Centaur czy raczej Centaurus jest to bardzo rozległy i wyraźny gwiazdozbiór na niebie południowym. Prawie całkowicie otacza on gwiazdozbiór Krzyż Południa. Część gwiazdozbioru Centaurus jest widoczna w Polsce w okresie wiosennym.

W skład tego gwiazdozbioru wchodzi wiele jasnych gwiazd. Do najjaśniejszych należy gwiazda Alfa Centauri. Jest ona przykładem gwiazdy podwójnej. W układzie tym składniki oddalone są o odległość kątową równą 17",1. Okres obiegu wynosi około 80 lat.

Drugą bardzo jasna gwiazdą jest Agena. Ona również jest gwiazdą wizualnie podwójną. Przyjmuje się, że gwiazda Proxima Centauri tworzy z Alfa Centauri potrójny układ gwiazd.

Gwiazda Alfa Centauri tak naprawdę nie ma nazwy własnej. Pojęcie , którym ten obiekt jest określany powstało w roku 1603. Astronom Johannes Bayer nazwał to ciało niebieskie zgodnie z obowiązującymi regułami. I tak gwiazdę najjaśniejszą należącą do danego gwiazdozbioru określa się literą alfa, kolejną beta itd. Dodatkowo nazwę gwiazdy uzupełnia się łacińską nazwa gwiazdozbioru. A ponieważ gwiazda ta należy do gwiazdozbioru Centaurus stąd jej określenie Alfa Cenaturi.

Czasami gwiazdę Alfa Centauri określa się innymi pojęciami takimi jak np. Rigil Centaurus lub Toliman. Nazwy te jednak nie przyjęły się powszechnie.

Gwiazda Alfa Centauri jest najbliżej Słońca położona tak jasną gwiazdą. Odległość między tymi dwom ciałami niebieskimi wynosi 4.3 lat świetlnych. Tyle czasu jest potrzebne promieniowi emitowanemu przez którąś z gwiazd aby dotrzeć do drugiej gwiazdy. Po raz pierwszy odległość między tymi dwoma gwiazdami została wyznaczona przez astronoma Thomasa Hendersona. Miało to miejsce w roku 1839 w Kapsztadzie.

To ,że Alfa Centauri stanowi przykład gwiazdy wizualnie podwójnej wiedziano już w końcu siedemnastego wieku. Astronomia zawdzięcza tą informację misjonarzowi wówczas nazwisku Richaud. Dokonał on tego odkrycia przy użyciu teleskopu o niewielkich rozmiarach. Dzisiaj dzięki temu ,że jest gwiazdą bardzo jasną jest bardzo często oglądana na niebie. Oba składniki gwiazdy krążą wokół siebie po orbicie. Dystans między tymi obiektami wynosi od 1.6 do 5.2 miliarda kilometrów. Mas każdej z części tego podwójnego układu jest porównywalna z masą Słońca. Składnikowi jaśniejszemu przyporządkowana jest litera wówczas, a ciemniejszemu litera B.

Na początku dwudziestego wieku w pobliżu gwiazdy Alfa Centauri została odkryta jeszcze jedna gwiazda. Odkrycia tego dokonał astronom Innes. Świeci ona słabym światłem. Została nazwana Proxima Centauri. Jej rozmiary są dziesięć razy mniejsze od rozmiarów Słońca i przez to można ją dostrzec tylko przy użyciu teleskopu o dużych rozmiarach. Ponadto jeszcze jej światło jest dwa tysiące razy słabsze od światła słonecznego.

Nadal jednak nie zostało wyjaśnione, czy pomiędzy Proxima Centauri a układem podwójnym Alfa Centauri występują jakieś trwałe związki oparte na oddziaływaniach grawitacyjnych.

Badania ostatnich lat przyniosły informacje, ze powierzchnia Alfa Centauri drga podobnie jak powierzchnia Słońca. Prędkość tych drgań wynosi 35 km/s. Był to sukces z punktu widzenia możliwości technicznych. Mianowicie udało się wykryć drgania o amplitudzie wynoszącej dwadzieścia metrów podczas gdy promień gwiazdy wynosi 875 tysięcy kilometrów.

