Zaznaczając na mapie różnego rodzaju obiekty lub zjawiska, możemy posługiwać się wieloma metodami kartograficznej prezentacji. Do najczęściej używanych i najbardziej popularnych metod możemy zaliczyć następujące metody:

  • Kropkową - czyli przy pomocy punktów zaznaczamy na mapie obiekty, które nie mieszczą się w skali mapy, ale są dla niej ważne z merytorycznego punktu widzenia. Są to na przykład: ośrodki miejskie. Kropki mogą być różnej wielkości i mieć różne kolory, świadczące o wielkości i intensywności przedstawianego zjawiska.
  • Izarytmiczną - służy ona do zaznaczania na mapie zjawisk ciągłych, dla których możemy określić wartość lub ilość. Są więc to linie łączące punkty z takimi samymi wartościami liczbowymi. Przykładem takich linii są: izobaty, izohiety, izotermy, izohaliny.
  • Zasięgów - służy ona do zaznaczania na mapie zjawisk rozproszonych. Linia zasięgu mówi nam, że w jej zakresie określone zjawisko występuje, ale nie na całym terenie. Możemy wyróżnić zasięgi otwarte, którymi są zasięgi wychodzące poza obszar ramki danej mapy i zasięgi zamknięte, które w całości mieszczą się na konkretnej mapie.
  • Sygnaturową - przy pomocy liter lub określonych znaków, które często kojarzą się nam z pewnym zjawiskiem, czy też obiektem zaznaczamy zjawiska o małym zasięgu lub obszarze. Wyznaczenie granic zasięgu tych obiektów jest niemożliwe w danej skali mapy.
  • Kartogramu - przedstawiamy, przy pomocy barw lub deseni, dane statystyczne dotyczące natężenia pewnego zjawiska na danym obszarze (np. gęstości zaludnienia, stopnia zalesienia). Barwy te i desenie nanosi się na mapę z podziałem terytorialnym danego obszaru.
  • Kartodiagramu - przedstawiamy bezwzględne dane liczbowe, określające dane zjawisko, przy pomocy diagramów, które swą wielkością obrazują określona wielkość. Diagramy te umieszcza się także w zaznaczonych na mapie jednostkach terytorialnych.