Wielkością gwiazdową nazywamy jednostkę miary jasności - m (magnitudo); z definicji wyrażana jest wzorem:
m= -2,5*logL + a
gdzie:
L- jasność (luminosity)
a- stała
Ze wzoru wynika, że różnica jednego magnitudo powoduje 2, 512 krotną zmianę jasności; Wraz ze wzrostem jasności obiektu, wartość wielkości gwiazdowej jest coraz bardziej ujemna. Ludzkie oko jest w stanie przetworzyć jasność do 5,5 wielkości gwiazdowych. Granica widzialności dla teleskopu wynosi 24 wielkości gwiazdowe. Dla porównania zestawiam wartości wielkości gwiazdowych kilku ciał niebieskich:
Syriusz (najjaśniejsza gwiazda na niebie): -1,46 wielkości gwiazdowych
Wenus w pełni: -4,3 wielkości gwiazdowe
Księżyc w pełni: -12,3 wielkości gwiazdowe
Słonce: -26,9 wielkości gwiazdowych
świeczka w odległości 1km: +2 wielkości gwiazdowe
Wyróżniamy tzw. wielkość gwiazdową absolutną, którą ma obiekt oglądany z pewnej odległości (ustalonej na 10 parseków, gdzie 1 pc= 3,2616 roku świetlnego), przy braku pochłaniania światła w przestrzeni kosmicznej. Wyraża się ją wzorem:
M= m −5logr +5
Gdzie:
M- jasność absolutna
m- jasność obserwowalna
r- promień odległości od gwiazdy wyrażony w parsekach
Przykładowo, dla Słońca ta wartość wynosi 4,8
Typy widmowe gwiazd:
Widmo gwiazdy, podobnie jak widmo Słońca, zawiera składową ciągłą oraz linie absorpcyjne.
Składowej ciągła służy do wyznaczania temperatury na powierzchni gwiazdy, a linie absorpcyjne pomagają w ustaleniu jej składu chemicznego. Obecnie wyróżniamy 7 podstawowych typów widmowych, w zależności od temperatury fotosfer gwiazd (podział ten nie przewiduje skrajnych przypadków, np. gwiazd o bardzo wysokiej/niskiej temperaturze), przy czym na każdy typ składa się kolejnych 10 podtypów (w skali od 0 do 9):
O5 - 50.000 K
B0 - 21.000 K
A0 - 10.000 K
F0 - 7500 K
G0 - 5200 K
K0 - 4200 K
M0 - 3400 K
K- skala w stopniach Kelvina
