1. Hirszfeld Ludwik- urodzony w 1888, zmarł w 1954; lekarz, immunolog, serolog. W 1907 uzyskał w Berlinie doktorat eximina cum laude; w latach 1907-11 pracował w Heidelbergu w Instytucie Badania Raka; tam -wraz z Hilarowicz. Dungernem- dał podstawy nauki o grupach krwi (wprowadził oznaczenia A, B, AB, O), co wkrótce zostało przyjęte na całym świecie; jest autorem pionierskich badań nad dziedziczeniem zróżnicowania grupowego krwi. W latach 1911015 prowadził badania nad wolem endemicznym; w 1914 habilitował się w Zurychu; w latach I wojny światowej przebywał w Serbii. Prowadził tam analizy nad durem plamistym; był organizatorem tamtejszej służby zdrowia. Wraz z żoną odkrył pałeczkę duru rzekomego; po wojnie pracował w Warszawie, uczestniczył w tworzeniu lubelskiego UMCS. Stworzył Wydział Lekarski na Uniwersytecie Wrocławskim, później- Instytut Immunologii i Terapii Doświadczalnej. Z powodzeniem prowadził badania nad patologią ciąży. Autor metodyki ratowania niemowląt zagrożonych konfliktem serologicznym; autor prac: O pośrednich postaciach grup krwi i ich dziedziczeniu (1948), Immunologia ogólna (1948);
  1. Nusbaum- Hilarowicz Józef- urodzony w 1859 w Warszawie, zmarł w 1917; studiował nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Warszawskim; od 1881 przez dwa lata pracował jako stypendysta w Katedrze Anatomii Porównawczej im. Ganina; w 1886 uzyskał tytuł magistra zoologii i anatomii porównawczej na Uniwersytecie Odeskim. W 1888 obronił pracę doktorską; w 1891 otrzymał habilitację na podstawie swojego dorobku naukowego. Uczył w prywatnych polskich szkołach, w żeńskim "uniwersytecie latającym", na konspiracyjnych kursach. w 1889 zorganizował prywatną pracownię zoologiczno- anatomiczną w Ogrodzie Zoologicznym w Warszawie; od 1892 przebywał we Lwowie, gdzie objął stanowisko wykładowcy anatomii porównawczej i embriologii; od 1902 pracował w Akademii Weterynaryjnej; od 1906 jako profesor zwyczajny objął kierownictwo Zakładu Zoologii i Anatomii Porównawczej na Uniwersytecie Lwowskim. Był organizatorem Stacji Biologicznej w Gródku Jagiellońskim. Jego dorobek naukowy jest ogromny- obejmuje rozprawy eksperymentalne, problemowe, podręczniki akademickie. Jest autorem przekładów dzieł Darwina; prowadził studia nad anatomią ryb, embriologią owadów i skorupiaków, regeneracją u rozmaitych zwierząt. Popularyzator ewolucjonizmu; główne prace: Zasady ogólne nauki o rozwoju zwierząt (1887), Idea ewolucji w biologii (1910);
  1. Ossowski Antoni- urodzony w 1889, zginął śmiercią tragiczną w 1939; farmaceuta, botanik farmakognosta; ukończył gimnazjum w Warszawie, tam też odbył praktykę aptekarską. Początkowo pracował w zawodzie; w 1920 uzyskał stopień magistra farmacji; jako pierwszy w Polsce uzyskał tytuł doktora farmacji. W 1932 habilitował się z farmakognozji. Pracował w Instytucie Botaniki w Wiedniu; od 1934 jako profesor zwyczajny i zarazem dziekan Wydziału Farmacji pracował na Uniwersytecie Warszawskim. Jest autorem około 20 prac naukowych, m.in. Badania nad geograficznym rozmieszczeniem naparstnicy czerwonej;
  1. Raciborski Marian- urodzony w 1863, zmarł w 1917; biolog, botanik. W latach 1881084 studiował przyrodoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie; swoją pierwszą pracę florystyczną ogłosił jeszcze jako student. Zajmował się także grzybami i chorobami roślin; doktorat uzyskał na uniwersytecie w Monachium. Od 1896 przebywał na Jawie, prowadził tam badania nad chorobami roślin uprawnych, opracowywał florę paproci. W 1900 objął Katedrę Botaniki w Akademii Rolniczej w Dublanach; od 1909 profesor zwyczajny botaniki na Uniwersytecie Lwowskim, dyrektor Instytutu Biologiczno - Botanicznego; w 1912 przeniósł się do Krakowskiego Instytutu Botanicznego. Autor prac z zakresu m.in. flory roślin kwiatowych, zmienności i powstawania gatunków, cytologii, ochrony przyrody. Znane prace to: Roślinność kuli ziemskiej w wiekach minionych (1903), Rozwój botaniki w XIX stuleciu za granicą i u nas (1901);
  1. Strasburger Edward Adolf- urodzony w Warszawie, zmarł w 1912; studiował w Bonn, potem w Jenie. W 1866 obronił pracę doktorską, od 1867- już po habilitacji- rozpoczął pracę w Szkole Głównej w Warszawie, gdzie wykładał anatomię histologię, fizjologię i cytologię roślin. Od 1869 objął Katedrę w Jenie, od 1871 pracował tam jako profesor zwyczajny; od 1880 kierował Instytutem Botaniki w Bonn. W latach 1891- 92 był rektorem Uniwersytetu w Bonn; członek wielu akademii, uniwersytetów i towarzystw naukowych; redaktor najbardziej cenionych niemieckich czasopism botanicznych. Interesował się głównie cytologią, anatomią, embriologią roślin; stworzył podstawy anatomii porównawczej i rozwojowej roślin; wybitny botanik XIX wieku. Jako pierwszy opisał mejotyczny podział jądra; stworzył podstawy materialne dziedziczności; prowadził studia nad rozwojem paprotników, nagonasiennych; zajmował się działalnością pedagogiczną. Autor wielu odczytów, artykułów, popularnego podręcznika do botaniki i praktycznego przewodnika do ćwiczeń mikroskopowych;

Pojęcie histologii

Histologia jest to nauka, która zajmuje się badaniem tkanek ludzkich i zwierzęcych. Do analizy wykorzystuje się mikroskopy świetlne. Fragment tkanki musi być dobrze utrwalony, pokrojony na wąskie paski oraz odpowiednio zabarwiony. Początkowo dyscyplina ta zajmowała się tylko budową tkanek, dziś prowadzi także badania czynności (histofizjologia), oraz ich przejawy o chemicznym charakterze (histochemia).