jedna z tendencji występujących w poezji XX w., przeciwstawiająca się ekspresjonistycznej teorii poezji, która uważała, że literatura ma wyrażać treści wewnętrzne, a język jest wobec tego zadania służebny. Poezja lingwistyczna natomiast główny nacisk kładła na stronę językową twórczości, uważając że jej zadaniem jest badanie możliwości języka, eksperymentowanie z jego konwencjami i formami. Rozwój poezji lingwistycznej w Polsce nastąpił na przełomie l. 50. i 60. w twórczości M. Białoszewskiego, T. Karpowicza, E. Balcerzana, Z. Bieńkowskiego i in. Najbliższą rodzimą tradycję stanowiła dla nich poezja Awangardy Krakowskiej, choć różnili się od niej stosunkiem do języka jako środka komunikacji społecznej. Dla awangardzistów język był narzędziem budzącym zaufanie, poezja lingwistyczna traktuje go jako środek ułomny, niesprawny, utrudniający porozumienie, dlatego prowadzi grę z konwencjami, szablonami stylistycznymi, zgłębia chaotyczność języka potocznego, imituje elementy patologii językowej. Eksperymentom językowym towarzyszy element zabawy i nastawienie parodystyczne. Do poezji lingwistycznej nawiązywali w l. 70. poeci tzw. Nowej Fali, którzy w swych utworach demaskowali nadużycia języka w środkach masowego przekazu i propagandzie (nowomowa).
Potrzebujesz pomocy?
Już uciekasz?
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
