Światło widzialne jest promieniowaniem elektromagnetycznym o długościach fali z zakresu 380 - 780 nm. Promieniowanie to wywołuje wrażenia barwne. Każdej z barw przypisany jest inny zakres długości fali. I tak najdłuższym falom z tego zakresu odpowiada kolor czerwony, następnie pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski i fioletowy dla najkrótszych fal.

Długość fali można przedstawić jako stosunek prędkości światła c do częstości fali.

gdzie c - prędkość fali, - częstość.

Prędkość światła w próżni wynosi 300 tys. km / s.

Źródłem światła widzialnego są rozgrzane do wysokiej temperatury ciała. Do naturalnych źródeł światła należy Słońce i pozostałe gwiazdy. Natomiast sztuczne źródła światła to np. wolframowe włókna żarówek.

Ponieważ światło jest falą elektromagnetyczną rozchodzi się jako zaburzenia pól elektrycznego i magnetycznego. Nie potrzebuje więc ośrodka materialnego. Rozchodzi się więc zarówno w próżni jak i w ośrodku materialnym.

Jeśli promień świetlny pada na granicę dwóch ośrodków będzie ulegał zarówno odbiciu na tej granicy jak i załamaniu przy przejściu z jednego ośrodka do drugiego.

Odbicie i załamanie opierają się na następujących prawach:

- prawo odbicia mówi, że promień odbity, promień padający oraz prosta prostopadła do powierzchni granicznej leżą w jednej płaszczyźnie, a kąt padania jest równy kątowi pod jakim wychodzi promień odbity.

- prawo załamania mówi, że stosunek sinusa kąta padania, do sinusa kąta załamania jest równy wielkości zwanej względnym współczynnikiem załamania światła ośrodka drugiego względem pierwszego.