Starożytna Grecja jest ojczyzną i kolebką sztuki dramatycznej. Narodziny teatru miały związek z obchodzonymi dwukrotnie w ciągu roku świętom urządzanym na cześć boga winorośli i płodności natury- pijanego radością i winem Dionizosa. Święta te to Wielkie Dionizje- wiosenne, obchodzone w miastach oraz Małe Dionizje- jesienne, obchodzone na wsiach, kiedy to otwierano pierwsze dzbany z tegorocznym, młodym winem.

Wielkie Dionizje przypominały swoimi kilkudniowymi obrzędami misterium. W pierwszy dzień składano Dionizosowi ofiarę z kozła, wykonywano wtedy także pochwalne, uroczyste pieśni chóralne, zwane dytyrambami. Wyznawcy kultu Dionizosa przebrani w zwiewne szaty ustrojone liśćmi bluszczu tańcząc w barwnym korowodzie tańczyli na cześć boga płodności, tańca i śpiewu. Każdy z tancerzy niósł ze sobą kubek lub dzban z dionizyjskim napojem- winem, wszyscy pili ze sobą, radowali się wznosząc święty okrzyk dionizyjski "Euoe". Przez całe święto radowano się, śpiewano wesołe, nierzadko rubaszne piosenki. Po dniu ofiarnym następował dzień procesji. Wyruszała ona na drugi dzień o świcie. Zaczynała się w świątyni Dionizosa w Lenajonie, skąd zabierano z czcią stary, wykonany z drewna posąg bóstwa. Figurę przy wtórze śpiewów, okrzyków, gry na bębnach i tańca niesiono do podmiejskiej świątyni. Po odprawieniu obrzędów odnoszono drewnianego bożka z powrotem do miasta oświetlając sobie drogę światłem pochodni.

Małe Dionizje były greckim świętem ludowym, urządzanym jesienią z okazji pierwszych konsumpcji młodego wina. Wiejskie Dionizje były bardzo wesołe i żywiołowe. Również składano tu w ofierze kozła, czasem także zająca. Krwią ofiarnego zwierzęcia skrapiano korzenie winnych latorośli, aby podziękować bogu za zbiory i zapewnić sobie ich obfitość w następnym roku. Odbywał się festyn i jarmark garncarzy. W święta Dionizosa nawet niewolnicy mogli się bawić i pić wina do woli, zapominając o swojej pracy i obowiązkach. Na jarmarku było wielu komediantów i przebierańców, do których dołączali także mieszkańcy wsi, których twarze zdobiły maski z kory drzewnej lub które pokrywała warstwa farby lub barwnika z moszczu winnego. Wszyscy pijani radością, tańcem i winem oddawali się wszelkim uciechom.

Miejsce, w którym odbywały się przedstawienia, wyglądało nieco inaczej, niż znany nam dzisiaj teatr. W centrum teatru znajdowała się orchestra, czyli podwyższone miejsce, na którym stawał najwyżej piętnastoosobowy chór. Zadaniem chóru było komentowanie akcji dramatu wspierane śpiewem i rytmicznymi gestami. Za orchetrą umiejscowiona była scena określana mianem proscenium. Na niej występowali aktorzy- naraz mogło na niej przebywać maksymalnie trzech aktorów. Dalej stała skene- czyli specjalna, ściana, wyłapująca głosy aktorów i chóru i odbijająca je z powrotem w stronę widowni. Scene pełniła także funkcję garderoby i dekoracji. Pierwsi widzowie greckich teatrów śledzili losy bohaterów siadając bezpośrednio przed orchestrą na trawie. Z czasem zaczęto wprowadzać dla nich pewne udogodnienia i tak powstał theathron- wznoszące się w półokrągłych stopniach ławki z kamienia lub drewna, na których zasiadać mogli widzowie.

