Gustaw to główny bohater czwartej części "Dziadów" Adama Mickiewicza. Jest to typowy romantyczny kochanek, który skazany został na wieczną tułaczkę po zaświatach, ze względu na miłość, jakiej kiedyś doznał, a z powodu której popełnił samobójstwo.
Gustaw dociera w dzień dziadów (ludowego obrzędu związanego z zaduszkami) do księdza, aby opowiedzieć mu jak straszny los dosięgną jego duszy. Przestawia chronologiczną kolejność wydarzeń od momentu zakochania się w kobiecie, aż po skrajny ból oraz smutek, który spowodował to, że popełnił on samobójstwo. Gustaw jawi się tutaj jako romantyczny kochanek, który zakochuje się do granic możliwości. Wspomina wszelkie miejsca oraz przedmioty kojarzące mu się z ukochaną. W kolejnej fazie rozmowy, a w zasadzie monologu, przedstawia jak bardzo cierpiał po rozstaniu. W tym fragmencie pokazana jest niezwykła wrażliwość i emocjonalność bohatera.
Myślę, że Gustaw to doskonały przykład bohatera kreowanego w epoce romantyzmu, który przepełniony był emocjami, który mógł sobie z nimi poradzić.
