Świteź - Środki stylistyczne
Adam Mickiewicz w balladzie „Świteź” wykorzystuje różnorodne zabiegi językowe, aby oddać atmosferę tajemniczości, grozy i boskiej sprawiedliwości. W utworze można znaleźć następujące środki stylistyczne:
- epitet – liczne przymiotniki wzmacniają plastyczność opisu i nadają balladzie nastrojowy charakter. Przykłady: „nieprzebrnionych czeluści”, „cudnej topieli”, „pięknego miasta”;
- metafora – nadaje utworowi poetycką głębię, wzbogaca opisy i nadaje nowy sens zestawionym słowom, np. „okrążył Świteź miecza błyskawicą”, „niebo swoje szklane stropy aż do nóg twoich ugina”;
- porównania – pomagają stworzyć plastyczny obraz przedstawionych wydarzeń i sprawniej opisać wydarzenia, np. „gładka jak szyba”, „usta jak korale”;
- personifikacja – nadaje przyrodzie cechy ludzkie, co podkreśla romantyczne postrzeganie metafizycznego świata, np. „niechaj nas lepiej Twój piorun wystrzela, lub żywych ziemia pogrzebie”;
- pytania retoryczne – wzmacniają dramatyzm utworu i angażują odbiorcę w refleksję nad jego treścią, np. „Jaż własnych mieszkańców dla obcej zgubię odsieczy?”;
- wykrzyknienia – dodają balladzie ekspresji, wyrażają silne emocje postaci, np. „jakie szatan wyprawia tam harce!”;
- kontrast – kluczowy środek budujący napięcie i wzmacniający przesłanie utworu. Tutaj przeciwstawienie niewinnych mieszkańców Świtezi oraz ich oprawców – podkreśla sprawiedliwość boskiej kary.
