Synkretyzm to pojęcie o szerokim znaczeniu. Możemy bowiem mówić zarówno o synkretyzmie w ideologii, kulturze, muzyce starożytnej, jak i literaturze. W tym ostatnim przypadku mowa będzie o synkretyzmie rodzajowym oraz gatunkowym.

Synkretyzm - ogólnie oraz jako synkretyzm rodzajowy i gatunkowy

Synkretyzmemnazwiemy połączenie różnych, często rozbieżnych i sprzecznych poglądów; może to być wtedy wyznawanie zasad lub wierzeń obejmujących odległe od siebie elementy pozornie lub rzeczywiście wzajemnie sprzeczne. Synkretyzmem rodzajowym i gatunkowym będzie łączenie w jedną całość różnych gatunków literackich.

Synkretyzm rodzajowy - rodowód, konkretne przykłady 

Synkretyzm rodzajowyjest poetyką zrodzoną i stosowaną z wielkim powodzeniem w romantyzmie. Polegał on na połączeniu elementów liryki (pisanie wierszem), epiki (obecność w dziele fabuły, narracji, świata przedstawionego) oraz dramatu (bohaterowie w działaniu i sytuacji). 

Typowo romantycznymi gatunkami synkretycznymi były ballada, dramat romantyczny oraz poemat dygresyjny. Przykłady zastosowania synkretyzmu w gatunkach pozornie niesynkretycznych zaobserwować można, np.

- w epopei Adama Mickiewicza Pan Tadeusz, gdzie w gatunku stricte epickim odnaleźć możemy charakterystyczne dla liryki ukazanie wewnętrznych przeżyć, emocji i przekonań jednostki, np. w inwokacji, epilogu, opisach przyrody i konstrukcji fabuły. 

Elementy dramatu znajdują się, np. w scenach opisujących radę w Dobrzyniu albo w naradzie księdza Robaka ze szlachtą w karczmie - w scenach tych dominuje charakterystyczny dla tego gatunku dialog. Epickość utworu przejawia się w fabularnym ujęciu świata przedstawionego, we wprowadzeniu osoby narratora, pozostającego poza światem przedstawionym, choć jest jego współuczestnikiem i relacjonuje wydarzenia. 

Oparcie konstrukcji tekstu głównie na opisach i zdarzeniach, przy dość niewielkim wprowadzeniu fragmentów dialogowych, jest również elementem epickim

- w dramacie KordianJuliusza Słowackiego: fragmenty epickie w dziele tym to, np. opowieści Grzegorza, zaś typowo liryczny jest monolog głównego bohatera na Mont Blanc.