Norwegia to kraj położony na półwyspie Skandynawskim. Rozciąga się od ponad 70 stopnia szerokości geograficznej północnej na północy do 58 stopnia na południu. Jest więc bardzo rozległym krajem. Na wschodzie graniczy z Szwecją, Finlandią i Rosją. Norwegia kojarzy się większości ludzi z pięknymi fiordami, lodowcami, wikingami i wodą. To państwo nadmorskie jest oblewane przez wody Morza Barentsa, Morza Norweskiego i Północnego a na południu przez wody cieśniny Skagerrak. Znaczna część terytorium Norwegii bo aż 1/3 znajduje się poza kołem podbiegunowym. W Norwegii znajduje się także najdalej na północ wysunięty koniec Europy położony na lądzie czyli Nordkinn.

Źródło: www.clickwalk.no/kart/norway_pol96half.gif

Norwegia ma bardzo silne związki z morzem. Jej znaczenie zawsze opierało się na zasobach morza. Linia brzegowa Norwegii jest bardzo rozwinięta. Państwo oprócz terytorium na kontynencie posiada liczne wyspy w liczbie około 150 000. większość z nich skupia się w archipelagach Lofotów i Vesteralen. Innym dużym archipelagiem jest położony daleko na północy Svalbard ze słynnym Spitsbergenem. Największą wyspą Norwegii jest Hinnoya o powierzchni 2198 kilometrów kwadratowych. Do Norwegii należą również wyspa Niedźwiedzia na Morzy Barentsa oraz wyspa Jan Mayen na Morzu Grenlandzkim. W ukształtowaniu powierzchni dominują tereny położone powyżej 300 metrów nad poziomem morza. Więcej niż połowa terytorium leży powyżej 600 metrów nad poziomem morza. Norwegia posiada niewielkie obszary nizin na południu kraju i wąski pas na wybrzeżu.

Na większości terytorium kraju dominują Góry Skandynawskie ciągnące się przez cały półwysep z kierunku południowy zachód na północny wschód. Najwyższym szczytem Norwegii jest Galdhopiggen o wysokości 2469 metrów nad poziom morza. W rzeźbie wyżej położonych obszarów Norwegii charakterystyczne są rozległe wyrównane równiny wierzchowinowe położone około 1000 metrów nad poziomem morza. Porozcinane są one licznymi uskokami. Drugim takim elementem są stoliwa skalne o zróżnicowanym kształcie.

Na tych licznych wyrównanych obszarach górskich występują dzisiaj lodowce. Osiągają one znaczne rozmiary jak na przykład Jostedalsbreen którego powierzchnia przekracza 450 kilometrów kwadratowych co czyni go największym lodowcem na kontynencie. W krajobrazie Norwegii wyraźnie widać ślady działalności lodowców górskich z okresu plejstocenu. Wyraźnie zaznaczone są doliny U-kształtne. Liczne są doliny zawieszone na których występują obecnie liczne wodospady. W dnach dolin polodowcowych powstały jeziora rynnowe o często nie tylko dużej głębokości ale także o dużej powierzchni. Do największych należą: Mjosa (366 km. kw.),

Rossvatnet (210 km. kw.) i Femund o 203 kilometrach kwadratowych powierzchni. Rzeki Norwegii mają bardzo duże spadki i niewielkie długości. Ich energia została wykorzystana do wytwarzania energii elektrycznej. Najdłuższa jest Glomma mająca 598 kilometrów długości. Rzeki te często kończą swój bieg wpadając do fiordów. Jest to kolejny charakterystyczny element krajobrazu Norwegii. Fiordy powstały w wyniku zalania odcinka dolin zajętych w czasie zlodowacenia przez jęzor lodowca. Fiordy są długimi, wąskimi dolinami o bardzo stromych ścianach. Ich przebieg może być kręty i występować mogą liczne boczne odnogi. Fiordy występują na całych zachodnim wybrzeżu ale najbardziej okazałe pomiędzy Stavanger a Trondheim. Najdłuższy jest Sognefjorden mający 204 kilometrów długości a jego głębokość to nawet 1303 metry.

Klimat Norwegii wykazuje duże zależności od morza. Decydującym czynnikiem wpływającym na klimat Norwegii jest przybrzeżny ciepły prąd - Prąd Zatokowy. Obmywa on wybrzeża Norwegii łagodząc warunki klimatyczne. Głównie łagodzi on klimat wybrzeża podnosząc temperatury co wywołuje dużą anomalię termiczną. W niektórych częściach Norwegii temperatury są o kilkanaście stopni wyższe niż miałoby to miejsce bez prądu przybrzeżnego. Zimy na wybrzeżu są stosunkowo łagodne a lata są raczej chłodne i wilgotne, w Bergen średnia temperatura stycznia wynosi 1,7°C, a lipca 14,2°C. Bliskość oceanu oraz dominujący zachodni kierunek wiatru sprawia, że opady są wysokie. Jest to około 2000 milimetrów na wybrzeżu a w niektórych latach nawet 4000 milimetrów. Jednak nie cały obszar kraju jest pod wpływem morza. Góry Skandynawskie stanowią barierę dla wilgotnych mas powietrza dlatego też wnętrze kraju ma klimat umiarkowany chłodny. Opady tam mają wysokość około 700 milimetrów. Na najbardziej wysuniętych na północ obszarach występuje klimat subpolarny. Duża jest rozciągłość Norwegii dlatego też warunki klimatyczne są zróżnicowane. Na południowo-zachodnim krańcu pokrywa śniegowa zalega bardzo krótko a na przeciwległym krańcu jest to już siedem miesięcy. W Norwegii da się również obserwować zjawisko zorzy polarnej oraz białych nocy.

