Jacek Soplica jest jednym z głównych bohaterów poematu Adama Mickiewicza pt. "Pan Tadeusz". Bohater był bratem Sędziego. Soplica nie miał dużego majątku, jednak cieszył się poważaniem w okolicy. Jacek był wysoki i barczysty. Był bardzo przystojnym mężczyzną, dlatego podobał się wielu kobietom. Nazywano go "Wąsalem", gdyż nosił wąsy. Jacek Soplica był odważnym mężczyzną. Cechowała go wesołość oraz fantazja.
W młodości Soplica, jak większość szlachty, był wielkim awanturnikiem i zawadiaką. Jacka cechowała wybuchowość i porywczość. Szlachcic był bardzo lekkomyślny i nie martwił się o nic. Prowadził hulaszcze życie. Jego celem były zabawy i rozrywki. Soplica był bardzo odważny i pewny siebie, wiedział, co to jest honor, ale o dobro Rzeczypospolitej nie dbał.
Stolnik Horeszko darzył Soplicę szczególną sympatią. Często zapraszany, Jacek bywał u niego na zamku. Zakochał się w Ewie, córce Stolnika. Dziewczyna również go kochała. Niestety Horeszko, mimo iż lubił Jacka, odmówił mu ręki córki, wedle obyczaju podając odrzuconemu kandydatowi "czarną polewkę". Odrzucony szlachcic począł pałać chęcią zemsty na ojcu Ewy. Nie chciał porywać dziewczyny, gdyż nie chciał jej narażać na niebezpieczeństwo, uważał więc, że skoro nie może odzyskać dziewczyny, musi zemścić się na Stolniku. Myślał o wyjeździe z kraju, by zapomnieć o nieszczęśliwej miłości, jednak wcześniej chciał dokonać zemsty się na Stolniku. Jacek Soplica bardzo rozpaczał, gdyż stracił wszelką nadzieję na odzyskanie Ewy. By zabić w sobie uczucie, poślubił ubogą dziewczynę, do której nic nie czuł. Z tego związku narodził się syn Tadeusz. Jacek dużo pił, gdyż chciał zapomnieć o Ewie, o której nadal myślał. Przez swoje picie i zachowanie w stosunku do żony, unieszczęśliwiał ją.
W końcu nadarzyła się okazja do zemsty. Przejeżdżając koło zamku Stolnika zauważył, że zaatakowali go Moskale. Horeszko był dumny ze zwycięstwa, co rozwścieczyło Soplicę. Nie namyślając się długo sięgnął po karabin i zabił Stolnika. Z miejsca zdarzenia uciekł. Od tego czasu Sopliców nazywano zdrajcami narodu, gdyż wyglądało to tak, jakby byli sprzymierzeńcami Moskali.
Zabójstwo Stolnika było punktem zwrotnym w życiu Soplicy. Awanturnik i hulaka stał się cichym, spokojnym i pokornym człowiekiem. Dręczyły go wyrzuty sumienia. Przywdział habit i przyjął imię świadczące o jego ogromnej pokorze - ksiądz Robak. Chciał zmyć swoje winy przykładnym życiem oraz walką za ojczyznę. Unikał rozgłosu. Poza krajem był emisariuszem w Galicji oraz Wielkopolsce. Jego zadaniem było przekazywanie informacji o wojskach napoleońskich i carskich, przygotowując grunt pod powstanie. Jego działalność była bardzo niebezpieczna. Jacka o mało nie wywieziono na Sybir. Często był bity, więziony w lochach, zsyłano go na ciężkie roboty. Nie zniechęcał się jednak. Chciał zmyć hańbę ciążącą na rodzie Sopliców, oraz przyczynić się dla dobra ojczyzny.
Gdy wrócił na Litwę, kontynuował swoją działalność w ojczyźnie. Nawoływał zarówno szlachtę, jak i chłopów, do wzięcia udziału w powstaniu przeciw Moskalom, które organizował. Ksiądz Robak umiał dotrzeć do ludzi. Mimo iż Gerwazy pokrzyżował powstańcze zamiary księdza Robaka, wojsko napoleońskie zostało dobrze przyjęte na Litwie, gdyż ten przygotował Litwinów do jego przybycia. Był uparty i wytrwały w dążeniu do wyznaczonego celu. Był gorącym patriotą, mądrym i rozważnym. Dzięki temu udało mu się odnieść niemały sukces. Soplica przyczynił się dla dobra Litwy, zmył ze swego rodu hańbę oraz uzyskał przebaczenie Gerwazego.
Jacek Soplica pokazuje, jak bardzo człowiek jest się w stanie zmienić. Bohater musiał w to swoje przeobrażenie włożyć ogromną pracę nad sobą, wielu rzeczy musiał się wyrzec. Był zdecydowanie postacią pozytywną. Kochał swego syna Tadeusza. Wielką zaletą było to, że umiał dostrzec swój błąd i potrafił w porę zejść ze złej drogi. Odkupił swoją winę, po czym ród Sopliców pogodził się z Horeszkami. Był gorącym patriotą, co zostało docenione po jego śmierci. Ksiądz Robak dostał odznaczenie Krzyża Ligi Honorowej. Stał się bohaterem narodowym.
