Las

Las to biocenoza wielu gatunków zwierząt i roślin występująca jednocześnie na obszarze określanym jako las a więc z dominacją drzew jako formacji roślinnej. To jaki jest dokładny skład gatunkowy lasu i gdzie one występują jest zdeterminowane przez czynniki: klimat, ukształtowanie terenu oraz działalność człowieka. Dlatego też lasy strefy równikowej są zupełnie odmienne od lasy tajgi.

Las ma swoje określone funkcje często jeszcze nie odkryte. Główna funkcja lasu jest związana z zachodzącymi w roślinach procesach fotochemicznych. Są zatem wielkimi magazynami biomasy która jest ciągle produkowana. W lesie powstaje także próchnica a więc odbywają się procesy glebotwórcze i przekazywana jest energia. Las bierze udział w obiegu materii jako ważne ogniwo. Bardzo ważny jest ich udział w światowym stężeniu takich pierwiastków jak węgiel, azot i tlen. Dla klimatu maja znaczenie jako stabilizator temperatury, wpływają na opady atmosferyczne, retencję i obieg wody. Las to bogactwo gatunków, są więc zatem ogromnym magazynem genetycznym. W nim ewolucja zachodzi najszybciej dzięki właśnie tej zasobności genetycznej.

Oceniono jak zmieniała się powierzchnia lasów na przestrzeni ostatnich wieków. Szacunek podaje, że wiek XVI to powierzchnia rzędu 7,6 miliardów hektarów. W połowie XX wieku powierzchnia lasów wynosiła już tylko 4,4 miliarda hektarów. Przez kolejne 40 lat zmalała do poziomu 3,8 miliarda hektarów co stanowiło 28,7% powierzchni lądów. Tak mała powierzchnia lasów i jej stałe kurczenie spowodowane jest: wyrębami lasów dla celów opalowych, poszukiwanie miejsca dla rolnictwa, zapotrzebowaniem przemysłu drzewnego. Kurczy się las wobec dużego zanieczyszczenia powietrza i pożarów. Analiza skutków i głównych obszarów zaniku lasów pokazała, że najwięcej lasów jest niszczonych w Ameryce Południowej, w Ameryce Środkowe, Azji oraz na kontynencie Afrykańskim. Najszybciej lasy znikają w strefie gorącej, równikowej i podrównikowej gdzie ilość biomasy na jednostkę powierzchni jest największy. Na świecie wskazano 80 krajów w których rocznie znika ponad 11 milionów hektarów lasu. Skutki wylesiania mogą być bardzo poważne. Można je już oglądać w dwudziestu państwach Sahelu w których w wyniku wylesienia rozpoczął się proces pustynnienia. Drastycznie pogorszyła się sytuacja w Mali gdzie Sahara zajęła kolejne tereny daleko na południe. O ile w takich krajach jak Mali las znika gdyż jest on głównym surowcem energetycznym to w krajach wysoko rozwiniętych las jest głównie wycinany dla pozyskania cennego surowca dla branż przemysłu go wykorzystujących. Jeśli drewno jest wykorzystywane jako opał to w zależności od regionu na ten cel przeznaczanych od 20 do 805 pozyskanego drewna.

Problemy te nasilają się wobec tego, że lasy nie są rozmieszczone równomiernie. Podobnie poszczególne formacje leśne mają różną powierzchnię. Najbardziej zasobny i o największej powierzchni są dwie formacje leśne. Pierwsza jest wiecznie zielony las równikowy zajmujący powierzchnie 440 milionów hektarów czyli około 11% wszystkich lasów. Drugą większą powierzchniowo jest iglasty las strefy borealnej czyli tajga. Tajga zajmuje około 605 milionów hektarów czyli ponad 14% wszystkich lasów. Obie te formacje zajmują trudno dostępne i o ciężkich warunkach klimatycznych obszary dlatego w centrum zainteresowania są lasy strefy umiarkowanej, górskie i monsunowe. Największymi lasami równikowymi jest ten w dolinie Amazonki oraz na Archipelagu Malajów. Są bardzo zasobne ale częściowo ich eksploatacja jest bardzo utrudniona. Taki las równikowy ma największy przyrost biomasy na poziomie 3,5 tony rocznie na hektarze powierzchni. Dużo mniejszy jest przyrost lasu borealnego gdzie skład gatunkowy jest znacznie mniej zróżnicowany.