Wyczynu tego dokonało dwóch szwajcarskich astronomów: Francois Bouchy i Fabien Carrier. Miejscem odkrycia było Laboratorium La Silla w Chile. Teleskop , którego astronomowie używali do badań miał średnicę 1.2 metra. Wykrycie oscylacji było możliwe dzięki obserwacjom zmian zachodzących w obrazie widma gwiazdy. Opiera się to na zjawisku Dopplera. Wiadomo bowiem, że w wyniku zbliżania się źródła światła następuje skrócenie długości fali a co za tym idzie przesunięcie linii widmowej w kierunku barwy niebieskiej. Natomiast w przypadku oddalania się zachodzi sytuacja odwrotna, następuje wzrost długości fali i w konsekwencji przesunięcie linii widmowej w kierunku czerwieni.

Wyniki obserwacji potwierdziły wcześniejsze przewidywania naukowców konstruujących modele gwiazd.

To tyle informacji na temat Alfa Cenatauri. Teraz warto skupić się na Słońcu. Słońce stanowi jedną z kilkuset milionów gwiazd w Galaktyce. Najbliższą Słońcu gwiazda jest wspominana już wcześniej Proxima Centauri. Słońce wraz z innymi gwiazdami porusza się wokół centrum Galaktyki, a jego prędkość wynosi 220 km/s. Okres obiegu wynosi 250 milionów lat. Słońce znajduje się obecnie na ciągu głównym ewolucji. Jasność absolutna Słońca wynosi 4.84 mag. Dla nas jednak najważniejszy jest fakt, że położone jest w centrum Układu Słonecznego. Skupia w sobie prawie 99 % jego masy. Jest największym i najjaśniejszym obiektem widocznym na niebie. Stanowi także główne źródło energii, która dociera na Ziemię w postaci promieniowania elektromagnetycznego. Prawie cała energia Słońca produkowana jest w obszarze zwanym jądrem Słońca. Jest to obszar położony w centralnej części Słońca o objętości stanowiącej zaledwie 1.5 % całkowitej objętości Słońca. Energia powstaje w procesach zamiany wodoru w hel. W Słońcu proces ten zachodzi głównie na drodze cyklu protonowo - protonowego. W taki sposób produkowane jest 99 % energii. Cyklem alternatywnym jest cykl węglowo - azotowy czyli CNO. Energia w jądrze jest na tyle wysoka, aby podtrzymać zachodzące tam reakcje termojądrowe.

Słońce jest gazowa kulą zjonizowanego gazu. Główne składniki warstw powierzchniowych to wodór (72 %) i hel (26%). Niecałe 2 % stanowią pierwiastki cięższe takie jak : węgiel, azot, tlen, neon, magnez, siarka, krzem, argon, wapń, nikiel i żelazo.

W atmosferze słonecznej stwierdzono również obecność prostych związków chemicznych takich jak: CN, CH, OH i NH. Słońce znajduje się w równowadze hydrostatycznej z jednej strony dzięki siłom grawitacji, a z drugiej dzięki rosnącemu wraz z głębokością ciśnieniu gazu.

Dział astrofizyki zajmujący się badaniem Słońca nosi nazwę heliofizyki. Konieczność wyodrębnienia takiego działu wynikała ze specyficznych warunków obserwacji Słońca a co za tym idzie z konieczności używania innych przyrządów pomiarowych niż w przypadku pozostałych gwiazd. Heliofizyka zajmuje się zarówno teorią ewolucji oraz budowy gwiazdy jak również oddziaływaniem z otoczeniem . Heliofizyka zajmuje się także badaniem aktywności magnetycznej Słońca i zjawisk z tym związanych.

Zarówno masę Słońca jak i jego promień i jasność można wyznaczyć za pomocą bezpośrednich pomiarów.

Obecność pola magnetycznego Słońca oraz jego niestabilność powodują , że Słońce nie ma cech gwiazdy ściśle stacjonarnej. Główna część pola magnetycznego Słońca ukryta jest w jego wnętrzu i wynurza się co 11 lat powodując wzrost ogólnej aktywności magnetycznej Słońca. Powoduje to powstawanie w atmosferze szeregu zjawisk, przez co zmienia się charakterystyka promieniowania słonecznego.

Stosunkowo nową dziedziną natomiast jest dział nauki noszący nazwę heliosejsmologia. Zajmuje się ona badaniami drgań jakie wykazuje powierzchnia Słońca. Dzięki temu możliwe jest weryfikowanie wielu teorii dotyczących budowy wewnętrznej Słońca.