Bracia Lwie Serce

Streszczenie szczegółowe

Rozdział 1

Fabuła rozpoczyna się przedstawieniem dwójki głównych bohaterów. Karol Lew, młodszy z braci, który ma obecnie 10 lat, jest chory. Ma świadomość, że niedługo umrze i śmierć ta w jego przypadku jest nieunikniona. Wierzy bezgranicznie bratu, dlatego pyta właśnie jego, czy ta diagnoza to prawda. Trzynastoletni Jonatan nie jest w stanie okłamać brata, jest wobec niego całkowicie szczery. Musi więc przyznać, że rzeczywiście tak się stanie. Stara się jednak młodszego brata natychmiast pocieszyć Przekonuje go, że nie jest to takie straszne, jak może się wydawać. Opowiada mu, że po śmierci znajdzie się w krainie Nangijali, czyli tajemniczej krainie, która znajduje się po drugiej stronie gwiazd. Tak jest czas ognisk i bajek. Jonatan przekonuje Karola, że niedługo obaj się tam spotkają. Sucharek, jak rodzina nazywa Karola, smuci się, że być może przyjdzie mu czekać na brata bardzo długo. Jonatan przekonuje go, że to tylko na Ziemi czas tak wolno i długo płynie, a w Nangijali jest inaczej. Nie zorientuje się, a Jonatan już z nim będzie.

Rozdział 2

Historia okazała się mieć jednak zupełnie inny przebieg, niż ktokolwiek by się spodziewał. Pierwszy do Nangijali odszedł jednak Jonatan. Sucharek nie jest w stanie o tym opowiadać, więc sięga po relację zamieszczoną w gazecie. Okazuje się, że dom, w którym mieszkali chłopcy, stanął w płomieniach. Jonatan w trakcie pożaru jeszcze raz wykazał się ogromną odwagą, ratując brata. Ponieważ paliła się już klatka schodowa, chłopiec nie miał wyjścia, tylko musiał skoczyć z bratem z trzeciego piętra. Karol Lwie Serce się w ten sposób uratował, ale Jonatan nie przeżył upadku. Zanim zmarł, zdążył jednak wyszeptać jeszcze do brata, że spotkają się w Nangijali. Po całym tym wydarzeniu gazeta opisująca losy chłopców nazwala starszego z braci Jonatanem Lwie Serce.

Karol bardzo cierpiał po stracie brata. Jonatan uratował brata za cenę własnego życia. Temu drugiemu trudno się było z tym pogodzić. Pewnego dnia, kilka dni po śmierci Jonatana, kiedy Sucharek leżał w łóżku smutny i przygnębiony, na oknie do jego pokoju usiadła śnieżnobiała gołębica. Okazało się, że pod tą postacią do Karola przybył jego brat, który chciał go pocieszyć. Jonatan Lew postanawia opowiedzieć mu o tajemniczej krainie po drugiej stronie gwiazd, gdzie trafił. Opowieść o krainie Nangijali sprawiła, że Sucharek się uspokoił. Dwa miesiące później także i on podążył do Nangijali.

Rozdział 3

Sucharek nie umiał sobie odpowiedzieć na pytanie, jak, ale w jednej chwili znalazł się przed chatą znajdującą się w Nangijali. Tyle tylko, że nie zastał brata w domu. Odruchowo jednak pobiegł nad rzekę, gdzie brata się spotkali. Byli bardzo szczęśliwi, że znowu są razem. Okazało się, że Karol w Nangijali natychmiast stał się zdrowy i sprawny, nic mu wreszcie nie dolegało. Mógł pływać i robić wiele innych, dotychczas dla niego nieosiągalnych rzeczy. Wreszcie czuł się szczęśliwy. Po pierwszej euforii Jonatan zaprowadził go do domu. Jonatan pokazał Karolowi wnętrze mieszkania, a także znajdującą się obok stajnię. Na Sucharka już czekał jego własny koń – Fialar, z którym chłopiec bardzo szybko się zaprzyjaźnił. Bracia wspólnie ustalili, że pokój przeznaczają dla mamy (która w końcu do nich dołączy), a sami postanowili zamieszkać w kuchni.

