Autor bardzo znanej w literaturze współczesnej książki - Antoine de Saint - Exupery urodził się w 1900 roku, zmarł natomiast w 1944. Był Francuzem, pochodził z hrabiowskiego rodu. Studiował architekturę w Ecole des Beaux - Arts. Lata 1921 - 1923 wypełniła mu służba w lotnictwie wojskowym. Po tym czasie również był pilotem, jednak już w lotnictwie cywilnym - latał m. in. do Afryki i Ameryki Południowej. W czasie wojny domowej w Hiszpanii był korespondentem prasy francuskiej. Lata czterdzieste (1940 - 1943) spędził w Ameryce. Podczas II wojny światowej, w 1944 roku, odbywał lot wywiadowczy i podczas niego zginął.

Pozostawił po sobie świetną prozę należącą dziś do najwybitniejszej literatury współczesnej , której pisanie opierał głównie na własnej biografii. Jej przesłanie mówiło przede wszystkim o braterstwie wszystkich ludzi na ziemi, o wielkiej potrzebie męstwa, sprawiedliwości, poszanowania prawa; potrzebie moralnego obowiązku. Jego dzieła to "Nocny lot" (wydany w 1931 roku, a w Polsce w 1933), "Ziemia, planeta ludzi" (1939, wydanie polskie - 1957), "Mały Książę" (opowieść poetycka z roku 1943, w Polsce wydana w 1958). Po śmierci pisarza ukazała się jeszcze książka zbierająca obserwacje i refleksje autora pt. "Twierdza" (1948 rok, w Polsce 1985), "Carnets" (z 1953 roku) oraz "Letters de jeunesse" (ukazywały się w latach 1923 - 1931, polskie tłumaczenie ukazało się w 1953 roku). W 1980 został także wydany polski wybór myśli pisarza "Aforyzmy".

"Mały Książę" to książka, której akcja dzieje się w czasie jednego roku. Wtedy tytułowy bohater przebywa na Ziemi. Wszystko dzieje się we współczesności, w pierwszej połowie XX w.

Mały Książę jest dzieckiem i posiada wszelkie cechy charakterystyczne dla bardzo młodego człowieka. Każdy kiedyś takie posiadał, później je jednak utracił w wyniku rozczarowań smutną rzeczywistością otaczającego świata, w wyniku doświadczeń życia. Dlatego tylko czasem człowiek dorosły umie zobaczyć świat oczami dziecka. Tytułowy bohater był bardzo miły, ujmujący sympatycznym wyglądem i bijącym od niego czarem. Przybył na Ziemię z asteroidu B-612 i przywiózł ze sobą dziecięcą naiwność, prostotę ducha, prawdomówność, wiarę w słowo i człowieka. Miał szacunek do wszystkich, jednak sam decydował z kim się przyjaźnić. Kochał różę, która pozostała na B-612. Nie wiedział tylko do końca czy i ona go kocha.. Dlatego właśnie udał się w podróż - by przekonać się, jak ma traktować swój kwiat. Podróż nauczyła go, że jedynie serce daje prawdziwy obraz rzeczywistości, że na swoją różę nie może patrzyć tak samo, jak na inne kwiaty, bo jest ona wyjątkowa. Postanowił więc wrócić na asteroid i znów troskliwie opiekować się różą.

Tytułowy bohater jest postacią liryczną, ułożoną z marzeń o idealnym dzieciństwie. Książę przedstawia w utworze dobro - jak w baśniach, kiedy to zawsze dobro w końcu triumfuje nad złem. Dobroć Małego Księcia często jest przyczyną ulegania zachciankom róży. Obecne są w nim też takie cechy jak wrażliwość, delikatność, subtelność, dbałość o przyjaciół. Nikogo nie ocenia, jest prosty i skromny, stały w uczuciach, dyskretny i powściągliwy. To cechy, które narrator podziwia w bohaterze. Mały Książę wzbudza sympatię, wzrusza czytelnika swoimi sądami, swoim zdaniem, uczynkami. Dlatego narrator mówi o nim z tak ciepło i tkliwie.

