„Burza” to sonet Adama Mickiewicza, inspiracją do jego napisania były osobiste przeżycia autora. W pierwszej dynamicznej strofie mamy do czynienia z licznymi wyliczeniami, krótkimi zdaniami. Opisuje zniszczenia okrętu: „zdarto żagle”,  „ster prysnął”. Ostatni wers pierwszej zwrotki ukazuje obawę żeglarzy o własne życie. Trzecia strofa- mająca charakter refleksyjny - przekazuje nam reakcję załogi wobec rozpętanego żywiołu, jedni się modlą, drudzy się żegnają a jeszcze inni łapią się przysłowiowej brzytwy; wyjątek stanowi osoba na uboczu, która w żaden sposób nie podejmuje działań. Jest to pielgrzym, wędrowiec nie mogący wrócić do swojej ojczyzny, jest jednostką indywidualną, wyalienowaną ze świata; nadaje swoisty kontrast w stosunku do pozostałych osób. Można powiedzieć, że na niczym jej nie zależy, zazdrości innym, że potrafią wykorzystać te ostatnie chwile życia, a on pozostaje bierny, zachowuje zimna krew i stoicki spokój- jednak nie zmienia to faktu, że koniec jest bliski, że nie wpływa na dalszy bieg wydarzeń; być może chce umrzeć godnie bez żadnych pożegnań, żadnego zamieszania czy łkania - przyjmuje rolę obserwatora.

W utworze mamy do czynienia z licznymi środkami artystycznymi. Liczne onomatopeje: „ryk”, „szum”, epitety: „złowieszcze jęki” „połamane mury” i wyliczenia ubarwiają i dynamizują przedstawioną scenę, być może taki opis jest spowodowany przeżyciami z jakimi się spotkał autor „Burzy”.