Hamlet to książę Danii, spadkobierca duńskiego tronu, pozbawiony go przez stryja Klaudiusza. Hamlet jest synem Gertrudy, ukochanym Ofelii. Hamlet ma około 30 lat. Pobiera nauki na uniwersytecie w Wittenberdze. Hamlet długo przeżywa żałobę po ojcu, czuje żal i rozczarowanie wobec matki, że tak szybko zapomniała o mężu. Wspominając ojca zdradza, że był on dla niego wielkim autorytetem, obdarzonym licznymi cnotami.

Charakterystyka Hamleta - tytułowego bohatera dramatu Szekspira

Hamlet jest człowiekiem wrażliwym. Zdradza zamiłowanie do teatru. Hamlet ma naturę filozofa. Często oddaje się refleksjom na temat mechanizmów kierujących życiem. Cechują go pesymizm i melancholia. Z marazmu wyrywa Hamleta pojawienie się ducha. Hamlet jest podekscytowany możliwością spotkania z nim. 

Wie, że pomszczenie ojca jest jego obowiązkiem, ale z drugiej strony jest pełen wątpliwości. Nie przystępuje do działania od razu. Hamlet potrzebuje dowodów. Dlatego podejmuje żmudną grę pozorów, udając obłęd, a następnie starannie przygotowuje przedstawienie mające być testem dla rzekomego zabójcy.

Hamlet jest sceptyczny, dogłębnie rozważa każdy swój krok. Sam tę cechę swojego charakteru odczuwa jako słabość i tchórzostwo. Hamlet próbuje spotęgować w sobie gniew, poczucie krzywdy, które popchnęłyby go do działania. Pod wpływem świadomości ciążącego na nim obowiązku zemsty Hamlet potrafi zdobyć się na zdecydowanie, ale jego zachowanie staje się zbyt impulsywne i pozbawione logiki (odrzucenie miłości, zabicie Poloniusza).

Zemsta staje się dla Hamleta głównym punktem odniesienia. Poświęca dla niej nawet własne uczucia. Odrzuca miłość Ofelii, którą też kocha, bezlitośnie ją rani, okazując obojętność. Hamlet swojej zemsty nie traktuje jak zamachu na nieprawowitego władcę, ale jak przywrócenie porządku świata. Książę mówi: "Świat wyszedł z formy/ I mnież to trzeba wracać go do normy".