uczestnik powstania listopadowego, na emigracji związał się z obozem Młodej Polski. Miał rewolucyjne poglądy: opowiadał się za przekształceniem przyszłej Polski w republikę oraz za oczynszowaniem chłopów. W 1835 r. jako emisariusz Młodej Polski przybył do Krakowa, gdzie przystał do utworzonego przez S. Goszczyńskiego, F. Bobińskiego i L. Łukaszewicza Stowarzyszenia Ludu Polskiego. Organizacja ta postawiła sobie za cel odbudowę państwa polskiego w wyniku trójzaborowego powstania i dlatego wysyłała swoich emisariuszy na tereny wszystkich ziem polskich, by przygotowywali tam siatki konspiracyjne. Konarski wyruszył więc w 1835 r. do zaboru rosyjskiego, gdzie szybko rozwinął ożywioną działalność na Wołyniu, Podolu i Litwie. W ciągu trzech lat do działalności konspiracyjnej wciągnął ok. 3 tys. ludzi. Dzięki złagodzeniu postulatów politycznych poparła go szlachta, młodzież studencka, inteligencja i rzemieślnicy. Nawiązał też kontakty z rewolucjonistami rosyjskimi. Ponieważ głównym celem SLP było wywołanie powstania, zaczęto więc gromadzić broń. Tymczasem władze carskie, dzięki współpracy z policją pruską i francuską, otrzymały rysopis Konarskiego i aresztowały go w Wilnie 27 V 1838 r. podczas próby opuszczenia w przebraniu miasta. Podczas tortur Konarski milczał, ale i tak otrzymał wyrok śmierci. Zginął rozstrzelany 27 II 1839 r.