Cenne gatunkowo i co za tym idzie o dużym zapotrzebowaniu w przemyśle są lasy strefy umiarkowanej. Ich największe kompleksy występują na terenie Rosji, Ukrainy, w północno - zachodniej części Ameryki Pn. oraz w górskich regionach Europy, Meksyku i Himalajach. Wycince podlegają głównie takie gatunki jak świerki, sosny a dla przemysłu duże znaczenie jest dębu, olchy, buki czy brzozy.

Nie mniejsze jest znaczenie dla lokalnych gospodarek występowanie lasy w strefie podrównikowej gdzie liście są zrzucane w porze suchej. Lasy strefy monsunów występujące w Azji i Ameryce Pd., a także w Afryce i Australii są bardzo wykorzystywane przez lokalne społeczności. To tutaj pozyskuje się między innymi drzewo tekowe. Liczne gatunki drzew porastają sawannę ale tamtejsze lasy nie maja dużego udziału w handlu drzewem.

Jak już wspomniałem las to skomplikowana biocenoza wielu gatunków roślin i zwierząt o dużej dynamice i wielu warstwach tych powiązań. W lesie można wyróżnić 4 główne piętra powiązań środowiskowych:

• warstwa koron drzew - może być jednopiętrowa (lasy jednogatunkowe, jednowiekowe) lub wielopiętrowe (lasy mieszane, drzewa w różnym wieku);
• warstwa krzewów i niskich drzew (podszyt);
• warstwa ziół (krzewinki, trawy, byliny i rośliny jednoroczne);
• warstwa przyziemna (mchy, porosty)

taki układ sprawia, że decydujący o przetrwaniu danego okazu ma dostęp do światła słonecznego i ilość jakiej roślina potrzebuje. Dlatego największe znaczenie w funkcjonowaniu lasu maja wysokie drzewa które w znacznym stopniu decydują o składzie niższych pięter.

Lasy wykazują zróżnicowanie ze względu na warunki klimatyczne i dzielą się na strefy roślinne.

Las strefy umiarkowanej to formacja rozciągająca się równoleżnikowo w poprzek Europy, Azji i Ameryki Północnej. W bardzo małym udziale występuje również na kontynentach półkuli południowej. Dominują na terenach gdzie roczne sumy opadów wahają się w przedziale 500 do 1500 milimetrów rocznie. Na większości pierwotnego ich zasięgu obecnie prowadzi się gospodarkę rolną i nie zachowały się tam naturalne lasy liściaste strefy umiarkowanej. Taka enklawa na skale światową jest Puszcza Białowieska. Na jej terenie utworzono Białowieski Park Narodowy. Jest on dlatego tak cenny ponieważ ta formacja chroniona w nim była dawniej jako pierwsza narażona na karczowanie. Nizinne lasy były wycinane pod uprawę roli. Na terenach nizinnych spotykane były zarówno dąbrowy, lasy lipowe a także łęgi i olsy. Były one uzależnione między innymi od typów gleb występujących na danym obszarze. I tak na przykład tak rzadkie już w Polsce dąbrowy to świetliste lasy gdzie drzewa rosną luźno a do podszycia dociera mała ilość światła. W takich lasach bardzo intensywnie rozwija się runo leśne a świat dolnego piętra jest bardzo bogaty. Inaczej sytuacja wygląda w Budzynie która rośnie bardziej zwarcie i poszycie jest znacznie mniej bogate. W takich lasach rośliny przyziemne rosną zatem najintensywniej w okresie wiosny kiedy to liście bulka są małe i ilość światła jest jeszcze duża.

W strefie umiarkowanej chłodnej na ogromnym obszarze ciągnącym się na kontynencie Ameryki Północnej, Europy i Azji rośnie las iglasty o nazwie tajga. W Azji obejmuje swym zasięgiem większość Syberii a w Europie większą część Niziny Wschodnioeuropejskiej oraz Półwyspu Fennoskandzkiego. Na północ od tajgi przechodzi Ina w formacje lasotundry i dalej tundry a na południu w las liściasty i lasostep w zależności od ilości wilgoci. Tajga nie jest jednolita pod względem gatunkowym na swoim obszarze. W części europejskiej występuje w przewadze świerk zwyczajny, sosna zwyczajna i brzoza brodawkowa, dalej na wschód rośnie jodła syberyjska, świerk syberyjski, limba syberyjska oraz modrzew. Runo lasu strefy umiarkowanej chłodnej to: borówki, wrzos, bażyna i wiele gatunków mchów i porostów. Te ogromne lasy iglaste to także środowisko życia wielu zwierząt. Wiele jest wśród nich zwierząt futerkowych. Jest to formacja roślinna w niewielkim stopniu zmieniona przez człowieka. Prowadzi się głównie wyrąb lasu, myślistwo oraz rybołówstwo. Na większą skalę wydobywa się surowce energetyczne.

