chiński marszałek i polityk. W 1911 r. przystąpił do narodowego ruchu rewolucyjnego walczącego o obalenie dynastii mandżurskiej i przekształcenie Chin w republikę. W latach 1913-15 przebywał na emigracji w Japonii, gdzie podjął studia wojskowe. Po powrocie do kraju związał się z chińską armią. W 1924 r. wysłano go na 3-miesięczny staż wojskowy do ZSRR, a po powrocie został komendantem Akademii Wojskowej w Kantonie. 2 lata później został przywódcą Kantońskiej Armii Narodowo-Rewolucyjnej i walczył w północnych prowincjach z projapońskimi zwolennikami ostatniego cesarza Chin. W 1927 r. powołał w Szanghaju rząd republikański i został wybrany na prezydenta Chin. Aż do końca II wojny światowej walczył z chińskimi komunistami oraz z Japonią, która usiłowała podporządkować sobie Chiny. Po II wojnie światowej zyskał poparcie Amerykanów i usiłował wyprzeć z Chin komunistów. W 1947 r. musiał przejść do defensywy, a 2 lata później został wyparty z Chin przez armię Mao Tse-tunga. Uciekł wtedy na Tajwan, a wraz z nim ok. 2 mln uchodźców. Aż do 1971 r. był przez Zachód uznawany za legalnego przywódcę Chin i reprezentował je w ONZ. Dzięki jego polityce Tajwan szybko się rozwijał - wyspa ta stała się jednym z najbardziej uprzemysłowionych krajów świata.