Struktura jako bezpieczna rama
Podstawą sukcesu serii jest jej niezwykle konsekwentna i bezpieczna struktura narracyjna. Każda książka, od "Kicia Kocia w przedszkolu" po "Kicia Kocia sprząta", opiera się na podobnym schemacie. Zaczyna się od przedstawienia codziennej sytuacji lub problemu, który jest dziecku bliski, a następnie prowadzi je przez logiczną sekwencję zdarzeń, które prowadzą do rozwiązania. Dla dziecka, które dopiero uczy się porządkować świat, taka klarowna przyczynowość i chronologia zdarzeń jest jak bezpieczna mapa. Wie, czego może się spodziewać, co redukuje lęk przed nieznanym i daje poczucie kontroli nad opowieścią, a przez to – nad własnym doświadczeniem.
Język jako narzędzie bliskości
Język Anity Głowińskiej to mistrzowski przykład dostosowania komunikatu do możliwości małego odbiorcy. Zdania są krótkie, afirmatywne i często zbudowane w rytmiczny sposób, co ułatwia ich przyswojenie. Autorka unika złożonych konstrukcji, dzięki czemu przekaz jest natychmiast zrozumiały. Niezwykle ważną rolę grają wyrazy dźwiękonaśladowcze, które są naturalnym językiem najmłodszych dzieci. Te wyrazy nie tylko ożywiają historię, ale także zachęcają dziecko do aktywnego udziału poprzez naśladowanie dźwięków, co jest kluczową formą nauki i zabawy na tym etapie rozwoju. Rymy i celowe powtórzenia ("Myjemy, myjemy rączki" w "Kicia Kocia nie chce się myć") tworzą melodyjność tekstu, która wspiera proces zapamiętywania i przekształca wspólne czytanie w przyjemną, rytualną zabawę wzmacniającą więź z rodzicem.
Ilustracja jako dopełnienie tekstu
Ilustracje w serii, charakteryzujące się czystą kreską i stonowaną kolorystyką na jasnym tle, są równoprawnym nośnikiem treści, który pomaga dziecku skupić uwagę na bohaterze. Największą siłą ilustracji jest niezwykle wyraźna mimika. W "Kicia Kocia jest chora" doskonale widać smutek, znużenie, ból w oczach i postawie kotki, a później ulgę, gdy się jej polepsza. W "Kicia Kocia w przedszkolu" bez słów możemy odczytać niepewność podczas pożegnania z mamą i radość podczas zabawy z rówieśnikami. Wizualizacja emocji jest często bardziej czytelna dla dziecka, niż słowa. Stanowi przez to podstawową, nieocenioną lekcję empatii i naukę rozpoznawania oraz nazywania własnych uczuć i uczuć innych osób.
Interakcja jako zaproszenie do zabawy
Jednym z najskuteczniejszych zabiegów angażujących małego czytelnika jest regularne łamanie czwartej ściany poprzez bezpośrednie zwroty, jak pytanie: "A ty co byś zrobił?. To pozornie proste pytanie ma ogromną moc. Przenosi ono dziecko z pozycji biernego słuchacza do roli aktywnego uczestnika opowieści. Maluch przestaje tylko obserwować perypetie Kici Koci, a zaczyna nad nimi myśleć, oceniać je i odnosić do własnych doświadczeń. Ten moment zatrzymania i refleksji jest bezcenny – rozwija samodzielne myślenie i umiejętność podejmowania decyzji, stając się naturalnym pretekstem do rozmowy o emocjach, zasadach i codziennych wyborach, ćwicząc przy tym kluczową umiejętność wyrażania własnego zdania.
Edukacyjny sukces serii jest rezultatem celowego połączenia przewidywalnej struktury, prostego języka, komunikatywnych ilustracji i interaktywnych elementów, które wyposażają dzieci w fundamentalne narzędzia do rozumienia siebie i zasad życia społecznego. Anita Głowińska dowodzi tym samym, że najważniejsze lekcje wyrastają z uważnego towarzyszenia dziecku w jego codziennych odkryciach.