Lasy strefy równikowej i podrównikowej to jedna z najdawniejszych i najzasobniejszych formacji roślinnych na Ziemi. To właśnie w tych lasach zamieszkuje największa liczba gatunków roślin i zwierząt na Ziemi. Zajmują tylko 6% powierzchni globu to mieszka w nich połowa wszystkich gatunków. Podstawa lasów równikowych są liczna gatunki szerokolistnych drzew wiecznie zielonych. W tych strefach klimatycznych drzewa rosną cały rok dlatego nie posiadają słojów w przekroju pnia. Lasy takie są charakterystyczne dla rejonów gdzie średnia roczna temperatura jest wysoka a sumy opadów przekraczają 2000 milimetrów. Porastają w:

• Ameryce Środkowej i Południowej,
• środkowej i zachodniej Afryce,
• na Madagaskarze,
• południowo-wschodniej Azji,
• na wielu wyspach pacyficznych
• stanie Queensland w Australii.

Las deszczowy to również nie jedna formacja ale kilka w zależności od miejsca występowania. I tak mamy najbardziej powszechne i zarazem najbardziej przez człowieka niszczone lasy deszczowe nizinne. Kolejne to porastające ujścia rzek i wybrzeża morskie lasy mangrowe i ostatni deszczowy las górski zwany też lasem mgłowym. Ogromna jest liczba gatunków w takim lesie a w szczególności bezkręgowców. Bardzo bogaty jest ich świat nie tyle w runie ale w koronach drzew gdzie jest najwięcej pokarmu. Duża ich część aby zwiększyć swoje szanse na przeżycie zamieszkuje w kryjówkach i prowadzi nocny tryb życia. Zwierzęta małe i nie mające broni są najczęściej ubarwione maskująco. Z kolei wiele gatunków ptaków a także owadów zawierających w organizmach truciznę ma ubarwienie bardzo jaskrawe.

Zwierzęta wykształciły wiele zdolności ułatwiających poruszanie się i przetrwanie w lasach równikowych. Gatunki nadrzewne posługują się swoimi długimi i bardzo elastycznymi ogonami jak piątymi kończynami. Taka umiejętność jest bardzo przydatna w poruszaniu się wielu gatunków małp. Są wśród nich na przykład gibony które często są spotykane gdy zwisają w dół na ogonie. Natomiast ssaki naczelne czyli szympansy, goryle czy orangutany znaczną część czasu spędzają na ziemi i jedynie w sytuacji zagrożenia wspinają się na drzewa. A strefie dolnej lasu równikowego zamieszkują większe ssaki a wśród nich okapi które jest spokrewnione z żyrafą. Zamieszkuje on lasy równikowe środkowej Afryki. W Ameryce Południowej żyją natomiast duże gryzonie w postaci aguti i paka. W najwyższych partiach lasu wiecznie zielonego i ponad nim żyją ptaki. Liczba ich gatunków jest ogromna i są wśród nich zarówno niepozorne małe ptaki jak również bajecznie kolorowe papugi i rajskie ptaki. Niektóre z nich prowadza samotny tryb życia inne zaś tworzą liczne kolonie w tak bogatym środowisku. Tak liczna grupa ptaków roślinożernych występuje dzięki olbrzymiej ilości pokarmu w lasach równikowych. Z ptaków drapieżnych ogromnymi szponami wyróżnia się harpia która poluje nawet na tak duże gatunki jak małpy kryjące się w koronach drzew.

