Detektor DELPHI jest skomplikowanym urządzeniem, w którego skład wchodzi szereg mniejszych detektorów. Są one ułożone w ten sposób, że zajmują prawie cały kąt bryłowy. Dzięki temu jest detektorem uniwersalnym czyli może rejestrować i identyfikować wszystkie cząstki, zarówno naładowane jak i nie obdarzone ładunkiem. Istnieje możliwość pomiaru pędów i energii wpadających do detektora cząstek.

Detektor składa się z dwóch zasadniczych części: z beczki, która ma postać walca, oraz pokryw, które ja zamykają.

W detektorze DELPHI znajdują się dwa detektory typu RICH. Jeden z nich to tzw. RIB, znajduje się w beczce. Drugi natomiast mieści się w pokrywach i został nazwany RIF.

Rejestracja cząstek w tego typu detektorach możliwa jest dzięki promieniowaniu Czerenkowa. Cząstki wchodząc do objętości czynnej detektora wywołują emisje kwantów promieniowania - fotonów. Kąt pod jakim emitowane są fotony jest ściśle uzależniony od prędkości rejestrowanych cząstek. Powstałe fotony przemieszczają się do komór dryftowych i tam powodują uwalnianie elektronów. Dopiero te elektrony pod wpływem pola elektrycznego przemieszczają się do komór, gdzie są rejestrowane. Do detekcji wykorzystuje się komory proporcjonalne.

Detektory RICH są wykorzystywane do identyfikacji hadronów. Tak więc można dzięki nim zidentyfikować piony, kaony, protony do energii 40 GeV.

W detektorze DELPHI zainstalowane są również dwa rodzaje kalorymetrów : elektromagnetyczny do pomiaru energii elektronów i fotonów oraz hadronowy do pomiaru energii hadronów.

W beczce detektora DELPHI znajduje się komora HPC, która pełni rolę kalorymetru elektromagnetycznego. Obsługuje ona kąt polarny w przedziale od 43 do 137 stopni.

Kalorymetr elektromagnetyczny umieszczany jest również w pokrywach. Jest to tzw. kalorymetr FEMC.

Obsługuje przedziały kątowe od 8 do 35 stopni oraz od145 do 172 stopni.

Elektrony i fotony bardzo łatwo oddziaływają z materią i na skutek tych oddziaływań swoją energię deponują właśnie w takich kalorymetrach elektromagnetycznych.

Drugi rodzaj kalorymetrów czyli kalorymetry hadronowe również rozmieszczone są zarówno w beczce jak i w pokrywach. Umożliwia pomiar energii hadronów w przedziale kątowym 11 - 169 stopni.

Żelazo, które jest materiałem budulcowym tego typu kalorymetru powoduje rozdzielenie hadronów od mionów.

Miony ze względu na słabe oddziaływanie Żelazo materia mogą swobodnie dotrzeć do tzw. komór mionowych. Docierają tam tylko miony, tak więc jeśli pojawi się sygnał w komorze jest identyfikowany tylko z mionem.

Może się również zdarzyć, że miony mają za słaby pęd, aby dotrzeć do komory. Dlatego drugim sposobem na ich identyfikację jest badanie kształtu kaskady w jednym z kalorymetrów hadronowych.

Komory mionowe zlokalizowane są zarówno w beczce detektora jak i w korkach czyli pokrywach.

Te , które są w części centralnej w skrócie nazywają się BMC i obsługują kąty polarne z przedziałów:

- 53 - 88.5 stopni

- 91.5 - 127 stopni

Komory z pokryw to w skrócie FMC i rejestrują w następujących przedziałach kątów:

- 20 - 42 stopni

- 138 - 160 stopni.