Rozdział 4

Kolejny dzień Jonatan i Karol rozpoczęli od konnej przejażdżki. Sucharek był bardzo szczęśliwy. Dolina Wiśni zrobiła na nim bardzo dobre wrażenie. Nie chciał stąd odjeżdżać już nigdy. W pewnym momencie chłopcy spotkali się z Sofią, która zmierzała do nich właśnie z jedzeniem. W koszyku oprócz jedzenia była kartka, którą Jonatan od razu wyjął, nie pokazując jej w ogóle bratu. Karol nie dopytywał. Kolejny dzień bracia spędzili na nauce strzelania z łuku. Sucharek miał okazję także potrenować skoki do wody. Po dniu pełnym rozrywek chłopcy poszli do karczmy „Złoty kogut”, gdzie Jonatan miał okazję przedstawić swojego brata Karola pozostałym mieszkańcom doliny. Gospodarzem karczmy był Jossi, który życzliwie zapraszał Karola do kolejnych wizyt. Tutaj Karol miał także okazję poznać Huberta, ale ten w przeciwieństwie do innych mieszkańców doliny nie zrobił na nim zbyt dobrego wrażenia.

Rozdział 5

Pewnego dnia Jonatan i Karol udali się w odwiedziny do królowej gołębi, czyli Sofii. Kobieta przyjęła ich bardzo uprzejmie, ale chłopcy szybko zorientowali się, że z jakiegoś powodu nie jest szczególnie wesoła. Okazało się, że ktoś zabił gołębicę, która niosła wiadomość. To zaś był jasny sygnał, że w dolinie mieszka zdrajca. W czasie pobytu chłopców u Sofii pojawiła się kolejna gołębica, która przyniosła informację o tym, że uwięziony został Orwar. Karol niewiele z tego rozumiał, dlatego Jonatan postanowił przybliżyć mu szczegółowo sytuację panującą w krainie Nangijali. Okazało się, że mieszka tutaj tyran Tengil, z którym toczy się bój o wolność Doliny Dzikich Róż. Sofia okazała się kierowniczką ruchu oporu i wojny z tyranem. Kiedy chłopcy wrócili do domu, Jonatan pokazał bratu skrytkę w kredensie, w której przechowywano cenne informacje. W nocy Karol miał wrażenie, że w doku widział jakąś osobę. Bracia zgodnie doszli do wniosku, że to mógł być zdrajca.

Rozdział 6

Jonatan uprzedził brata, że musi pojechać do Doliny Dzikich Róż. Karol chciał mu towarzyszyć, ale starszy brat starał się go za wszelką cenę przekonać, że lepiej będzie, aby pozostał w domu. Tak się w końcu stało. Jonatan wytłumaczył Sucharkowi, że zamierza uwolnić Orwara. Ruszył następnego dnia. Wyjazd brata sprawił, że Sucharek posmutniał. Przed wyjazdem Jonatan powiedział Karolowi, że gdyby nie wrócił do domu, spotkają się w Nangilimie.

Mijały kolejne dni, a Jonatan nie wracał. Sucharek czasami odwiedzał Sofię. Zawsze, kiedy Karol zauważył Sofię, ta starała się sprawić, aby chłopiec nie czuł się samotny. Sama martwiła się z kolei zdrajcą mieszkającym w dolinie. Pewnego dnia Karol wstąpił do karczmy, gdzie zaczepili go Hubert i Jossi. Chcieli wiedzieć, gdzie znajduje się jego brat, ale Karol dotrzymał tajemnicy. Jednej z nocy przez sen Karol usłyszał krzyk swojego brata Jonatana. Brat wołał o pomoc. Nie wiedział, co ma robić. Rano jednak podjął decyzję, że ruszy za bratem. Nie był w stanie zostawić go bez pomocy, jeśli ten jej potrzebował. Zostawił wiadomość dla Sofii. Nie chciał, żeby się o niego martwiła. W stajni natknął się na Huberta, który przyznał mu się, że bardzo ceni sobie siwki. To zaczęło rodzić podejrzenia Karola, ponieważ wiedział już, że Tengil obiecał 15 siwych koni temu, któremu uda się schwytać ściganą przez niego Sofię. Na ścianie, gdzie zostawił wiadomość Sofii, dopisał więc ostrzeżenie dotyczące Huberta i dopiero wtedy ruszył w drogę.

Rozdział 7

Sama jazda przyniosła Karolowi bardzo wiele przyjemności. Dotarł w góry. Po zmroku rozpalił ognisko. Nie udało mu się jednak zasnąć, ponieważ napadły na niego wilki. Był w wielkim niebezpieczeństwie, ale z pomocą przyszedł mu Hubert, który z łuku zaczął strzelać do tych zwierząt. Po wszystkim Hubert zaczął przesłuchanie Karola: chciał wiedzieć, co chłopiec sam robi w nocy w górach, gdzie jest jego brat. Kiedy wyciągnął nóż, Sucharek przestraszył się, że Hubert chce go zabić. Na szczęście nóż potrzebny był do zdjęcia skóry z wilka. Chłopiec wykorzystał ten moment i odjechał. W pewnym momencie Karol dotarł do groty, gdzie postanowił się, choć odrobinę przespać. Sen przerwały mu głosy żołnierzy Tengila – Wedera i Kadera. Mężczyźni oczekiwani właśnie na zdrajcę z Doliny Dzikich Wiśni. Okazało się, że był nim Jossi, a nie Hubert, którego podejrzewał Karol.