Na sawannie gdzie las nie jest dominującą formacja roślinną pora sucha trwa nawet 10 miesięcy w roku a opady nie przekraczają 600 milimetrów rocznie. Występuje ona głównie w Afryce a także w Ameryce Południowej i w Australii. Najważniejszą roślinnością sawanny są bujne trawy osiągające nawet kilka metrów wysokości. Na sawannie rosną także drzewa nie tworząc jednak dużych i zwartych obszarów. Do gatunków drzew tam rosnących należą: akacje Acacia, baobaby Adansonia, drzewiaste wilczomleczowate Euphorbiaceae, a także palmy Palmae. To właśnie te drzewa są bardzo eksploatowane przez ludy zamieszkujące pas sawann i w konsekwencji prowadzi to do znacznego przesunięcia się strefy pustyni i półpustyni na południe w Afryce.

A oto jak przedstawia się lesistość poszczególnych kontynentów.

W Azji lasy bez Rosji stanowią około 19% powierzchni kontynentu. Największy udział maja lasy w strefie równikowej i podrównikowej. Chodzi tu głównie o Indonezję, półwysep Indochiński oraz wyspy Japońskie. We wszystkich tych regionach ich udział przekracza 60% powierzchni.

Na drugim biegunie znajduj się takie państwa jak Arabia Saudyjska, Irak, Kazachstan czy Uzbekistan gdzie lasów nie ma wcale lub są sztucznym elementem krajobrazu na niewielkich powierzchniach. Pozyskanie drewna w Azji jest względnie stałe i największe jest w rejonie Azji południowo-wschodniej (nie licząc Syberii). Na Azję przypada około 30% światowej produkcji grubizny i udział ten pozostaje od lat podobny. Najwięcej bo około 70% drewna w Azji pochodzi z Chin, Indii i Indonezji. Drewno w tym regionie ciągle w dużym stopniu jest przeznaczane na opał co wskazuje na niski poziom rozwoju niektórych regionów. Inne cele jak na przykład w przemyśle meblarskim jest niski i kształtuje się następująco:

Indie , Tajlandia i Pakistan - ok. 9 % ,

Indonezja i Wietnam - ok. 17 % ,

Myanmar - 23% ,

Chiny- 32 % ,

Turcja - 38 % .

Największy udział drewna użytkowego występuje w Malezji - 82 % i Japonii - 98 %.

W Afryce lasy zajmują około 7 milionów kilometrów kwadratowych. Lasy pokrywają w Afryce ogromne rejony szczególnie w Afryce Środkowej. Największy udział nie mają jednak lasy równikowe ale mniej zwarte formacje leśne. Niestety w Afryce problem pozyskiwania drewna na opał przyjął największą skalę. Dodatkowo tereny leśne są zajmowane pod nowe plantacje a także las przegrywa z systemem żarowym rolnictwa prymitywnego ale wciąż stosowanego na wielu obszarach. Są oczywiście kraje w Afryce gdzie lasy są bogactwem i stanowią ważny element gospodarki. Należą tu: Gabon , Kongo , Zair , Angola i Kamerun. Są to głównie kraje gdzie porasta las równikowy. Kontynent afrykański jest obecnie dostarczycielem około 20% drewna w skali globalnej a niektóre gatunki pozyskiwane w Afryce są wyjątkowo cenne jak choćby mahoń. W podziale na kraje to największymi producentami drewna są: Nigeria (25 % zbiorów na kontynencie), Zair (23 %), Etiopia , Tanzania i Kenia.

Nasz kontynent czyli Europa to lasy o powierzchni łącznej przekraczającej 158 milionów hektarów (bez Rosji). Ten kontynent podobnie jak i inne jest nierównomiernie zalesiony. Najwięcej lasów maja takie kraje jak Finlandia czy Szwecja gdzie ich udział w całkowitej powierzchni przekracza 60%. Z kolei mały udział maja lasy w takich krajach jak Dania, Holandia czy Wielka Brytania gdzie nie ma ich więcej niż 10% powierzchni kraju. Natomiast na Ukrainie, Grecji i w Mołdowie udział ten oscyluje wokół 20%. Dla większości państw europejskich udział lasów to około 305 powierzchni. Podobnie jest w Polsce gdzie jest ich około 28%. We wschodniej części kontynentu udział lasów wzrasta do około 45%. Nie wliczając Rosji wszystkie lasy Europy stanowią zaledwie 4,4% światowej powierzchni lasów.

Skład gatunkowy lasów europejskich to najczęściej bardzo wydajne gatunki iglaste w postaci świerku, sosna jako dominujące oraz w mniejszym udziale modrzew i jodła. Dla całego kontynentu lasy iglaste stanowią 675 a w niektórych państwach udział ten zwiększa się do 80%.

