Klasycyzm to prąd literacki, który narodził się w XVII wieku. Kolebką klasycyzmu jest Francja. Pojawił się on później również w innych krajach europejskich między innymi w Polsce ( druga połowa XVIII ). Okresem, który był dla klasycystów francuskich wzorem, do którego nawiązywali, na podstawie którego budowali własne poglądy i reguły, była starożytność. Odwoływali się przede wszystkim do literatury rzymskiej jako bogactwa tematów, jak również "Poetyki" Arystotelesa. W 1674 roku Nicolas Boileau stworzył poemat "Sztuka poetycka", która jest zbiorem zasad klasycyzmu. Klasycyzm dążył do tego by dzieło sztuki powstałe dzięki pracy, nie natchnieniu było doskonałe. Miało dostosowywać się do określonych reguł: zasadzie trzech jedności (w dramacie), stosowności, prawdopodobieństwa, jasności. Indywidualizm nie był propagowany. Dominującymi gatunkami były: tragedia, epos, poemat dydaktyczny, oda, list poetycki, bajka, satyra, sielanka. Najbardziej reprezentatywnymi przedstawicielami klasycyzmu francuskiego są: J. Racine (tragedie np. "Fedra"), Molier ( komedie m.in. "Skąpiec", "Świętoszek"), P. Corneille ( "Cyd") J. La Fontaine ("Bajki"), F. de La Rochefoucauld ( proza- "Maksymy"). Filozofią, która miała duży wpływ na klasycyzm był racjonalizm (Kartezjusz).
