charakterystyczny dla okresu romantyzmu gatunek, łączący partie liryczne i dyskursywne z epicką narracją. Jest to dłuższy utwór wierszowany z fabułą skonstruowaną z luźnych epizodów spojonych zwykle wątkiem podróży bohatera. Postać narratora dominuje nad całością utworu, przerywa opowiadanie w celu wprowadzenia obszernych dygresji, często traktuje prezentowane zdarzenia w sposób żartobliwy i ironiczny, dając do zrozumienia, że stanowią one jedynie pretekst do wypowiadania różnorodnych uwag. O charakterze utworu decydują dygresje, w których narrator zwraca się bezpośrednio do czytelnika, dyskutuje, polemizuje, rozprawia się z przeciwnikami ideowymi i literackimi. Do najwybitniejszych utworów gatunku należą: G. G. Byrona Don Juan, Wędrówki Childe Harolda, A. Puszkina Eugeniusz Oniegin, J. Słowackiego Beniowski. W późniejszych czasach jego tradycję podjął J. Tuwim w Kwiatach polskich. powieść poetycka.