Roślinność Norwegii jest również zróżnicowana podobnie jak klimat. Lasy porastające niższe tereny zajmują 27% powierzchni kraju. Najpospolitszymi gatunkami są: sosna, świerk, brzoza i olcha. W cieplejszych południowych krańcach Norwegii rosną lasy liściaste, z dębem, bukiem, klonem, jesionem i lipą. W wyższych partiach gór i na północnych krańcach las przechodzi w formacje skarłowaciałych drzew i krzewów. Najwyższe partie to skalne i lodowe pustkowia. W strefie subpolarnej pojawia się tundra. Składają się na nią trawy, krzewinki, rośliny kwiatowe, mchy i porosty, wśród których dominuje chrobotek reniferowy. Roślinność Norwegii to także torfowiska. Powstały one w licznych zagłębieniach bezodpływowych, słabo odwadnianych dolinach oraz na wierzchowinach.

Świat zwierzęcy jest reprezentowany przez liczne renifery a z innych gatunków rosomaki, lemingi i lisy, a na północy wilki i niedźwiedzie polarne. Bardzo bogaty jest świat ptactwa. Tereny Norwegii to zarówno miejsce zimowania dla gatunków wędrownych jak i siedlisko gatunków rodzimych. Ptaki wodne to gatunki gęsi, kaczek, głuptaków i nurzyków. Na terenach leśnych spotykane są tak rzadkie gatunki jak cietrzew czy głuszce. W tundrze gnieżdżą się gatunki pardwy i sowy śnieżnej.

Człowiek pojawił się na terenie Norwegii już pod koniec zlodowacenia. Tereny Norwegii zostały zasiedlone na początku przez plemiona północnogermańskie w postaci Normanów. Plemię to kontaktowało się z cywilizacją rzymską na początku naszej ery. To właśnie od niej zaczerpnęło ono umiejętność pisania dostosowana do miejscowej mowy. Informacje zapisywane były w postaci znaków runicznych w kamieniu i drewnie. Po tym okresie rozpoczyna się na terytorium Norwegii tworzenie wielu państw o charakterze plemiennym i niewielkim terytorium. Społeczności te od IX do XI wieku zaczęły się łączyć w większe państwa. Wiele ze społeczności nie zgadzało się na zjednoczenie i dlatego opuszczało tereny Norwegii. I tak oto Normanowie zasiedlili Szetlandy, Wyspy Owcze i Islandię, a później - Grenlandię. Dla Europy wieki od VII do XI były czasem ciągłych rajdów morskich piratów czyli Wikingów. To oni zapuszczali się daleko na południe i wschód aby dokonywać rabunków. Najbardziej ich obecność została odczuta na Wyspach Brytyjskich. Przyczynami ich rabunków były trudności z uprawą ziemi w Norwegii. Wpływ na to miał chłodny klimat i słabe gleby. Jednak oprócz plądrowania trudnili się oni handlem pomiędzy Europą a Azją. Pomiędzy X a XI wiekiem na tereny Norwegii dotarli chrześcijańscy misjonarze którzy schrystianizowali ją. Od XIV wieku Norwegia została zjednoczona unią personalną z Dania. Oba kraje tworzyły jedno państwo aż do roku 1814. Wtedy też Norwegia dostała się pod panowanie Szwecji. Stan ten trwał do roku 1905 kiedy to unia personalna została rozwiązana po odbytym referendum. Wtedy też tron Norwegii przypadł duńskiemu księciu Karolowi. Ten zmienił imię i odtąd władał jako Hakon VII. Dla Norwegów jest on dzisiaj symbolem oporu wobec okupacji hitlerowskiej w czasie II Wojny Światowej.

Lata powojennego zmiana oblicza Norwegii. Z biednego kraju stała się potęgą finansową. Dzisiaj w wielu opracowaniach Norwegia jest klasyfikowana jako najbardziej rozwinięty kraj na świecie. Sukces ten jest w dużej mierze oparty na odkrytych zasobach ropy naftowej i gazu ziemnego w Morzu Północnym w latach 70. XX wieku. Oprócz tego w Norwegii wydobywa się rudy żelaza, rudy: miedzi, cynku, ołowiu i molibdenu także węgiel kamienny.