1792 - bitwa pod Valmy 

1794 - przewrót termidoriański 

1795 - początek rządów dyrektoriatu

Uchwalenie konstytucji we Francji nie było ostatecznym porzuceniem absolutyzmu przez Ludwika XVI. Pragnął z powrotem powrócić do rządów absolutnych, dlatego w 1791 roku próbował uciec do Paryża, jednak został zatrzymany i zmuszony do zaprzysiężenia konstytucji. Od tamtej pory Ludwik liczył na pomoc Austrii, jednak sytuacja między Francją a Austrią była bardzo napięta, doszło w końcu do wypowiedzenia Austrii wojny w 1792.  Ludwik XVI również popierą tą wojnę, gdyż ciąle liczył na zwycięstwo z rewolucjonistami i chciał wrócić do absolutnych rządów. Na początku klęski odnosili Francuzi, byli bowiem słabo wyszkoleni, ponadto niektórzy dowódcy przeszli na stronę Austrii. Na niepowodzenia Francuzów miały też wpływ działania rewolucjonistów, które wspierała Maria Antonina. 

Ludwik XVI uznawany był za zdrajcę narodu. Członkowie Zgromadzenia Narodowego zdecydowali o uwięzeniu władcy w klasztorze templariuszy. Ogłoszono zatem wybory i zwołano parlament nazywany Konwentem Narodowym. Oddziały rewolucyjne pokonały armię austriacko - pruską w bitwie pod Valmy 20 września 1792 roku. Następnie 22 września 1792 Konwent uchwalił zniesienie monarchii i ogłosił ,,pierwszy rok republiki francuskiej''.

Konwent Narodowy podzielony był na 3 grupy : umiarkowani żyrondyści, ,,górale'' oraz ,,bagno''. W wyniku obrad ostatecznie wyrali ,,górale'' i przejęli władzę. Ich pierwszym rozporządzeniem było przeprowadzenie procesu króla  nazywanego wtedy ,, obywatelem Ludwikiem Kapetem''. Monarchę uznano za winnego i skazano go na śmierć, zginął 21 stycznia 1793 roku przy użyciu gilotyny skonstruowanej przez Josepha Guillotina. 

Po tym wydarzeniu rewolucjoniści podejmowali kolejne zmiany w państwie. Była to między innymi walka z religią i Kościołem katolickim. Powszechny stał się kult Istoty Najwyższej, a kapłanami zostali przywódcy rewolucyjni. Wprowadzono także nowy kalendarz oraz zwiększono pobór do armii. 

Gdy informacja o egzekucji króla rozpowszechniła się w świecie, wystąpiła koalicja państw europejskich : Wielkiej BrytaniI, Austrii, Hiszpanii, Portugalii, Holandii, Prus, Państwa Kościelnego i niektórych państw włoskich i niemieckich. Zwolennicy monarchy nazywani byli rojalistami, oni również podejmowali działania w kraju. Rozpoczęły się represje wobec przeciwników rewolucji, wprowadzone zostały też rządy dyktatorskie. Powołany został Komitet Ocalenia Publicznego, na jego czele stanął Maksymilian Robespierre. Ten komitet odpowiadał za politykę zagraniczną a także metodach walki z kontrrewolucją. W 1793 r uchwalono nową konstytucję. W jej wyniku prawo wyborcze miał mieć każdy, kto ukończył 21 rok życia, gwarantowana też miała być nieruszalność mienia i wolność religii i słowa.  Jednak ten akt nie wszedł w życie. 

Maksymilian Robespierre był przywódcą jakobinów. Zachęcał do walki zdrajcami i wrogami ludu. Powołany został Trybunał Rewolucyjny, przed którym stawali przeciwnicy rewolucji. Każdy, nawet bliski współpracownik Maksymiliana ponosił represje, gdy nie zgadzał się z jego polityką a nawet kiedy miał podejrzenia. Skutkiem tego była śmierć pod gilotyną osób przyczyniających się do wybuchu rewolucji. Więzienia były przepełnione, a oskarżeni nie mięli żadnej szansy obrony. W wyniku takich działań w latach 1793 - 1794 stracono ponad 200 tysięcy osób, a ten okres nazywany był terrorem rewolucyjnym.

Działania Robespierre'a budziły wrogość ze strony bogatych grup społecznych a także jego dotychczasowych zwolenników. Jego przeciwnicy zawiązali spisek i w czasie Konwentu Narodowego dnia 27 lipca 1794 roku - uwięzili go. Nazwano to wydarzenie przewrotem thermidoriańskim ( od nazwy themidorów w nowym kalendarzu ). W sierpniu 1795 uchwalono kolejną konstytujcję. Władza wykonawcza została przejęta przez pięcioosobowy rząd zwany dyrektoriatem.