Znane siły
Najbardziej rozpowszechnioną siłą jest grawitacja. To ona sprawiła, że powstały ciała niebieskie, planety. Na skutek przyciągania grawitacyjnego nasza planeta krąży na około Słońca, a my... nie tracimy gruntu pod nogami! Wszelkie cząsteczki podlegają oddziaływaniu grawitacyjnemu, natomiast w mikroświecie są siły, przy których działaniem grawitacji jest pomijalny.
Bardziej silne są oddziaływania manifestujące się w zjawiskach elektrycznych oraz magnetycznych. Między innymi naładowany elektrycznie w czasie czesania grzebień (łatwo elektryzuje się przy niewielkiej wilgotności powietrza) przyciąga skrawki papieru. Ten sam grzebień samą siłą swojego przyciągania grawitacyjnego nie jest w stanie podnieść skrawki np. papierów (w obydwóch momentach grzebień musi wykazać się oddziaływaniem, które musi być silniejsze od ziemskiej grawitacji wpływającej na skrawki papierów). Jakiś skrawek magnesu, podnosi gwoździe, działa na nie większą siłą aniżeli nasza planeta. Przemysłowym magnesem jesteśmy w stanie podnieść samochód - by uczynić to samo siłą grawitacji, musielibyśmy zastąpić magnes drugą nasza planetą (albo ciałem mniejszym, natomiast o dużo większej gęstości).
Za efekty elektryczne oraz magnetyczne odpowiada ta sama siła elektromagnetyczna. W przeciwieństwie do grawitacji siła ta może być przyciągająca albo odpychająca. Przeciwnie skierowane ładunki elektryczne (+ oraz -) i przeciwne bieguny magnetyczne (N oraz S) przyciągają się, ale takie same ładunki albo bieguny - odpychają się.
Siła elektromagnetyczna wiąże elektron z dodatnio naładowanym jądrem atomowym. Bierze ona również odpowiedzialność za wiązania międzyatomowe - dzięki którym wstępować mogą cząstki (molekuły). Także budowa krystaliczna jest efektem wpływu sił elektromagnetycznych. Takie makroskopowe własności ciał jak napięcie powierzchniowe albo współczynnik tarcia również definiowane są przez oddziaływania elektromagnetyczne między atomami na powierzchni ciał
SIŁY JĄDROWE, siły, które występują pomiędzy nukleonami - protonami (p) oraz neutronami (n) - sprawiając, że powstają wiązania w jądra atomowych. Stanowią one specjalny oraz najbardziej zanalizowany przypadek oddziaływań silnych, jakie występują pomiędzy hadronami. Wiadomości o siłach jądrowych dostarczają analizy rozpraszania dwóch nukleonów wzajemnie na sobie n-p oraz p-p, analizy cech jąder atomów, a także oddziaływań nukleonów z mezonami (głównie z pionami). Podstawowymi cechami sił jądrowych są: krótki zasięg (ok. 1-2 fm), przyciągający charakter (na niewielkich odległościach, do ok. 0,4-0,5 fm, siły jądrowe są wtedy odpychające), niezależność od ładunku elektr. nukleonów (tzn. siły n-p, p-p oraz n-n są w prawie takie same), cecha wysycania (energia wiązania A nukleonów jest proporcjonalna do A, nie natomiast do A2). Siły jądrowe uzależnione są od odległości pomiędzy nukleonami (składowa centralna sił jądrowych), od wzajemnej orientacji ich spinów (składowa spin-spin sił jądrowych), od orientacji spinu nukleonów względem orbitalnego momentu pędu ich ruchu względnego (składowa spin-orbita sił jądrowych) i od orientacji spinów nukleonów względem ich wzajemnego ułożenia (składowa tensorowa sił jądrowych). Jeżeli chodzi o opis kwantowy to pojawianie sił jądrowych jest powiązana z wymianą pomiędzy nukleonami przeróżnych, znanych aktualnie mezonów, tak samo jak pojawianie się siły elektromagnet. tłumaczy się wymianą fotonów.
James Clerk Maxwell (1831-1879) - profesor uniwersytetu w Aberdeen, Kings College w Londynie oraz Cambridge, fizyk szkocki. Autor wspaniałych prac teoretycznych, które dotyczyły podstaw elektrodynamiki klasycznej, kinetycznej teorii gazów, optyki oraz teorii barw.
Maxwell jako pierwszy wdrożył pojęcie pola elektromagnetycznego. Wykrył, iż światło jest promieniowaniem elektromagnetycznym. Zrobił pierwszą fotografię nie czarno-białą. Przewidział występowanie fal o częstościach od bardzo szerokiego zakresu do wąskiego. Maxwell dokończył zaczętą przez Faradaya próbę scharakteryzowania ogólnych zasad, które rządzą elektrodynamiką klasyczną, sformował równania Maxwella. Wyliczył, iż fala elektromagnetyczna rozchodzi się z prędkością prawie 300000 km/s, zatem bliską prędkości światła.
