniu ze najbardziej znacząca z epok praczłowieka była epoka neolitu, która przyniosła zasadnicze zmiany dla dalszych losów ludzkości.
