Narząd wzroku stanowią oko i narządy dodatkowe. Do oka należy gałka oczna, związana z nerwem wzrokowym. Narządy dodatkowe obejmują aparat ruchowy gałki ocznej, aparat ochronny i narząd łzowy.

Budowa i funkcjonowanie oka umożliwia rozróżnianie barw i wielkość natężenia światła, pozwala ostro widzieć przedmioty z różnej odległości, daje możność oceny odległości od przedmiotów i ich przestrzennych kształtów.

Gałka oczna jest osadzona w oczodole. Jej ściany tworzą trzy błony. Od zewnątrz znajduje się błona włóknista, w części przedniej przezroczysta, o nazwie rogówka, a w pozostałej części biaława, zwana twardówką. Błonę środkową stanowi naczyniówka, a w części przedniej ciało rzęskowe i tęczówka. Błona wewnętrzna jest w przeważającej części utworzona z siatkówki. W ciele rzęskowym występuje gładki mięsień rzęskowy biorący udział w akomodacji oka.

Tęczówka ma kształt barwnego pierścienia, którego środek zajmuje otwór, czyli źrenica. Średnica źrenicy jest regulowana przez mięsień zwieracz i rozszerzacz źrenicy.

Siatkówka zawiera komórki fotoreceptorowe: pręciki i czopki. Czopki przystosowane są do widzenia barw w jasnym świetle. Liczniejsze do nich pręciki umożliwiają czarno- białe widzenie w słabym świetle. Pod wpływem światła w pręcikach i czopkach dochodzi do przemian chemicznych i depolaryzacji błony komórkowej. Powstałe w nich potencjały czynnościowe są przesyłane neuronami składającymi się na nerw wzrokowy, który opuszcza oczodół i wnika do jamy czaszki. Impulsy ostatecznie docierają do głównego, korowego ośrodka wzroku w płacie potylicznym. Tu zachodzi analiza impulsów, powstają spostrzeżenia oglądanych przedmiotów, ich kształtu i ruchu, co określa się mianem percepcji wrażeń wzrokowych. Nerw wzrokowy wychodzi z gałki ocznej w miejscu gdzie brak jest czopków i pręcików i dlatego jest ono niewrażliwe na promienie świetlne ("plamka ślepa"). Bocznie od miejsca skąd wychodzi nerw wzrokowy, znajduje się okolica najostrzejszego widzenia, zwana plamka żółtą. W środkowej części tej plamki zgromadzone są tylko czopki, a dopiero na obwodzie pojawiają się pręciki. W pręcikach występuje barwnik rodopsyna, a w czopkach jodopsyna.

Układ optyczny oka tworzą: rogówka, ciało wodniste, wypełniające komorę przednią, soczewka i cało szkliste. Promienie padające na rogówkę i soczewkę załamują się i skupiają w ognisku leżącym na siatkówce. Obraz, jaki powstaje na siatkówce jest rzeczywisty, pomniejszony i odwrócony.

Przy patrzeniu na przedmioty odległe soczewka jest spłaszczona, a na przedmioty bliskie jest bardziej wypukła. Zmiana siły załamania soczewki, czyli akomodacja zachodzi odruchowo.

Aparat ruchowy oka stanowią cztery mięśnie proste i dwa skośne.

Aparat ochronny oka tworzą powieki, brwi i rzęsy. Gruczoł łzowy dostarcza płynu zwilżającego rogówkę, umożliwiając zachowanie przejrzystości tej struktury.

Wady wzroku są głównie związane z zaburzeniami budowy gałki ocznej, zmianą promienia krzywizny rogówki i utratą zdolności akomodacyjnych soczewki. Wydłużona gałka oczna lub zbyt wypukła soczewka jest przyczyną krótkowzroczności. Wówczas obraz powstaje przed siatkówką. Do korekcji tej wady stosuje się soczewki wklęsłe. W sytuacji odwrotnej, przy skróconej gałce ocznej lub zbyt płaskiej soczewce, obraz powstaje za siatkówką, a wada nosi nazwę dalekowzroczności. Do skorygowania tej wady używa się soczewek wypukłych.

Z wiekiem soczewka traci elastyczność, a w konsekwencji zdolność do akomodacji. Polega to na niemożności przybierania bardziej wypukłego kształtu i człowiek do pracy i czytania potrzebuje okularów.

Wśród schorzeń oka można również wymienić:

-ślepotę zmierzchową (kurza ślepota) spowodowana niedoborem witaminy A. Nazwa pochodzi stąd, że z natury ptaki domowe źle widzą przy słabym oświetleniu.

-daltonizm, tj. ślepotę na barwy czerwoną, zieloną i błękitną uwarunkowaną genetycznie, a sprzężoną z płcią.