Poza planetami i ich satelitami w przestrzeni kosmicznej można dostrzec obiekty, które poruszają się w okolicach Słońca po różnorodnych torach. Orbity mogą mieć kształt elipsy podobnie jak orbity planetoid. Jednak orientacja płaszczyzn orbit jest dowolna, dlatego kierunek ich ruchu może być zgodny lub przeciwny do kierunku ruchu planet i planetoid.
Tak poruszające się ciała niebieskie noszą nazwę komet. Wchodzą on w skład pasa Kuipera oraz obłoku Oorta. Ich składniki stanowią zamrożone gazy z dodatkami głównie tych pierwiastków, które obficie występowały w przestrzeni kosmicznej w trakcie formowania się Układu Słonecznego. Są to głównie: wodór, węgiel, tlen, azot oraz krzem, siarka, sód, żelazo, glin i inne.
W centrum komety znajduje się jądro. Ma ono postać bryły o nieregularnym kształcie o średnicy kilku kilometrów. Jądro komety zbudowane jest z lodu wodnego oraz tlenku węgla, dwutlenku węgla, metanu, amoniaku, krzemianów i metali.
Jądro komety charakteryzuje się porowatą strukturą, dzięki czemu można wnioskować o tym, że ma mniejsza gęstość niż woda.
W momencie gdy kometa znajdzie się w bliskiej odległości od Słońca to warstwy lodowe z jej powierzchni przechodzą w fazę gazową. Te obłoki powstałego gazu zabierają cząsteczki pyłów. Przez to w otoczeniu jądra powstaje otoczka pyłowo - gazowa. Otoczka ta nosi nazwę komy. Natomiast wspólna nazwa dla jądra i komy to głowa komety. Różne czynniki, w tym sublimacja lodów ora promieniowanie słoneczne powodują, że uwolnieniu ulega duża ilość atomów wodoru.
Przemieszczają się one w przestrzeni wokół komety i powstaje olbrzymi obłok wodorowy, którego rozmiary mogą dochodzić nawet do kilkudziesięciu milionów kilometrów.
Na skutek działania na ten obłok gazowo - pyłowy ciśnienia promieniowania słonecznego oraz wiatru słonecznego część tego obłoku zostaje przetransportowana w kierunku przeciwnym do Słońca i powstaje warkocz komety. Warkocz ten może być bardzo długi. Może mierzyć nawet kilkaset milionów kilometrów.
Jednym z naukowców, którzy zajmowali się badaniami komet był Edmund Halley. Dzięki niemu astronomia wzbogacił się o wiedzę dotyczącą orbit aż 24 komet. Uczony analizował opisane w pracach naukowych pojawienia się komet i odkrył, że niektóre dotyczą tej samej komety. Otrzymała ona nazwę komety Halleya. Obecnie jest to najbardziej znana kometa. Ostatni jej powrót do Słońca miał miejsce w 1986 roku.
Obecnie każdego roku odkrywanych jest nawet kilkadziesiąt nowych komet.