Od początku lat 90. udział Europy w światowej produkcji drewna stale wzrasta i wyniósł około 11% a z Rosją jest to już 22%. Szwecja , Francja , Finlandia i Niemcy należą do największych dostawców drewna w Europie. Jeśli przeliczymy ilość pozyskiwanego drewna na jednego mieszkańca to Finlandia i Szwecja zajmują dwie czołowe pozycje na świecie. Tak wysoko rozwinięte kraje jak europejskie charakteryzują się również dużym udziałem drewna użytkowego.

W Europie jednak nie jest najważniejszym problemem wielkość pozyskanego drewna ale inny ważny element gospodarki leśnej czyli ochrona istniejących obszarów leśnych. Jest on coraz większy ze względu na postępujący rozwój gospodarczy w tym rozwój przemysłu jako wyznacznik nowoczesności tych państw. Na terenie Europy występuje duże stężenie zanieczyszczeń w powietrzu (niebezpieczne związki takich pierwiastków jak siarka, azot oraz zawartość metali ciężkich). Znaczne jest także zanieczyszczenie wód powierzchniowych i gleby. Wszystko to sprawia, że w niektórych rejonach lasy są poddawane ogromnej presji i niszczone. Zniszczenie lasów jest największe w Europie Środkowej czyli w takich państwach jak Niemcy, Polska, Czechy. Nawet jeśli lasy nie są zniszczone w widoczny sposób to na bardzo dużej powierzchni są silnie osłabione. Przejawia się to wyraźnym spowolnieniem przyrostu masy drzew a także drzewa staja się mniej odporna na szkodniki, wiatr, niskie temperatury duże opady śniegu czy pożary.

Ameryka Północna to dwa regiony pozyskania drewna. Wschodni obejmujący tereny od wybrzeża Atlantyku do 95 stopnie długości oraz zachodni po drugiej stronie południka 95 a głównie lasy Kordylierów.

W regionie wschodnim pozyskuje się głównie twarde drewno z gatunków liściastych, miękkie drewno gatunków iglastych. Lasy wschodnie posiadają również wyodrębnione regiony leśne takie jak:

• północne lasy iglaste w rejonie Wielkich Jezior i w Nowej Anglii;
• północne lasy liściaste bukowo-klonowe z domieszką choiny kanadyjskiej - w Nowej Anglii i na południe od Wielkich Jezior;
• środkowoatlantyckie lasy dębowe obejmujące środkową część Apallachów;
• południowe lasy mieszane i sosnowe ciągnące się od Georgii po Luizjanę;

Obecnie powierzchnia tego regionu leśnego to jedyne 10% pierwotnego zasięgu ale nasadzenia nowych drzew przeważają nad wyrębem.

Region zachodni dostarcza drewna gatunków szpilkowych ze stoków Kordylierów. Nie tworzą jednego zwartego kompleksu leśnego ale wiele rozrzuconych po stokach gór gdzie wilgotność jest większa niż na niżu. Jest kilka stref pozyskania drewna, między innymi: Góry Nadbrzeżne wybrzeża Pacyfiku oraz Góry Kaskadowe i Sierra Navada oraz kolejna w Górach Skalistych. Wyróżniono także kilka typów lasów:

• lasy wysokich gór Dominującym udziale świerka i jodły porastających powyżej 2 500m n.p.m. w Górach skalistych i Kaskadowych ;
• lasy gór Montany oraz stanów Waszyngton i Oregon składające się z tui , choiny i daglezji , a na wybrzeżu Pacyfiku także z sekwoi ;
• lasy wewnętrznych pasm górskich są złożone z sosny i jodły .

W Stanach Zjednoczonych lasy zajmują 29% powierzchni czyli około 280 milionów hektarów w tym lasy produktywne to około 214 milionów hektarów. Drewno miękkie z drzew iglastych czyli daglezja , choina , sosna ponderosa i sosna z gatunku " Pinus rosinosa " stanowią około 49% pozyskiwanego drewna a drewno twarde z gatunków liściastych to 51% pozyskiwanego drewna. Lasy produktywne zostały w USA podzielone na pięć okręgów na których prowadzona jest odpowiednia gospodarka leśna. Te okręgi to:

