Król Teb - Lajos i jego małżonka Jokasta oczekują przyjścia na świat swojego upragnionego dziecka. Niestety tuż przed rozwiązaniem Jokasta ma straszliwy sen. Widzi jak z jej łona rodzi się płonąca żagiew, która podpala i niszczy całe miasto. Przepowiednia jest jednoznaczna - dziecko, które się urodzi będzie przyczyna klęski państwa. Zrozpaczeni, ale i przerażeni rodzice postanawiają się go pozbyć. Zaraz po porodzie przebijają i pętają stopy noworodka i nakazują, aby wierny sługa pozbył się dziecka, zostawiając je na pastwę dzikich zwierząt w górach. Malca ratuje jednak pasterz służący u króla Koryntu. Lituje się nad dzieckiem i zanosi je do korynckiego pałacu. Królowa Koryntu, która cierpi z powodu braku potomstwa, przyjmuje chłopca i wraz ze swoim mężem wychowuje jak swojego rodzonego syna. Młodzieniec pod czułą opieką rośnie na wspaniałego królewicza. Nic nie wie o swoim pochodzeniu, dlatego wstrząsają nim słowa wypowiedziane podczas jednej z uczt. Edyp zostaje nazwany znajdą, podrzutkiem. Chcąc się dowiedzieć czegoś więcej, rusza do Delf. Wyrocznia nie odpowiada na jego pytanie, ale daje mu straszna przepowiednię. Otóż Edyp ma zabić własnego ojca i żyć w kazirodczym związku z matką. Młodzieniec, przerażony tym co usłyszał, postanawia nigdy nie wracać do Koryntu. Władców tegoż państwa uważa bowiem za swych rodziców i stara się uniknąć przeznaczenia. Wędrując po okolicy napotyka na swej drodze orszak Lajosa. Między mężczyznami dochodzi do kłótni i Edyp zabija nieznanego mu podróżnika. Nie wie, że tym samym spełnia pierwszą część straszliwej przepowiedni. Podczas swej wędrówki młodzieniec dowiaduje się, że okoliczne miasto Teby nęka straszliwy potwór - Sfinks. Tym, którzy próbują go pokonać zadaje zagadkę, a gdy śmiałek nie zna odpowiedzi, zostaje strącony w przepaść. Tymczasowy władca Teb, Kreon, obiecuje całe królestwo i rękę owdowiałej niedawno królowej każdemu, komu uda się pokonać Sfinksa. Edyp zna odpowiedź na zagadkę potwora i w ten sposób uwalnia od niego miasto. Przyjmuje należną mu nagrodę i w ten sposób spełnia drugą część delfickiej przepowiedni. Wchodzi bowiem w kazirodczy związek z niewiastą, która powołała go do życia. Przez wiele lat małżeństwo żyje dostatnio i szczęśliwie. Ze związku Jokasty z Edypem rodzi się czworo dzieci: dwaj synowie Polinejkes i Eteokles oraz dwie córki Antygona i Ismena. Wszyscy żyją szczęśliwie, aż do chwili, gdy na Teby zaczynają spadać kolejne klęski. Edyp, jako mądry władca, stara się temu zaradzić. Prosi wyrocznie o pomoc. Jej rada jest jednoznaczna. Należy przepędzić z miasta zabójcę Lajosa. Nowy król postanawia za wszelka cenę go odnaleźć. Nie mogąc jednak ustalić tego, kto mógłby być mordercą, Edyp postanawia poprosić o pomoc Terezjasza. Stary wróżbita początkowo nie chce wyjawić kto jest zabójcą, ale w końcu wskazuje na samego króla. Edyp jest tym oburzony. Sądzi, że to spisek przeciwko jego osobie. Myśli, że Kreon próbuje odebrać mu władzę. Niestety słowa starca okazują się prawdą. Edyp odkrywa kolejne tajemnice i w końcu cała historia staje się dla niego jasna. Zrozpaczona Jokasta popełnia samobójstwo, a Edyp wydłubuje sobie oczy szpilkami z jej sukni. Ślepy chce na zawsze opuścić miasto. Jednak przed udaniem się na dożywotnią tułaczkę, prosi Kreona o opiekę nad swoim potomstwem. Kreon obiecuje spełnić to życzenie. Edyp opuszcza Teby i umiera z dala od ojczyzny.