Rozdział 8

Weder i Kader rozkazali Jossiemu, aby po powrocie do doliny zabił Huberta, który im nie sprzyja. W trakcie spotkania wypalili Jossiemu na piersi piętna Katoli, a więc symbol, który nosili wszyscy ludzie Tengila. Jossi obiecał wysłannikom tyrana, że wkrótce uda mu się złapać Sofię, a Hubertem również się zajmie. Z rozmowy, jaką toczyli, Karol wywnioskował, że jego brat jest nadal wolny. Bardzo ucieszyła go ta informacja. W tym momencie Jossi zaproponował, by spróbować schwytać brata Jonatana Lwie Serce i wykorzystać jako przynętę. Pomysł przyjęto jako ciekawe rozwiązanie. W końcu spotkanie dobiegło końca i zdrajca wrócił do doliny.

Niestety żołnierze przypadkowo schwytali Karola, ten jednak nie przyznał się kim jest. Opowiedział im, że pochodzi z Dolny Dzikich Róż razem z dziadkiem, a w górach znalazł się tylko dlatego, że chciał pooglądać księżyc. Weder i Kader złapali się na tę opowieść, niczego nie podejrzewali. Kazali mu więc pokazać dom dziadka. Chłopiec przeszedł przez bramę w murze i znalazł się w dolinie. Nikogo tutaj nie znał, więc nie miał jak wskazać domu. Zauważył jednak staruszka, który miał śnieżnobiałe włosy i właśnie karmił gołębie. Wskazał go jako swojego dziadka, aby żołnierze wreszcie dali mu spokój. Liczył na pomoc mężczyzny i się udało: staruszek przekonał żołnierzy, że Karol jest jego wnukiem. Żołnierze uwierzyli, skarcili go jeszcze za brak odpowiedniej opieki, przez co wnuk znalazł się za murem i odeszli. Karol w rozmowie ze staruszkiem Mateuszem niemal nie zdradził swojej tożsamości. Mężczyzna wszystkiego się domyślił. Wskazał mu ukryty za kredensem pokój, gdzie właśnie spał Jonatan.

Rozdział 9

Następnego dnia rano Karol Lew opowiada swojemu bratu o całej przygodzie i dokonanych odkryciach. Bracia od razu wysłali do Sofii wiadomość przez gołębia. Właśnie, kiedy go wypuszczali, do domu weszli żołnierze. Niczego jednak w domu Mateusza nie znaleźli. Wieczorem, kiedy zbliżała się pora kolacji, Sucharek wyjął z chlebaka chleb i udziec barani, które to zabrał ze sobą z domu na drogę. Zarówno dla Mateusza jak i Jonatana był to wielki dar, ponieważ w Dolinie Dzikich Róż od dawna panował głód. Okazało się, że Mateusz nie jest po prostu zwykłym staruszkiem, a dowódcą podziemia od czasu, kiedy schwytano Orwara. Tutaj nikt nie zamierzał się poddać. Nocą Jonatan zajmował się kopaniem tunelu, który kończył się za murem otaczającym obecnie dolinę. Ziemię z wykopu trzeba było rozrzucać tak, aby nikt ze strażników się nie zorientował. Raz, gdy Mateusz to robił, do domu wszedł strażnik i zapytał Karola o dziadka, na szczęście odpowiedź chłopca sprawiła, że i tym razem strażnik niczego się nie domyślił.

Rozdział 10

W końcu do Doliny Dzikich Róż przybył sam Tengil. Przemawiał do mieszkańców, choć właściwie należałoby powiedzieć, że mówił do swojego doradcy – Piwke, a dopiero ten przekazywał jego słowa. Tengila otaczali żołnierze chroniący go. Tengil obiecywał ogromną nagrodę dla tego, komu uda się złapać Jonatana Lwie Serce. Jeden ze staruszków stojących w pobliżu Karola i Mateusza stwierdził, że musi zawalczyć o tę nagrodę. Był to sam Jonatan, który przebrał się tak, że był nie do poznania.

