odmiana powieści poświęcona sferze przeżyć wewnętrznych postaci i analizie psychologicznej ich postępowania. Fabuła ma w niej znaczenie podrzędne, a narracja zbliża się do toku przeżyć bohatera. Początki jej sięgają okresu sentymentalizmu i romantyzmu. Punktem zwrotnym w jej rozwoju było dzieło M. Prousta W poszukiwaniu straconego czasu, dosko- nalące posługiwanie się mową pozornie zależną i monologiem wewnętrznym. Inni wybitni twórcy powieści psychologicznej to: F. Dostojewski, W. Faulkner, Z. Nałkowskia, T. Breza, A. Rudnicki.
