Sacharoza- w języku potocznym jest używana nazwa cukier, czyli cukier trzcinowy, buraczany, używany w celach konsumpcyjnych, uzyskiwany z trzciny cukrowej lub buraka cukrowego. Cukier biały zawiera około 99,80% sacharozy, cukier rafinowany - powyżej 99,85%. Produkcja sacharozy ma długą historię. Sięga czasów p.n.e. W tamtych czasach w Chinach i Indiach dostrzeżono zalety trzciny cukrowej, natomiast w Rzymie i Grecji używano sacharozę do celów leczniczych. Początkowo w XVI wieku cukier był sprowadzany do Europy głównie z Ameryki Południowej. Cena za ten produkt była ogromna, dlatego nie zdziwi zapewne nikogo, że zaczęto poszukiwać roślin, z których możliwa jest produkcja sacharozy w Europie. Warto zapamiętać nazwisko Andreas Sigismund Marggrafa (1709-1782). Ten niemiecki badacz jako pierwszy opracował metodę wydzielania cukru z buraków cukrowych, która dała podstawy przemysłowego otrzymywania cukru. Miedzy innymi dzięki niemu inny wybitny niemiecki badacz Karl Franz ACHARD (1753-1821), opracował wyżej wspomnianą metodę. Na Dolnym Śląsku (w swoim majątku Kunern -ob. Konary) wybudował pierwszą na świecie cukrownię. Swój udział w szybszym rozwoju technologii wytwarzania sacharozy miał Napoleon I, gdyż wstrzymał import produktów kolonialnych do Europy. Sacharoza jako codzienny produkt spożywczy było wykorzystywana dopiero w drugiej połowie XIX wieku.

Wartość energetyczna sacharozy wynosi 16,5 kJ/g (4 kcal/g). Jest na szeroką skalę wykorzystywany w przemyśle spożywczym. Spożywanie sacharozy w dużych ilościach może prowadzić jednak do wielu chorób. Należy zachować umiar, choć jak wiadomo czasami jest to bardzo trudne.

Wytwarzanie sacharozy jest skomplikowanym, składającym się z kilku etapów procesem, który ma miejsce w cukrowni.

Produkcje sacharozy rozpoczynamy od oczyszczanie buraków i rozdrabniania ( tzw. krajanka). Następnie za pomocą gorącej wody ekstrahujemy, z wyżej wymienionej krajanki, cukier, który jest w postaci soku dyfuzyjnego w dyfuzorach (ekstraktory cukrownicze). Na tym etapie produkcji sacharozy wykorzystujemy zjawiska termicznej denaturacji tkanek roślinnych, dyfuzji i dializy. Rozdrobnione buraki są przesuwane w kierunku przeciwnym niż woda. Powstająca w wyniku dyfuzji woda jest szkodliwa. Otrzymujemy zanieczyszczony sok oraz wysłodki, które są odpadem produkcyjnym, nadającym się na paszę dla bydła. Otrzymany sok trzeba oczyścić. Aby to zrobić dodajemy mleko wapienne. Ten proces nazywamy defekacją. W wyniku tego procesu powstaje osad saturacyjny- ma zastosowanie jako nawóz. Potem następuje karbonatacja- nasycamy roztwór dwutlenkiem węgla. Proces ten jest nazywany "saturacja". W wyniku karbonatacji wytrąca się osad węglanu wapniowego wraz z zanieczyszczeniami zawartymi w roztworze. Osad musi ulec filtracji do soku. Otrzymany sok zagęszczamy przez odparowanie wody w wyparce. Do ogrzewania stosujemy parę wodna (czynnik grzejny), jednakże w mniejszych wyparkach do ogrzewania może służyć płaszcz grzejny lub wężownica. Odparowanie jest możliwe w aparatach zamkniętych w temperaturze wrzenia, pod ciśnieniem atmosferycznym, ale możliwe także jest pod ciśnieniem niższym lub wyższym od atmosferycznego. Stosowane są wyparki jednodziałowymi, czyli pojedyncze oraz zespół wyparek (wyparka wielodziałowa). Następnym etapem jest krystalizacja cukru w warnikach krystalizatorach z mieszadłami oraz czyszczenie i odwirowanie w wirówkach kryształów cukru. Ostatnim etapem jest suszenie, chłodzenie, przesiewanie. W takiej postaci sacharoza jest magazynowana. Odpadem produkcyjnym jest gęsty (około 50% sacharozy), brunatny syrop, zwany melasą. Ma zastosowanie w branży farmaceutycznej, ale może służyć także jako pasza.

Główne działy produkcyjne cukrowni buraczanej to:

- obmywania i krojenia buraków;

- ekstrahowania soku (dyfuzji);

- oczyszczania soku dyfuzyjnego, tj. nawapnianie, karbonatacja i filtracja;

- wapniarnia (sprzęt do gaszenia wapnia, piec wapienny);

- wyparny (zagęszczanie soku);

- krystalizatory z mieszadłami i warniki;

- wirówki, suszarni, segregacji, pakowania sacharozy.

Opisany proces może być także zastosowany do produkcji sacharozy z trzciny cukrowej.

W rafineriach-cukrowniach wytwarza się cukier surowy, z którego jest produkowany rafinad (cukier rafinowany).

Procesy zachodzące w rafineriach:

- proces zachodzący w wirówkach i polegający na obmywaniu kryształu sacharozy z syropu między kryształowego;

- proces rozpuszczenia w wodzie obmytego wcześniej kryształu na ulep;

- proces odbarwienia ulepu żywicami syntetycznymi lub węglem aktywnym;

- proces filtrowania, gotowania i krystalizacja ulepu w mieszadłach;

- proces wirowania, bielenia, suszenia, rozdrabniania i pakowania.