Najwięcej najbardziej zróżnicowanych surowców mineralnych występuje w woj. Łódzkim. Wśród nich największe znaczenie w polskiej gospodarce odnosi węgiel brunatny będący surowcem energetycznym, którego złoża, wydobycie i zużycie ma miejsce w pobliżu Bełchatowa. Mniejsze znaczenie w gospodarce mają złoża piasku, gliny, gliny ceramicznej, wapieni i żwiru. Są to niewielkie i rozproszone złoża naturalne.
W województwie podlaskim i mazowieckim wydobywane są kreda pisząca, glina, piaski i żwiry - czyli surowce skalne. Do innych surowców naturalnych należą: woda mineralna nasycona solami mineralnymi różnego rodzaju i w różnym stosunku i gazami w ilości mniej więcej g/litr. Są to także: woda termalna, ciepła, której temperatura przekracza 20 stopni C (na terenie województwa łódzkiego), oraz wody artezyjskie (na terenie województwa mazowieckiego). Ogromne znaczenie mają te wody w aglomeracjach miejskich i przemysłowych, zwłaszcza w Warszawie i w Łodzi, ponieważ stanowią źródła wody pitnej. Jest to widoczne zwłaszcza w Warszawie, gdzie do źródła odbywają się pielgrzymki ludzi z wiadrami po wodę oligoceńską. To właśnie na Oligocen datuje się powstanie warstw wodonośnych, które są obecnie dzisiejszymi źródłami tej wody. Warto więc poświęcić trochę sił fizycznych, aby korzystać z tak dobrej wody w domu. Ma to jednak swoje negatywne aspekty, ponieważ w wyniku intensywnej eksploatacji wokół Warszawy utworzył się lej depresyjny w wyniku obniżenia lustra wód podziemnych. Powstanie kopalni węgla brunatnego w Bełchatowie również spowodowało powstanie leja depresyjnego na tych terenach.
W celu zmniejszenia niedostatków wody, zaczęto budować zbiorniki retencyjne. Powstały między innymi Zalew Zegrzyński na rzece Narwi (w kierunku północnym od Warszawy) oraz Zalew Sulejowski na rzece Pilicy ( w kierunku południowo-wschodnim od Łodzi).
Jeżeli chodzi o surowce odnawialne, to najmniejsze ich ilości występują na terenie województwa łódzkiego, natomiast najwięcej na terenie województwa podlaskiego. Należą do nich przede wszystkim jeziora, lasy, itp. Największe połacie leśne na terenie województwa łódzkiego pozostały jedynie na obszarach gdzie gleby są słabe i podłoże złożone jest głównie z piasku. Ponadto województwo łódzkie charakteryzuje się najniższym w skali kraju wskaźnikiem lesistości, bo około 20%. Nieco wyższy jest w województwie mazowieckim - około 22%. Zróżnicowana rzeźba terenu, niewielkie zanieczyszczenia środowiska, stwarza tereny leśne atrakcyjnymi na poziomie turystyki w Polsce północno-wschodniej.
Niewielki poziom bogactwa w surowce mineralne charakteryzuje Mazowsze i Podlasie. Jednak obszary te stanowią bogactwo zasobów naturalnych, będących również czynnikami potęgującymi rozwój gospodarki turystycznej. Przede wszystkim najbardziej znaczącą rolę odgrywają tu wartości przyrodnicze, estetyczne i kulturowe. Wśród bogactw tych jest urozmaicenie krajobrazu, jeziora, rzeki, lasy, zmienność różnorodności biologicznej. Są to również zasoby odnawialne, jednak w ich eksploatacji należy przestrzegać zasady, aby przy tym nie spadło tempo odnawiania, ponieważ groziłoby to szybkim wyczerpaniem się tych zasobów.
Zasoby naturalne to także gleby. Najwyższej klasy gleby występują w okolicach Kutna, Błonia, Łowicza, Łomży i Ciechanowa i są to czarne ziemie. Miejsca występowania czarnych ziem obejmują obszarem trzy województwa, jednak na pozostałym ich obszarze występują w przewadze gleby bielicowe na piaszczystym podłożu oraz gleby brunatne lub gleby płowe, o podłożu gliniastym.
