Moja piosnka II - geneza utworu i gatunek/typ liryki
Wiersz „Moja piosnka II” Cypriana Kamila Norwida powstał w okresie emigracyjnym poety, najprawdopodobniej w 1854 roku, kiedy autor przebywał w Ameryce. Dotyczyło to tzw. Wielkiej Emigracji, czyli ludzi kultury i sztuki, którzy opuścili kraj po upadku powstania listopadowego. Dlatego podmiot liryczny utożsamiany jest z autorem. Utwór wyraża bowiem tęsknotę za ojczyzną i jej ideałami, a zarazem jest świadectwem głębokiego wewnętrznego rozdarcia Norwida – oddalenie od kraju wywołuje nostalgię za miejscem, w którym życie toczy się według prostych, moralnych zasad, opartych na tradycji i szacunku dla wartości duchowych. Wiersz wpisuje się w nurt liryki osobistej, bezpośredniej, ponieważ podmiot liryczny ujawnia swoje emocje i refleksje w bezpośrednim zwrocie do Boga. Jednocześnie utwór można zakwalifikować jako lirykę refleksyjną, ponieważ zawiera głębokie przemyślenia na temat sensu życia, istoty dobra i tęsknoty za harmonią. Forma wiersza, utrzymana w konwencji pieśniowej, podkreśla uniwersalność przedstawionych wartości, a powtarzający się refren („Tęskno mi, Panie”) nadaje utworowi rytmiczność i wzmacnia emocjonalny wydźwięk tęsknoty.