W tym samym czasie Tengil wybierał spośród mieszkańców nowych niewolników, których miał zabrać ze sobą do Karmaniaki. Jeden z wybranych wyraźnie zaprotestował. Tengil rozkazał więc, aby go zabić. Wieczorem żołnierze zorganizowali sobie wielką ucztę, co było trudne do obserwowania dla głodujących mieszkańców. Jonatan wykorzystał jednak tę okazję, aby ukraść hełm i płaszcz jednemu z żołnierzy. Za kilka dni chłopcy planowali ruszyć po Orwara.

Rozdział 11

Kolejny dzień przyniósł następną rewizję w domu Mateusza. Żołnierzy od odkrycia kryjówki Jonatana dzieliło naprawdę niewiele. Udało się tego uniknąć jedynie dzięki sprytowi Mateusza. Niepocieszeni żołnierze postanowili natomiast zabrać Fialara, ponieważ zgodnie z decyzjami Tengila można było mieć tylko jednego konia.

Karol Lew opowiada bratu, że do przejścia przez bramę potrzebne jest hasło. Na szczęście Sucharek podsłuchał je podczas rozmowy Jossiego z żołnierzami Tengila. Jonatan wyszedł za mury przejściem podziemnym. Wrócił jednak przebrany za żołnierza, który miał zabrać Fialara. Był to doskonały podstęp, który pozwalał chłopcom ruszyć w drogę, a jednocześnie zachować oba, potrzebne im konie. Kiedy Jonatan odszedł z końmi, Karol pożegnał się z Mateuszem i pełen obaw ruszył przejściem podziemnym wykonanym przez brata.

Rozdział 12

Kolejnego dnia braciom udało się dotrzeć do domu Elfridy, kolejnej sprzyjającej im kobiety. Długo rozmawiała ona o czymś z Jonatanem, ale Sucharek nie słyszał ich rozmowy. W końcu w południe chłopcy dotarli nad rzekę. Postanowili skorzystać z okazji i się wykąpać. Dokładnie w tym momencie nadjechali żołnierze. Chłopcy szybko ukryli się na drzewie i obserwowali, jak jeden z żołnierzy, Pärk, próbował się popisać przed pozostałymi i  konno przepłynąć rzekę. Jonatan nie mógł patrzeć na cierpienie zwierzęcia, bardzo mu było go żal, więc uratował i konia i jego pana przed walką ze zbyt silnym nurtem. Żołnierze w końcu odjechali. Chłopcy natomiast dotarli do wodospadu Karma, byli tym samym na granicy Nangijali i Karmaniaki. Tutaj rozpalili ognisko. Kiedy podziwiali ogromny most nad rzeką i rozmawiali, rozpoczęła się burza. W świetle jednej z jej błyskawic zobaczyli Katlę.

Rozdział 13

Katla był olbrzymim smokiem rodzaju żeńskiego. Przez milion lat spała niezakłóconym snem w swojej grocie. Kiedy jednak się obudziła i pojawiła się na zewnątrz, na nieszczęście wszystkich ich zdołał ją sobie podporządkować Tengil. Smoczyca została przykuta do skały nad wodospadem ogromnym, złotym łańcuchem. Jej pokarmem stali się więźniowie skazywani przez tyrana na śmierć. Z kolei jej grota była wykorzystywana przez Tengila jako więzienie. Ona jako strażniczka czyniła ucieczkę z niego właściwie niemożliwym. To właśnie tam zamknięty został Orwar.

Kiedy chłopcy dotarli do Góry Katli, zorientowali się, że potężna brama więzienia była bardzo dobrze strzeżona. Jonatan był jednak pewien, że Katle musiała wyjść jakąś inną drogą. Chłopcom przez przypadek udało się ją odnaleźć. Ruszyli tą drogą, przedzierając się przez wnętrze góry. Skutecznie dotarli do Orwara, dowiedzieli się jednak, że już za godzinę ma on zostać wyprowadzony na śmierć. Chłopcy zdołali go jednak uwolnić z klatki i cała trójka w ostatniej chwili ukryła się w skalnym tunelu, którym bracia przyszli po Orwara.

