Michał Afanasjewicz Bułhakow żył w latach 1891 - 1940. Był rosyjskim pisarzem i dramaturgiem.

Po ukończeniu studiów uniwersyteckich na wydziale medycznym w Kijowie (1916 rok) zajmował się leczeniem chorych. W 1919 roku przestał pracować w wyuczonym zawodzie i oddał się literaturze, swej prawdziwej pasji. Jego drugą życiową namiętnością był teatr. Obydwie te dziedziny sztuki pozostawały pod silnym wpływem ideologii socjalizmu.

Michał Bułhakow, będąc już żonatym mężczyzną, zaangażował się jako lekarz w szpitalach wojskowych w Kamieńcu Podolskim i Czerniowcach. Udzielał też medycznej pomocy ludności wiejskiej (Nikolskoje).

W latach 1918 - 1919 pojawiły się pierwsze utwory literackie pisarza. Miał on wówczas kłopoty finansowe, a jego życie dalekie było od stabilizacji i spokoju. Znajomość z żoną dziennikarza Lubow Białozierską przerodziła się w nowy związek małżeński. 

W tym czasie również pisarz zaznaczał swą obecność w życiu literackim Moskwy. Jego utwory miały charakter krytyczny, często satyryczny, co wywoływało oburzenie literatów popierających nowe metody sprawowania władzy.

Na scenie Moskiewskiego Teatru Artystycznego wystawiano dramaty Bułhakowa, lecz ich sceniczny los był krótkotrwały. Krytyka i cenzura skazała pisarza na milczenie, ten jednak nie ustępował, domagał się sprawiedliwości, wyrażał bunt przeciwko obowiązującemu sposobowi myślenia. Nie udało mu się opuścić kraju, ale też nie przypłacił życiem marzeń o wolności. 

Twórca nie mógł pogodzić się ze zniewoleniem teatru i prasy, nie był w stanie podporządkować się programom głoszonym przez literatów istniejących w organizacjach finansowanych przez władze.

Do najważniejszych dzieł Michała Bułhakowa należą: "Diaboliada", "Fatalne jaja", "Psie serce" (opowiadania z 1925 roku); "Mieszkanie Zojki", "Dni Turbinów" (sztuki teatralne z 1926 roku); "Mistrz i Małgorzata" (powieść, lata 1928 - 40); "Życie pana Moliera" - 1933 rok oraz "Ostatnie dni" - 1935 rok (powieści biograficzne).