Wiersz Adama Mickiewicza pt. "Romantyczność" ma formę rozmowy. Wiersz ten ma budowę stroficzną.

Przez pierwsze dwie strofy nie mamy ujawnionego ani odkrytego podmiotu lirycznego. Mamy natomiast jego bezpośredni zwrot to młodej pięknej dziewczyny o imieniu Karusia. Tu cytat: "Słuchaj, dzieweczko! - Ona nie słucha-.."

W tym bezpośrednim zwrocie podmiot pyta się jej do kogo się zwraca kogo woła dziewczyna : "Przy tobie nie ma żywego ducha" "Kogo wołasz, z kim się witasz?"

Karusia odpowiada w wierszu wołając : "ja się boje" "czego się boje" "przyciśniej mnie" " weź mię ja umrę przy tobie" "źle mnie... Płaczę... Mówię... Widzę..." "trzymam ciebie" "mój Jasieńku" "ja nieszczęśliwa".

Karusia zwraca się do swojego zmarłego ukochan ego , którym był Jasieniek. Cytat:

"To ty, Jasieńku!" "już nie ma ciebie! Już po twoim pogrzebie! Ty już umarłeś"

Kolejna osobą , pojawiająca się w wierszu jest Starzec. Jest on typowym naukowcem, przedstawicielem oświecenia. Mówi : "ufajcie memu oku i szkiełku", " nic tu nie widzę dokoła" . Zwraca się także bezpośrednio do dziewczyny i ludności wiejskiej: "słuchaj dzieweczko"

Natomiast nieznana postać z wiersza, którą w pewnym stopniu utożsamiać możemy z naszym narodowym wieszczem Adamem Mickiewiczem mówi w wierszu pt. "Romantyczność" . Najpierw wypowiada się na temat ludu, płaczącej dziewczyny i starca. Tu cytat:

"dziewczyna czuje.... Niż mędrca szkiełko i oko"

Postać nieznana z wiersza zwraca się do mędrca mówiąc: "martwe znasz prawdy nieznane dla ludu, widzisz świat w proszku w każdej gwiazd iskierce. Nie znasz prawd żywych, nie obaczasz cudu!

Wiersz ten ma budowę jak już wcześniej wspominałam stroficzną. Składa się z 15 wersów. Wersy te są różnej długości. Rymy tego utworu są przeplatane . Układ rymów to : abab, cdcd...

W wierszu "Romantyczność" odnajdujemy także szereg epitetów. Oto niektóre z nich :

Biały dzień, Żywego ducha, Martwa opoka, Biała sukienka, Zimne dłonie, złych ludzi, Stronę oka, Ludzi tłumie, Gwiazd iskierce, Świat w proszku. I wiele, wiele innych.

Ponad to mamy w tym utworze liczne wykrzyknienia. O to niektóre z nich : Słuchaj, dzieweczko!

To dzień biały! To miasteczko! , To ty, Jasieńku!, Niech sobie słyszy, już nie ma ciebie!

Już po twoim pogrzebie!, Ach! Ja się boję !, Ach to on! Lica twoje, Oczki twoje!, Twoja biała sukienka

Wykrzyknienia te kierowane są do postaci Jasieńka przez piękna i młoda dziewczynę.

W utworze tym mamy także masę pytań. Pytania w wierszu zaraz mają odpowiedź. Cytat: Tyteż to w nocy? - To ty, Jasieńku!

Ty już umarłeś? Ach! Ja się boję!

Śród dnia przyjdź kiedy... To może we śnie??

Nie, nie....

Gdzie znikasz, gdzie mój Jasieńku?

Jeszcze wcześnie, jeszcze wcześnie!

Gdzie znikłeś? Ach! Stój, Jasieńku!

Miejscem akcji w utworze jest małe miasteczko. Czas akcji to dzień. Cytat: "to dzień biały! To miasteczko".

Wiersz Adama Mickiewicza pt. "Romantyczność" ma charakter ballady. Ballada ta składa się z dwóch części. W pierwszej części ukazaną mamy historie tej dziewczyny. Ma ona na imię Karusia. Ponad dwa lata temu straciła swojego ukochanego. Wierzy ona jednak że jej ukochany Jasieniek jest gdzieś koło niej może się z nim kontaktować. Woła go próbuje się z nim spotkać , dotknąć go. Karusia jest jedyną osobą , która widzi swojego ukochanego. Nikt oprócz niej go nie widzi. Karusia nie dopuszcza do siebie myśli że jej ukochanego już nie ma , że umarł, ponad dwa lata temu: "Już po twoim pogrzebie"

Opisuje swojego ukochanego :

Ach to on! Lica twoje, Oczki twoje! Twoja biała sukienka! I ty sam biały jak chusta, Zimny, jakie zimne dłonie!".

w opisie tym odnajdujemy wielką miłośc jaką darzy ukochanego Karusia.

Ponad to Karusia jest pełna obaw: "Ty już umarłeś? Ach! Ja się boję! Czego się boję mego Jasieńka?..".

Mimo tego lęku bardzo chce być z nim i przy nim : Zimny, jakie zimne dłonie! Tutaj połóż, tu na łonie, Przyciśnij mnie, do ust usta".

W balladzie tej napisanej przez Adama Mickiewicz mamy ukazane wierzenia ludowe. Lud wierzył w możliwość kontaktowania się i przenikania dwóch światów. Świata żywych ze światem umarłych. Natomiast dziewczyna ukazana jest jako jednostka buntująca się przeciw wszystkiemu co ja otacza. Tu cytat:

"Nie lubię świata,

Źle mnie w złych ludzi tłumie.

Płaczę, a oni szydzą;

Mówię, nikt nie rozumie;

Widzę, oni nie widzą!"

Karusia jest załamana. Nie umie się pogodzić ze śmiercią , czuje się nieszczęśliwa.

Tu cytat: "Gdzie znikłeś? Ach! Stój, Jasieńcu! Ja nieszczęśliwa".

Biega, krzyczy upada na ziemię. Dla ludzi Karusia jest obłąkana. Karusia błaga wszystkich zebranych by modlili się za jej Jasieńka. Prosi o modlitwę i wstawiennictwo. Dzięki tym modlitwom i prośbom jej ukochany wróci na ziemię, Cytat : "Mówcie pacierze!.. Tu jego dusza być musi. Jasio musi przy swej Karusi, On ją kochał za żywota!"

Druga część ballady rozpoczyna się od następujących słów: "I ja to słyszę, i ja tak wierzę..." To słowa nieznajomego. Natomiast starzec przemawia do ludu : "ufajcie memu oku i szkiełku nic tu nie widzę dookoła". Starzec jest typowym przedstawicielem naukowego pojmowania świata. Nie wierzy on w czary magię ani przenikanie się światów Dla niego słowa Karusiu to głupstwa i dowód na to że jest obłąkana.

Ta nieznajoma nikomu postać z wiersza mówi że lepiej poznaje się świat poprzez zmysły i uczucia. Mówi - "Czucie i wiara silniej mówi do mnie Niż mędrca szkiełko i oko". Dla niego prawdy starca są martwe i nijak się mają do wierzeń ludu. Radzi mu - "Miej serce, patrzaj w serce!" Dlatego możemy powiedzieć że ten nieznany bohater ballady współczuje Karusi i utożsamia się z wyznawanymi przez nią zwyczajami.