Rozdział 14

Kiedy tylko wyszli z jaskini Orwar włożył płaszcz i hełm żołnierza Tengila. Przebranie było konieczne, aby mogli jakkolwiek wydostać się z niebezpiecznego miejsca. Kiedy dotarli do granicy z Nangijalą, natknęli się na Pärka z żołnierzami. Ci rozpoczęli za nimi wyścig. Karol powiedział bratu, że on się ukryje tak, aby Jonatan i Orwar mogli spokojnie uciec. Liczył, że jego zniknięcie na tyle przykuje uwagę żołnierzy, że przestaną na chwile myśleć o pozostałej dwójce. Tak też się stało. Karolowi udało się ukryć na drzewie. Doczekał do wieczora, aż zobaczył, że Sofia przechadza się w towarzystwie Huberta i – jak już wtedy wiedział – zdrajcy Jossiego. Ujawnił się więc przed nimi. Od razu oskarżył Jossiego o to, że dopuścił się zdrady, ale mężczyzna nie chciał się przyznać do winy. Sofia także nie dawała wiary oskarżeniom Sucharka. Okazało się bowiem, że gołąb z wiadomością, którą Jonatan i Karol wysłali do niej, nie doleciał do doliny. W końcu Sucharek przypomniał sobie o piętnie Kali, które było jednoznacznym potwierdzeniem jego słów. W tym momencie Jossi zaczął uciekać. Wskoczył do łódki, ale potężna rzeka przejęła kontrolę nad nią i porwała Jossiego wprost do wodospadu Karma.

Rozdział 15

W Dolinie Dzikich Róż trwają przygotowania do walki. Wszyscy czekali na dzień powstania, który wreszcie nadszedł. Każdy miał swoje zadanie do wykonania. Jonatan postanowił, że nikogo nie zabije. Sama walka była nieunikniona, ale nikt nie musiał w niej zginąć. Karol zgodnie z życzeniem brata został w domu razem z Fialarem. Bał się bardzo o to, co się stanie. Przede wszystkim martwił go los brata.

Kiedy pojawił się Tengil z Katlą, rozpoczęła się walka. Tyran grał na rogu, co dawało mu kontrolę nad smoczycą. Wskazywał jej kolejne ofiary. Wszystko zdawało się działać na jego korzyść. Zwycięstwo Tengila wyglądało na nieuniknione. Jonatan nie zamierzał się jednak poddawać. Ruszył w kierunku tyrana, wyrwał mu róg i zagrał na nim. To sprawiło, że Katla miała od tego momentu nowego pana i stał się nim Jonatan. Zwróciła się przeciwko dotychczasowemu i Tengil zginął.

Walka nie obyła się bez innych ofiar, mimo że Jonatan bardzo ich nie chciał. Zginęli Hubert i Mateusz, żołnierze Weder i Kader oraz wielu innych. Orwar na szczęście był tylko ranny. Sofia mogła spokojnie teraz wrócić do Doliny Dzikich Wiśni, co też uczyniła. Karol został z bratem. Zostało jeszcze jedno zadanie. Trzeba było Katlę przykuć do skały, aby kiedy będzie już osłabiona głodem, można ją było zabić. Uznano ją bowiem za zbyt duże zagrożenie. Kiedy Jonatan przejeżdżał nad wodospadem, jego koń się spłoszył, a jemu z ręki wypadł róg Tengila, który wpadł do rzeki. W tym samym momencie Katla rzuciła się na chłopców. Na szczęście udało się im uciec. Schowali się na skalnej półce nad wodospadem. Jonatan zrzucił głaz na smoka. Nie udało mu się go zabić, ale przynajmniej strącił go do wodospadu.

Rozdział 16

W tym momencie z wody wyłonił się nowy potwór – wąż Karm. Stwory rozpoczęły walkę między sobą, w efekcie której pozabijały się nawzajem. W końcu chłopcy mogli wrócić do Nangijali. Tuż  za jej granicą musieli się jednak zatrzymać. Postanowili więc rozbić obóz tuż nad przepaścią. Kiedy wreszcie mogli usiąść i odpocząć, Jonatan opowiedział Sucharkowi o nowej, nieznanej mu jeszcze krainie Nangilimie, do której trafił Mateusz. Była to kraina pełnej szczęśliwości.

Kiedy nadszedł zmrok, Jonatan pokazał Karolowi, że oparzył się ogniem Katli. Oznaczało to, że groził mu paraliż, chyba że dotarłby do Nangilimy. Brat nie chciał się zgodzić, aby Jonatan znów odchodził i zostawił go samego. Jonatan mówi bratu, że jest rozwiązanie, aby znaleźli się tam razem. Musieliby skoczyć do przepaści. W tym momencie Karol przypomniał sobie, jak Jonatan uratował brata, bo skakał z nim z płonącego domu. Teraz więc to on wziął brata na ramiona i razem rzucili się w przepaść. Na dole czekało już na nich jasne światło Nangilimy.