Przez pewien czas w Tebach rządzi Kreon. Jednak gdy synowie Edypa dorastają, brat Jokasty postanawia przekazać im władze w mieście. Bracia nie mogą się ze sobą zgodzić. Dochodzi do tego, że pokrzywdzony Polinejkes zawiera pakt z władcą Argos i wspólnie napadają na Teby. Miasto odpiera atak, ale w bratobójczym pojedynku giną obaj synowie Edypa. Władzę ponownie przejmuje Kreon. Ten, chcąc być postrzeganym jako silny władca, od razu wydaje kategoryczny zakaz grzebania zwłok zdrajcy - Polinejkesa. Wyrokowi temu przeciwstawia się Antygona. Mimo zakazu króla, stara się pochować zwłoki brata. Zostaje jednak złapana na tym czynie i doprowadzona przed oblicze władcy Teb. Kreon ma nadzieję, że Antygona okaże skruchę, jednak dziewczyna nie robi tego. Wprost przeciwnie - daje do zrozumienia, że jest dumna ze swojego czynu. Wyjaśnia, że prawa boskie są dla niej ważniejsze niż nakazy człowieka. Kreon kocha Antygonę jak własną córkę, ale nie może i nie chce tolerować takiego nieposłuszeństwa. Obawia się, że jeżeli teraz ustąpi, to już nigdy nie odbuduje swojego autorytetu, a miasto bez silnego władcy podupadnie. Nie słucha nawet własnego syna - narzeczonego Antygony. Hajmon próbuje przekonać ojca, iż ludzie są po stronie wiernej siostry. Wyrok władcy uważają za zbyt surowy i tylko boją się o tym powiedzieć. Kreon nie wierzy tym słowom. Skazuje Antygona na zamurowanie w jaskini. Wtedy do Kreona przybywa stary wróżbiarz - Terezjasz. Ostrzega władcę przed zbyt radykalnymi rządami. Prorokuję, że miasto, w którym zmarłym odmawia się pochówku, a żywych zamyka w grobie, nie będzie mogło cieszyć się opieką bogów. Dodatkowo zwiastuje śmierć Hajmona. Słowa wróżbity poruszają władcę. Postanawia on odwołać swoje wcześniejsze zakazy. Chce pogrzebać zwłoki Polinejka i uwolnić Antygonę. Niestety jest już za późno. Kreon, przybywając do jaskini Antygony, jest świadkiem straszliwej sceny. Trupa Antygony, która się powiesiła, ściska Hajmon. Gdy młodzieniec spostrzega ojca, chce go zabić. Gdy to mu się nie udaje, targa się na własne życie. Przebija swoje ciało mieczem i umiera przy ukochanej. Zrozpaczony władca wraca do pałacu, a tu czeka na niego kolejna tragiczna wiadomość. Jego żona Eurydyka również popełniła samobójstwo. Kreon od tej chwili musi sam walczyć ze swoją rozpaczą.
,,Król Edyp" i ,,Antygona" to dzieła jednego z najwybitniejszych tragików greckich - Sofoklesa. Powstały w oparciu o mity tebańskie w V w. p.n.e. W każdym z nich został ukazany tragizm głównego, tytułowego bohatera. Tragedia Edypa polega na tym, że nie może on przeciwstawić się okrutnej przepowiedni. Jego los został dawno spisany i nie ma możliwości go zmienić. Żadne działania Edypa nie mogą mu pomóc. Chcąc uciec od proroctwa, nieświadomie wypełnia jego kolejne słowa.
Antygona to również postać tragiczna. Jej tragizm polega na tym, że bez wzglądu na to, co wybierze i tak skazana jest na klęskę. Jeżeli posłucha zakazu Kreona - narazi się na gniew bogów. Jeżeli sprzeciwi się władcy - zostanie osądzona i skazana . W jej przypadku nie ma dobrego rozwiązania.
Postacią tragiczną jest również Kreon. Chcąc dobrze i sumiennie wypełniać obowiązki władcy, przestaje kierować się sercem. Opamiętanie przychodzi zbyt późno. W chwili gdy zrozumiał swój błąd, nie miał już rodziny - tragedia się dokonała.