Pilot jest narratorem opowieści. Dorośli obecni w jego dzieciństwie chcieli zniszczyć w nim wyobraźnię i wrażliwe odczuwanie dziecka. Dlatego zadaniem pilota było uratować dziecko... Żył w samotności aż do wypadku nad Saharą. Tam rozmawiał z Małym Księciem i potrafił go zrozumieć.

Czytelnik nie zna pilota ani z imienia, ani z nazwiska, jednak wiele wskazuje na to, że pod tą postacią znajduje się autor. Narrator jest w opowieści postacią mającą pierwowzór w świecie realnym, Mały Książę - jest postacią fantastyczną.

Mały Książe uczy narratora i czytelników wielu ważnych rzeczy, porusza wiele istotnych problemów. Mówi między innymi o tym, że dla człowieka nie są najważniejsze przedmioty i posiadanie. Ważniejsze jest to, by w życiu się komuś poświęcić, mieć przyjaciela - kogoś najważniejszego, kogo nikt i nic nie zastąpi, kto nada prawdziwy sens i realną wartość człowieczemu życiu. A mieć przyjaciela - tłumaczy Mały Książę w rozmowie z Lisem - to ofiarować się bliźniemu, wziąć odpowiedzialność za niego, otoczyć opieką.

Bohater opowiada też z wielką delikatnością o uczuciu miłości - że jest piękna, że jest wypełnieniem życia ludzkiego, jest połączeniem z innymi, że umożliwia prawdziwie spoglądać na otaczający świat, widzieć go realnie i wyraźnie. Miłość jest przeciwieństwem samotności i odseparowaniem się człowieka od ludzi. Mały Książe gorąco przestrzega przed życiem bez przyjaciela, miłości, ludzi wokół. Wspólnota (rodzinna, narodowa...) jest najważniejsza i niezbędna dla istoty ludzkiej, ponieważ zsyła wewnętrzny spokój, porządkuje relacje międzyludzkie, także z innymi stworzeniami. Straszna samotność - jako przeciwieństwo wspólnoty - niszczy człowieka, zatrzymuje jego rozwój, wzbogacanie wnętrza. Czytelnik uczy się, że najlepiej jest patrzyć sercem, ponieważ daje to możliwość takiego postrzegania świata, jaki mają dzieci: wrażliwego, spontanicznego, szczerego, otwartego, ciekawiącego się...

Narrator umiał porozumieć się z Małym Księciem, udało mu się więc ocalić to dziecko, które w dzieciństwie było w nim tak zwalczane. Dorośli natomiast ukazani są w opowieści w swoim ubóstwie duchowym z łagodna ironią, współczuciem, w końcu "nie można od nich zbyt dużo wymagać". Całe zło jakie widać w utworze bierze się właśnie z ich świata.

Na koniec potrzeba jeszcze powiedzieć kilka podstawowych rzeczy o budowie powieści o Małym Księciu. Jest to utwór epicki, fachowo określany jako przypowieść, powiastka filozoficzna, również baśń - posiada bowiem cechy baśniowe; bajkowe. Występują w niej symbole - postaci i przedmioty, które można interpretować: I tak żmija uosabia w powiastce wiedzę o przeznaczeniu człowieka, o jego losie a także tajemne moce. Postać Starszego Pana pokazuje wiedzę teoretyczną, oderwaną od praktyki, prawdziwego życia i zdarzeń dotyczących człowieka. Pijak mówi czytelnikowi o słabości, niemocy, o braku odpowiedzialności i rozpaczliwą chęcią ucieczki od rzeczywistości. Latarnik jest symbolem bezmyślnie wykonywanej pracy, automatycznie wypełnianych poleceń. Bankier jest wcieleniem pazerności, która przesłania mu wszystko inne, niszczy wrażliwość i wyobraźnię. Król przedstawia w opowieści ślepe pożądanie władzy, panowania nad wszystkim, co się znajduje wokół i na całym świecie. Lis jest symbolem zaradności, wielkiego sprytu i mądrości życiowej.

W powiastce tej czytelnik w końcu może zauważyć różne wątki, warstwy, jakie się w niej wyodrębniają. I tak widoczny jest wątek realistyczny, baśniowy, psychologiczny a także przewodni motyw - motyw wędrówki.