Posłowie

W liście do czytelników autorka dziękuje wszystkim tym, którzy do niej napisali. Zapowiada jednak, że nie napisze kolejnej książki o przygodach braci Lwie Serce. Postanawia jednak w skrócie opowiedzieć, co się stało dalej.

Mateusz był wyjątkowo uradowany, kiedy zobaczył w Nangilimie swoich ukochanych chłopców. Była tam bowiem Dolina Jabłoni, gdzie Mateusz miał swoją zagrodę. Jonatan i Karol spędzali z dziadkiem bardzo dużo czasu. Pomagali mu, razem chodzili na ryby, palili ogniska, oswoili nawet dzikiego psa.

Z kolei Tengil i Jossi trafili do krainy Lokrume. Spojrzeli na siebie, ale ostatecznie każdy ruszył w swoją stronę. Nikt nie wiedział ostatecznie, co stało się z potworami. Jonatan zakładał, że trafiły do Sorokast.

Po jakimś czasie w Nangijali znalazła się mama chłopców, która bardzo zaprzyjaźniła się z Sofią. W końcu obie pojawiły się w Nangilimie. Zamieszkały w pobliżu domu Mateusza.

Plan wydarzeń

1. Karol jest ciężko chory i opiekuje się nim starszy brat Jonatan.
2. Jonatan opowiada Karolowi o Nangijali.
3. W domu braci wybucha pożar.
4. Jonatan ginie, ratując Karola.
5. Karol umiera z powodu choroby i trafia do Nangijali.
6. Bracia spotykają się w Dolinie Wiśni.
7. Jonatan ujawnia, że w Dolinie Dzikich Róż panuje tyran Tengil.
8. Bracia postanawiają pomóc ruchowi oporu przeciwko Tengilowi.
9. Jonatan wyrusza na misję, by pomóc zbuntowanym mieszkańcom Doliny Dzikich Róż.
10. Karol rusza na pomoc bratu, odkrywa prawdziwego zdrajcę.
11. Bracia walczą z wojskami Tengila i ratują Dolinę Dzikich Róż.
12. Jonatan zostaje raniony przez Katlę i staje się sparaliżowany.
13. Karol i Jonatan postanawiają przejść do krainy Nangilima, skacząc w przepaść.

Charakterystyka bohaterów

Jonatan Lwie Serce (Jonatan Lejon) –  brat Karola, jest przystojnym, młodym chłopcem o jasnych włosach. To odważny, szlachetny i zawsze gotowy do poświęceń dla innych bohater. Szczególnymi uczuciami darzy swojego brata. Wyróżnia go ponadprzeciętna odwaga i moralna siła.

Karl Lwie Serce (Karl Lejon) –  zwany także Sucharkiem, jest młodszym bratem Jonatana, chorowitym chłopcem o ciemnych włosach. Jest wrażliwy, nieśmiały i boi się wielu rzeczy, ale z biegiem czasu odkrywa w sobie odwagę, zainspirowany przez swojego starszego brata. Jego przemiana z nieśmiałego chłopca w odważnego młodzieńca stanowi centralną linię fabuły.

Tengil – zły tyran o surowym wyglądzie. Jest okrutnym władcą, który rządzi Nangijalą żelazną ręką. Symbolizuje zło i tyranię, a jego dążenie do władzy nie zna granic. Pełni funkcję antagonisty, którego działania motywują Jonatana i Karola do walki w ruchu oporu.

Katla – ogromny, przerażający smok. Bestia wykorzystywana przez Tengila do siania terroru.

Sofia – starsza kobieta, mądra, odważna i pełna współczucia. Pełni rolę opiekunki i mentorki dla ruchu oporu.

Hubert –  silny, starszy mężczyzna. Człowiek lojalny, odważny i gotów do walki o wolność za wszelką cenę.

Jossi – poczciwy, ale podejrzany mężczyzna. Wydaje się lojalnym członkiem ruchu oporu, ale później okazuje się zdrajcą.

Czas i miejsce akcji

Fabuła rozgrywa się w dwóch różnych wymiarach: w rzeczywistym świecie i w fantastycznej krainie pośmiertnej.

1. Najpierw powieść rozgrywa się w nieokreślonym współczesnym czasie, prawdopodobnie w latach 70. XX wieku w Szwecji, jednak dokładna lokalizacja nie jest podana.
2. Po śmierci obaj bracia trafiają do baśniowej krainy Nangijala, której czas nie jest ściśle określony, ale przypomina czasy średniowieczne.

