Na ziemiach polskich żelazo znane było już od około 750 roku p.n.e. Z przełomu VI i V wieku p.n.e. pochodzą pierwsze ślady produkcji. Jednym z największych ośrodków hutniczych w Europie było działające około I - V wieku n.e. hutnictwo na ziemiach świętokrzyskich. Hutnictwo żelaza rozwijało się również na obszarach Wielkopolski, Śląska, Karpat. W VI wieku na ziemiach polskich najważniejszym ośrodkiem hutnictwa żelaza było Zagłębie Staropolskie. W latach 1611 - 1613 zbudowano pierwszy wielki piec,

w okolicach Kielc nad rzeką Bobrzą, w kolejnych latach rosła liczba wielkich pieców. W XVIII wieku na terenie Polski nie włączając Śląska było już około 50 wielkich pieców. Zagłębie Staropolskie swój rozwój w I połowie XIX wieku zawdzięczało, wsparciu Stanisława Staszica. Zakłady znajdujące się w okolicach rzeki Kamiennej, rozbudowano i powiększono. Kiedy do wytopu żelaza zaczęto stosować koks, wiele nowych hut powstało

w okolicach kopalń węgla kamiennego głównie na Górnym Śląsku. W 1796 roku w Gliwicach, został uruchomiony pierwszy opalany koksem wielki piec, skonstruowany przez J. Baildona pochodzącego ze Szkocji. Był to pierwszy tego rodzaju piec w Europie. W roku 1802 rozpoczęła produkcję Huta Królewska później Huta Kościuszko, w niej po raz pierwszy zastosowano do dmuchu maszynę parową. Istniejące do dziś huty na obszarze Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego zostały zbudowane w XIX wieku. Są to miedzy innymi huty: "Baildon", "Florian", "Jedność", "Pokój", "Bobrek", "Batory". Bank Polski był pomysłodawcą

i współzałożycielem powstałej w Zagłębiu Dąbrowskim, Huty Bankowej, (w okresie PRL nosiła ona imię

F. Dzierżyńskiego). W latach 1881 - 1906 uruchomiono pozostałe działające na tym terenie huty. Wiek XIX to okres w który powstało na ziemiach polskich najwięcej hut i walcowni między innymi w Zawadzkiem, Ostrowcu Świętokrzyskim, huty "Częstochowa", "Katarzyna" i "Zawiercie". W 1865 roku po raz pierwszy zainstalowano w Hucie Królewskiej konwektor besemerowski. Pierwszy piec martenowski został zbudowany w roku 1872 w hucie "Borsing" w Biskupicach Śląskich. W Hucie Królewskiej i Hucie "Pokój", w roku 1878 zostały zainstalowane konwektory thomasowskie i powstały fabryki tomasyny. Okres międzywojenny, to rozwój nowego kierunku produkcji w przemyśle hutniczym. Nastawiono się głównie na produkcję stali jakościowych

i stopów metali. W latach 1933 - 1934 uruchomiono w hucie "Pokój" zbudowane przez Tadeusza Sendzimira walcarki służące do walcowania blach na zimno. W Stalowej Woli zbudowano w latach 1937 - 1939 hutę nastawiona głównie na produkcję stali jakościowych. W okresie II wojny światowej polskie hutnictwo i cały przemysł poniósł ogromne straty. Po wyzwoleniu rozpoczęto intensywną odbudowę przemysłu w tym hutnictwa i walcownictwa. Powstało wiele nowych hut a wiele zostało rozbudowanych. Jedną z największych inwestycji była budowa huty w Krakowie której nadano imię W. Lenina (dziś Mittal Steel), huty "Warszawa" i "Katowice". Powstały liczne państwowe przedsiębiorstwa między innymi w maju 1976 roku Kombinat Metalurgiczny Huta Katowice w Dąbrowie Górniczej. W skład przedsiębiorstwa weszły m.in. Huta Bankowa, Zakłady Koksownicze im. Powstańców Śląskich.

Oprócz hutnictwa żelaza na obszarach Polski rozwijało się hutnictwo ołowiu i srebra. W Bytomiu było ono znane już od XII wieku. Rozwijało się ono również w okolicach Olkusza i Chęcin. Głównym ośrodkiem eksploatacji rud cynku i ołowiu w XVI wieku były Tarnowskie Góry. W XIX Zagłębie Górnośląskie stało się jednym największych producentów rud cynku na świecie. Hutnictwo metali nieżelaznych w okresie międzywojennym zostało w znacznym stopniu ograniczone. Produkcja cynku, ołowiu i kadmu była bardzo niewielka w porównaniu z okresem przed I wojna światową. Po wyzwoleniu nastąpił dynamiczny rozkwit hutnictwa metali nieżelaznych. Powstało wiele nowych hut i zakładów a także rozbudowano dotychczasowo istniejące np. Zakłady Cynkowe "Szopienice", Zakłady Cynkowe "Silesja" w Katowicach. W 1953 roku otwarto hutę "Bolesław" w Bukownie w okolicach Olkusza, w latach 1961 - 1966 zbudowano Hutę Cynku "Miasteczko Śląskie".

W Polsce rozwijało się również hutnictwo miedzi, pierwsze ślady produkcji pochodzą z XV wieku. Nie był to tak dynamiczny rozwój jak hutnictwa żelaza czy cynku, ze względu na niska zawartość w rudzie metalu. Hutnictwo miedzi zaczęło się rozwijać na większą skalę po II wojnie światowej, kiedy w 1957 roku odkryto nowe złoża rud miedzi. Spowodowało to budowę w 1970 roku Kombinatu Górniczo - Hutniczego Miedzi w Lublinie. W skład Kombinatu weszły Huta Miedzi "Głogów" w Żukowicach, Huta Miedzi "Legnica"

w Legnicy.

Podobnie jak hutnictwo miedzi, produkcja aluminium na większa skale została w Polsce rozpoczęto dopiero po II wojnie światowej. W latach 1952 - 1954 zbudowano Hutę Aluminium w Skawinie a w latach 1961 - 1966 Hutę Aluminium "Konin".

W Polsce w niewielkich ilościach produkowane są przez hutę w Trzebini, magnez metaliczny oraz żelazonikiel w hucie w Szklarach. Wytwarzane są również w niewielkich ilościach metale nieżelazne kadmu, tantalu i indu. Produkowane są one w hutach cynku i miedzi. Rozwija się także produkcja stopów i wyrobów walcowanych z metali nieżelaznych. Produkowane są głównie w Hucie "Będzin" w Będzinie, Zakładach Przetwórczych Metali Nieżelaznych "Hutmen" we Wrocławiu, Zakładach Metali Lekkich w Kętach.

Tak dynamiczny rozwój hutnictwo w Polsce, był możliwy dzięki prowadzonym licznym badaniom naukowym. Wzrastał również poziom wykształcenia ludzi pracujących w przemyśle. W 1922 powstał na krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej wydział hutniczy. Oprócz tego powstały wydziały metalurgii na Politechnice Śląskiej i Częstochowskiej. Otwarto liczne instytucje naukowo-badawcze między innymi: Instytut Metalurgii Żelaza oraz Instytut Metali Nieżelaznych w Gliwicach, Instytut Odlewnictwa w Krakowie, Instytut Obróbki Plastycznej w Poznaniu.