Większość klasycznych metod analitycznych to metody miareczkowe. Polegają one na oznaczeniu składnika w analizowanym roztworze przy pomocy odczynnika o znanym stężeniu, którego potrzebną ilość odmierza się przy pomocy biurety. Roztwory odczynników o dokładnie znanym, ściśle określonym stężeniu (mianie) używane do miareczkowania noszą nazwę roztworów mianowanych (wzorcowych). Ich przygotowanie powinno być pierwszym etapem przeprowadzanej analizy miareczkowej.
Istnieją trzy podstawowe sposoby sporządzania roztworów wzorcowych.
- Gdy konieczne jest sporządzenie roztworu substancji, która charakteryzuje się wysokim stopniem czystości oraz jest wystarczająco trwała, wówczas sporządzenie takiego roztworu sprowadza się do odważenia ściśle określonej ilości tej substancji, ilościowego jej przeniesienia do kolby miarowej i rozpuszczenia w odpowiedniej ilości wody.
- Substancja, której roztwór trzeba sporządzić może nie być otrzymana w stanie wysokiej czystości, może być higroskopijna, lub sporządzony roztwór może zmieniać swoje stężenie przez pewien czas. Wówczas sporządzenie takiego roztworu polega na odważeniu odpowiedniej ilości substancji oraz rozpuszczeniu jej w określonej ilości wody. Wówczas otrzymuje się roztwór o stężeniu zbliżonym do oczekiwanego. Aby poznać dokładne stężenie trzeba przeprowadzić mianowanie roztworu. Polega ono na zmiareczkowaniu danym roztworem ściśle określonych, dokładnych odważek odpowiedniej substancji wzorcowej.
- Mianowanie roztworu o stężeniu przybliżonym można również przeprowadzić poprzez miareczkowanie innym roztworem mianowanym o ściśle określonym stężeniu.