Geneza utworu i gatunek

„Bracia Lwie Serce” Astrid Lindgren to powieść opublikowana w 1973 roku. Utwór łączy w sobie elementy literatury przygodowej, fantastycznej i baśniowej.

Elementy powieściowe

Realizm psychologiczny: relacje między postaciami, szczególnie więź braterska, są przedstawione w sposób głęboko realistyczny. Mimo fantastycznego tła, emocje i dylematy bohaterów zdają się prawdziwe.

Motyw śmierci i przejścia: Powieść zaczyna się od rozważań o śmierci, a także o tym, co się dzieje po niej. Tematyka życia po śmierci jest traktowana poważnie, co czyni książkę wyjątkową na tle innej literatury dziecięcej.

Elementy baśniowe

Fantastyczna przestrzeń: Nangijala, kraina pośmiertna, pełna jest magicznych stworzeń, smoków i baśniowych krajobrazów.

Typowy baśniowy układ postaci: Jonatan to klasyczny bohater baśniowy – odważny i szlachetny. Tengil to zły władca, jego przeciwnik, Katla – smok – symbolizuje niebezpieczeństwo i siłę zła.

Motyw walki dobra ze złem: Historia braci toczy się wokół klasycznego baśniowego konfliktu między bohaterami a złym tyranem, który ucieleśnia zło.

Problematyka

Walka o wolność

W „Braciach Lwie Serce” szczególnie ważne poglądy dotyczące wolności wygłasza Jonatan. Według niego warto walczyć o wolność, nawet jeśli oznacza to poświęcenie swojego życia. Jonatan mówi, że są rzeczy, które są tak cenne, że warto dla nich oddać życie, a jedną z tych rzeczy jest właśnie wolność.

Podczas rozmowy z Karolem Jonatan wyjaśnia, że nie można żyć w niewoli, gdyż życie w strachu i pod rządami tyranii jest gorsze niż śmierć. Walka przeciwko Tengilowi, złemu tyranowi, który zniewolił Dolinę Dzikich Róż, jest wyrazem tej zasady. Bracia Lwie Serce uważają, że nie można przymykać oczu na niesprawiedliwość i zło, nawet jeśli walka wiąże się z ogromnym ryzykiem. W ten sposób powieść niesie przesłanie o potrzebie odwagi i poświęcenia w imię wolności i dobra innych.

Jonatan staje się symbolem bohatera, który nie waha się podjąć walki, ponieważ wie, że wolność jest fundamentalnym prawem, którego należy bronić bez względu na koszty.

Braterska miłość

Braterska więź w „Braciach Lwie Serce” jest jednym z najważniejszych motywów powieści i stanowi emocjonalny rdzeń historii. Relacja między Jonatanem a Karolem (Sucharkiem) opiera się na głębokiej miłości, zaufaniu i poświęceniu. Jonatan jest starszym bratem, który troszczy się o chorego Karola, pociesza go i inspiruje, będąc dla niego wzorem odwagi i dobroci.

Jonatan wielokrotnie stawia dobro Karola ponad swoje własne, co najbardziej widać, gdy ratuje go z pożaru, oddając za niego swoje życie. Nawet po śmierci Jonatan nadal opiekuje się Karolem w Nangijali, a ich więź staje się jeszcze silniejsza, gdy bracia i mieszkańcy Doliny Dzikich Róż wspólnie walczą o wolność. Jonatan wspiera Karola w chwilach zwątpienia, pokazując mu, że odwaga to nie brak strachu, lecz działanie mimo niego.

Z kolei Karol, choć początkowo słabszy fizycznie i psychicznie, z czasem dorasta do roli, którą wyznacza mu Jonatan. Pod wpływem brata uczy się odpowiedzialności i odwagi. Ostatecznie Karol staje się równym partnerem Jonatana.

Wartość honoru i godności

Jonatan Lwie Serce jest ucieleśnieniem honoru – jego czyny są kierowane poczuciem obowiązku wobec innych i głęboką etyką. Wielokrotnie Jonatan Lew postanawia, że honor polega na walce o to, co słuszne, nawet jeśli oznacza to narażenie własnego życia. Postrzega on wolność i godność jako wartości, za które warto walczyć, nawet w obliczu śmierci. Odmawia życia pod jarzmem tyrana Tengila, ponieważ honor nie pozwala mu zaakceptować niesprawiedliwości i ucisku.

W powieści godność jest ściśle związana z wolnością. Mieszkańcy Doliny Dzikich Róż, żyjący pod rządami Tengila, są pozbawieni godności, ponieważ są zniewoleni i zmuszeni do życia w strachu. Jonatan i Karol wierzą, że każdy człowiek zasługuje na godność, a jej odzyskanie jest możliwe tylko wtedy, gdy zostanie pokonany tyran.

