utwór epicki stanowiący parodię eposu rycerskiego. Opiera się na kontraście pomiędzy wysokim stylem a błahym tematem. Konflikt ten jest źródłem komizmu. Tak np. w Monachomachii I. Krasickiego spór mnichów ukazany jest za pomocą takich środków jak: inwokacja, porównanie homeryckie, personifikacja, oktawa, opisy rycerskich pojedynków, by osiągnąć cel satyryczno-dydaktyczny. Bujny rozkwit gatunku przypada na XVI-XVIII w.: M. Boileau Pulpit, Wolter Dziewica Orleańska, I. Krasicki Myszeida, Monachomachia, Antymonachomachia. Literacki żywot gatunku zakończył się wraz z wygaśnięciem eposu.
