Ballady i romanse - biografia autora
Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Nowogródku (lub w Zaosiu obok Nowogródka). W historii literatury zapisał się jako wybitny polski poeta i jeden z trzech wieszczów narodowych (przy Słowackim i Krasińskim). Działał na rzecz odzyskania niepodległości, był także m.in. publicystą i wykładowcą.
Był synem Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj i Barbary z Majewskich. Uczył się najpierw w Nowogródku, a kolejno rozpoczął studia na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, gdzie uczestniczył w tajnych spotkaniach organizacji filomatów i filaretów. Następnie pracował w charakterze nauczyciela w Kownie. W 1823 roku aresztowano go za działalność konspiracyjną i został zesłany w głąb Rosji. W 1829 roku udało mu się opuścić Rosję, po czym odbył podróż po Europie (m.in. Niemcy, Włochy i Szwajcaria). Ostatecznie zamieszkał w Paryżu, gdzie został wykładowcą języków słowiańskich w Collège de France.
Twórczość Mickiewicza dzieli się na kilka okresów, związanych z miejscami jego pobytu: wileńsko-kowieński (1816-24), rosyjski (1823-30), drezdeński (1830-32) i paryski (od 1832 r.). Bardzo udanym debiutem Mickiewicza okazał się zbiór „Ballady i romanse” (1822), który nazywany jest manifestem polskiego romantyzmu (szczególnie ballada „Romantyczność”). Adam Mickiewicz różnych względów nie mógł fizycznie walczyć w Powstaniu Listopadowym, ale był prawdziwym patriotą, a sprawa odzyskania niepodległości przez Polskę była dla niego kluczowa. Jego twórczość pisana była ku pokrzepieniu serc uciemiężonego narodu, miała dawać nadzieję i budować wolę dalszej walki o wolność ojczyzny.
Adam Mickiewicz zmarł we wrześniu 1855 roku w Konstantynopolu. Śmierć przyszła niespodziewanie, a jej przyczyny nie zostały do końca wyjaśnione. Ciało przewieziono do Paryża, gdzie został pochowany, ale jego szczątki przeniesiono po latach na Wawel w 1890 roku.
Najważniejsze utwory:
- „Ballady i romanse” (1822)
- „Grażyna. Powieść litewska” (1823)
- „Sonety krymskie” (1826)
- „Konrad Wallenrod” (1828)
- „Dziady” (części II i IV w 1823 roku, część III w 1832 roku)
- „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” (1832)
- „Pan Tadeusz” (1834)