Problem życia i śmierci

Już na początku powieści mamy do czynienia z dwoma tragicznymi zdarzeniami: śmiercią Jonatana, który ginie, ratując Karola z pożaru, oraz śmiercią Karola z powodu jego choroby. Wydarzenia te pokazują, że śmierć jest nieodłączną częścią życia, a bohaterowie muszą się z nią zmierzyć. Karol, mimo strachu przed własną śmiercią, z czasem uczy się akceptować jej nieuchronność.

Powieść przedstawia życie po śmierci w postaci baśniowej krainy Nangijala, gdzie życie toczy się dalej, choć w innym wymiarze. To podejście do śmierci pomaga złagodzić lęk przed nią, zarówno u bohaterów, jak i czytelników. Nangijala symbolizuje nadzieję, że po śmierci czeka nowe życie, pełne przygód, ale także nowych wyzwań.

Jonatan i Karol uczą się, że są sytuacje, w których życie można poświęcić dla wyższych celów, takich jak wolność, miłość czy ochrona innych. Jonatan mówi Karolowi, że "są rzeczy, za które warto umierać", co podkreśla wagę odwagi i moralnego obowiązku w obliczu śmierci.

Karol przez większość powieści boi się śmierci i nieznanego, co jest naturalne dla młodego chłopca. Jednak dzięki wsparciu Jonatana i jego przykładzie, Karol uczy się przezwyciężać ten strach.

Biografia autora

Astrid Lindgren, urodzona jako Astrid Anna Emilia Ericsson, przyszła na świat 14 listopada 1907 roku w Vimmerby, małym miasteczku w Smålandii w Szwecji. Była drugim z czworga dzieci Samuela Augusta Ericssona i Hanny Jonsson. Jej rodzice byli prostymi rolnikami. Lindgren dorastała na farmie Näs, której otoczenie miało duży wpływ na jej późniejsze prace literackie, zwłaszcza w serii książek o dzieciach z Bullerbyn.

Astrid uczęszczała do lokalnej szkoły podstawowej w Vimmerby, a później do szkoły średniej w tym samym mieście. Po ukończeniu szkoły średniej pracowała jako asystentka redaktora w lokalnej gazecie „Vimmerby Tidning”. Było to jej pierwsze zetknięcie z pracą redakcyjną. W ten sposób rozpoczęła się jej przygoda z karierą pisarską. Doświadczenie redakcyjne okazało się bardzo przydatne

W wieku 18 lat Astrid zaszła w ciążę, co w tamtych czasach było skandalem w małej, konserwatywnej społeczności. Aby uniknąć plotek, przeniosła się do Sztokholmu, gdzie urodziła swojego syna Larsa w 1926 roku. W 1931 roku wyszła za mąż za Sture Lindgrena, z którym miała córkę Karin, urodzoną w 1934 roku. To właśnie opowieści, które wymyślała dla swojej chorej córki Karin, stały się zalążkiem jej najbardziej znanej książki, „Pippi Pończoszanka”.

Właściwa kariera pisarska Astrid Lindgren rozpoczęła się w 1944 roku, kiedy to zajęła drugie miejsce w konkursie literackim organizowanym przez wydawnictwo Rabén & Sjögren. Zgłosiła do niego książkę "Britt-Marie lättar sitt hjärta". Rok później wygrała ten sam konkurs z manuskryptem książki „Pippi Långstrump” („Pippi Pończoszanka”), który opublikowany w 1945 roku przyniósł jej międzynarodową sławę.

Astrid Lindgren napisała wiele innych książek, w tym „Dzieci z Bullerbyn”, „Bracia Lwie Serce”, „Karlsson z dachu”, „Madika z Czerwcowego Wzgórza”.

Pisarka otrzymała wiele nagród literackich, w tym Medal Hansa Christiana Andersena (1958) i nagrodę Right Livelihood Award (tzw. alternatywną Nagrodę Nobla) w 1994 roku. W 2002 roku, na rok przed jej śmiercią, ustanowiono Międzynarodową Nagrodę Literacką im. Astrid Lindgren (Astrid Lindgren Memorial Award) dla literatury dziecięcej – jedną z najważniejszych nagród w tej dziedzinie.

Lindgren zmarła 28 stycznia 2002 roku w Sztokholmie w wieku 94 lat. Jej książki zostały przetłumaczone na ponad 100 języków i sprzedane w milionach egzemplarzy na całym świecie.