• Okręg zachodni na wybrzeżu Pacyfiku rozciąga się od San Francisco do południowych części Alaski. Za najważniejszy gatunek uważa się daglezję. Jest to drzewo o wysokości do 80 metrów i średnicy pnia 1,8 metra. Innymi cennymi gatunkami są: tuja zachodnia , sekwoja, świerk sitkajski, choina kanadyjska, kilka gatunków jodły i sosny. Z tego okręgu pochodzi aż 44% drewna pozyskiwanego w kraju.
• Okręg Gór Skalistych dostarcza 9% całego drewna a zajmuje przy tym aż 23% powierzchni. Za najważniejsze gatunki drzew tam występujące uważa się: sosnę ponderosa, daglezję, modrzew, świerk Engelmanna.
• Obszar południowo-wschodni czyli obejmujący wschodnie i południowe wybrzeże USA. Ten okręg leśny dostarcza 36% drewna przy powierzchni lasów na poziomie 32%. Najważniejsze gatunki to: sosna , dąb , orzesznik amerykański, ambrowiec i tulipanowiec.
• Okręg centralny którego lasy porastają południowe części Apallachów, gór Ouachita i Oazrk. Najważniejsze gatunki na tym terenie to: dąb, orzesznik amerykański, tulipanowiec, klon, buk, wiąz, jesion. Z tego okręgu drewno jest drewnem użytkowym.
• Okręg północny ciągnący się od Minnesoty do Nowej Anglii. Na jego obszarze pozyskuje się 11% drewna a stanowi on 30% powierzchni lasów. Rosną tu głównie osobniki: sosny wejmutki , jodły i świerka, dębu, klonu, topoli i osiki.

Od wielu lat USA są największymi producentami grubizny na świecie.

Ameryka Południowa to największy kompleks leśny na świecie. Lasy zajmują tam 946 miliardów hektarów co stanowi blisko połowę powierzchni kontynentu. Z tej liczby największy udział ma Brazylia. Największymi kompleksami leśnymi są natomiast: las Amazonii, wybrzeże Kolumbii i Ekwadoru, oraz Międzyrzecze Argentyńskie. Przy eksploatacji lasu w tej części świata drastyczne jest wybieranie pojedynczych drzew i określonych gatunków dla celów przemysłowych. Dla przemysłu meblarskiego poszukiwane są drzewa mahoniowe czyli osobniki mahoniowca właściwego. Jego drewno ma charakterystyczny kolor cynamonowy lub czerwonobrązowy. Jest on jeszcze spotykany w lasach Brazylii, Wenezueli, Peru i Boliwii. Oprócz mahoniowca dużą wartość maja gatunki z rodziny motylkowatych jak na przykład różane drzewo brazylijskie. Cenne jest drzewo balsa wykazujące się dużą wytrzymałością i odpornością na wodę a przy tym niezwykle lekkie.

W Australii gospodarka leśna ma najmniejsze znaczenie ze względu na niewielki połacie lasu. Roczne pozyskanie drewna w Australii to około 15 milionów metrów grubizny a powierzchnia lasów nie jest duża bo tylko 41 milionów hektarów. Jest to tylko 17% z powierzchni lasów i krzewów i tylko 5% z ogólnej powierzchni kontynentu. Najpospolitszym drzewem Australii jest drzewo eukaliptusowe stanowiące 86% lasów. Eukaliptus to kilkaset odmian drzew z których cennymi dla przemysłu są: drzewo krwiste, jarrah, kari. Dla przemysłu największe znaczenie maja drzewa olbrzymy dorastające do 100 metrów wysokości i średnicy 10 metrów. Występują one w południowo wschodniej części Australii i na Tasmanii. W suchych regionach kraju drzewa są skarłowaciałe i formacja taka nosi nazwę scrub. W Australii dwa stany maja największe znaczenie w pozyskaniu drewna. Jest to Nowa Południowa Walia z obszarem 14,7 mln ha (35 % powierzchni lasów) i Queensland - 11,8 miliona hektarów (28,9 % powierzchni lasów). Duże jest tez zróżnicowanie poszczególnych stanów jeśli chodzi o udział lasów w całkowitej powierzchni. Najwięcej ma ich Tasmania bo około 42%, Wiktoria - 22 % a w stanie Queensland na lasy przypada niecałe 7 % powierzchni, a w Australii Zachodniej 2,5 % . W stanie Australia Południowa nie ma lasów.