Pod pojęciem erozji rozumie się niszczenie zewnętrznej warstwy powierzchni Ziemi. Jest to jednak pojęcie bardzo szerokie z tego względu, że czynników które mogą powodować to niszczenie może być wiele. Do najważniejszych zalicza się: wiatr, woda płynąca, lodowce (górskie bądź lądowe). Spośród nich bardzo duże znaczenie odgrywa wiatr, którego działalność niszcząca w sposób znaczący przekształca rzeźbę terenu. Wiatr czyli poziomy ruch mas powietrza powstający wskutek różnic w ciśnieniu atmosferycznym (ruch powietrza od wyżu do niżu) wywołuje tzw. erozję eoliczną (czyli wietrzną). Jest ona tym silniejsza im mniej roślinności występuje na danym obszarze. Ponadto znaczenie ma także stopień zwartości materiału skalnego; im jest on bardziej rozdrobniony, tym jeszcze łatwiej poddaje się dalszemu rozkruszaniu. Także niewielka ilość opadów jest czynnikiem przyspieszającym procesy wietrzenia. Istnieją trzy rodzaje transportu materiału przez wiatr: trakcja, saltacja i suspensja. Trakcja polega na toczeniu ziarenek piasku, które poruszając się wprawiają w ruch kolejne, większe okruchy. Materiał toczy się zgodnie z kierunkiem wiatru. Saltacja oznacza przenoszenie pojedynczych ziarenek, które przypomina ich skakanie. Coraz to wznoszą się one w powietrze i opadają na powierzchnię ziemi. Suspensja natomiast dotyczy jedynie materiału bardzo drobnego, który w formie zawieszonej może przemieszczać się w powietrzu. Erozyjna działalność wiatru może przyjmować dwojaką postać: deflacji i korazji. Deflacja polega głównie na wywiewaniu materiału, przez co powierzchnia terenu ulega obniżeniu. Trwa ona aż do momentu gdy cały materiał nadający się do transportu nie zostanie wywiany, czyli do chwili powstania bruku deflacyjnego. Jest to warstwa żwiru lub piasku zbyt ciężka, by wiatr zdołał ją przenieść. W wyniku deflacji powstawać mogą: misy deflacyjne, ostańce (góry świadki), rynny, niecki deflacyjne.
Istotą korazji jest natomiast rzeźbienie skał przez ziarenka zawieszone w powietrzu. Ziarenka te uderzając o przeszkody skalne przekształcają je, tworząc na ich powierzchni m. in. wygłady eoliczne, żłobki, jamy korazyjne. Prowadzi to często do powstania zupełnie nowych form takich jak: grzyby skalne powstałe wskutek niszczenia dolnych części skał, graniaki czyli różnej wielkości skały o dwóch lub większej ilości powierzchni oszlifowanych. Oprócz niszczenia i transportowania wiatr spełnia także funkcje budujące. Akumulacja materiału niesionego przez wiatr zachodzi wówczas gdy napotyka on na swojej drodze przeszkody powodujące jego osadzanie albo wtedy, gdy siła wiatru maleje. Formy utworzone wskutek takiej działalności mogą osiągać bardzo różne rozmiary. Do najmniejszych należą riplemarki czyli tzw. zmarszczki eoliczne. Mianem tym określa się szereg grzbiecików powstałych przez gromadzenie materiału piaszczystego, którego transport odbywa się głównie wskutek saltacji. W sytuacji gdy na powierzchni terenu zalegają drobne przeszkody terenowe, jak choćby okruchy skał, wówczas wiatr wywiewa materiał znajdujący się przed nimi i przenosi go na druga stronę. Formy powstałe w ten sposób także mają niewielkie rozmiary i noszą nazwę języków piaszczystych. Większymi formami akumulacyjnymi o genezie eolicznej są wydmy. Wyróżnia się następujące ich typy: podłużne, poprzeczne, barchany, paraboliczne, gwiaździste. Spośród nich najbardziej powszechne są barchany oraz wydmy paraboliczne. Te pierwsze przyjmują kształt sierpa, z wybrzuszeniem zwróconym w kierunku wiatru. Takie ich ułożenie wynika z szybszego przesuwania się piasku na ramionach. Kształt wydm parabolicznych jest natomiast odwrotny; przypominają półksiężyc, którego ramiona skierowane są do wiatru. Jest to wynikiem przytrzymywania ich przez roślinność. Dodatkowo te dwa typy różnią się miedzy sobą rozmiarami, przy czym większe i mniej mobilne są wydmy paraboliczne, częściowo utrwalane przez porastającą je roślinność.