Aktorami mogli być w Grecji jedynie mężczyźni, którzy wcielali się w role męskie i żeńskie przebierając się w odpowiednie kostiumy. Wszyscy aktorzy występowali w wysokich butach- koturnach oraz perukach (gr. onkos). Na twarzach wszyscy aktorzy mieli teatralne maski, oddające uczucia bohaterów i charakter całej sztuki. Aktor w Grecji cieszył się niezwykłym poważaniem wśród obywateli, był także beneficjentem licznych przywilejów takich jak zwolnienie ze służby wojskowej a nawet z płacenia podatków. Żeby jednak zostać uznanym aktorem, należało bardzo się starać. Popisy aktorskie miały miejsce podczas konkursów, prawdziwych świąt teatralnych podczas których przez całe dnie wystawiano różne sztuki, a publiczność mogła wyrazić swoją aprobatę lub dezaprobatę dla poszczególnych inscenizacji. Najlepszemu aktorowi przyznawano nagrodę, wyróżniano także najlepszą sztukę. Wszyscy mieszkańcy Grecji uwielbiali teatr, widzowie bardzo silnie przeżywali wydarzenia dziejące się na scenie. Do teatru mieli wstęp pełnoprawni obywatele, ale także metojkowie a nawet ludność niewolna, pod warunkiem uzyskania odpowiedniego zezwolenia od swojego właściciela. W sztukach zdarzały się jednak słowa nieprzyzwoite, a także obsceniczne gesty, dlatego niechętnie wpuszczano na spektakle kobiety i młodzież. Bilet w antycznym teatrze kosztował dwa obole. Teatr z czasem stał się miejscem niezwykle ważnym dla rozwoju kultury greckiej, a także dla Greków jako społeczeństwa. Powagę miejsca podkreślał obowiązkowy odświętny strój widzów, czyli biała szata. Doceniano także niezwykle ważną, dydaktyczną funkcję przedstawień teatralnych. Dlatego Perykles zarządził wypłacanie tzw. "zasiłku teatralnego". Otóż każdy ubogi obywatel, który idąc do teatru stracił swoją dniówkę w pracy miał prawo ubiegać się o zasiłek, wyrównujący mu tę stratę.

Wszyscy widzowie teatru, niezależnie od przydzielonego im miejsca, przed sceną czy też na samej górze theatronu mieli świetny widok i doskonale słyszeli kwestie aktorów. Sprawiała to przemyślana, wykorzystująca prawa akustyki konstrukcja teatru.

Przedstawienia w Atenach, podczas świąt, odbywały się nieprzerwanie od rana do wieczora. Widzowie tłumnie gromadzili się na wszystkich spektaklach oglądając aktorów stających do konkursu o laur pierwszeństwa. W dramatycznych chwilach greckiej historii, np. podczas wojen grecko-perskich, Grecy odnajdywali w teatrze pociechę, uczyli się ze sztuk teatralnych świadomość własnej wartości, narodowej wolności i tradycji. Sztuka miała funkcję dydaktyczną, wychowawczo-światopoglądową i scalającą grecki naród. Idealizowane postaci dramatów wskazywały także na największe ludzkie cnoty, ujmowały w swoim postępowaniu wzorce zachowań propagowanych przez autorów, przez kulturę grecką.

Najsłynniejszym, najbardziej znanym teatrem greckim był oczywiście teatr Dionizosa. Teatr ten został wzniesiony w Atenach pod Akropolem. Charakterystyczny kształt teatru jest nawiązaniem konstruktorów do pierwocin teatru greckiego, czyli najstarszych miejsc obrządku kultu dionizyjskiego w Atenach.

Budowa tego teatru miała na celu zapewnienie widzom i aktorom wygodnego, bezpiecznego miejsca umożliwiającego obcowanie ze sztuką. Wcześniej, gdy teatr dopiero się rozwijał, często do przedstawień szukano stoku lub wzgórza, na którym ustawiano dla widzów ławki i siedziska, jeśli zaś było to niemożliwe, na zboczu ustawiano kamienne stopnie, niwelujące zbyt stromy spadek i umożliwiające rozsadzenie widzów ponad chórem w półkolistym rzędzie. Takie rozwiązania bywały jednak czasem niebezpieczne. Ze źródeł wiadomo, że podczas jednego z przedstawień sztuki Ajschylosa, taki skonstruowany dla widowni pomost załamał się pod ciężarem ludzi. Pod zwałami konstrukcji kilka osób straciło życie. To tragiczne wydarzenie przesądziło o konieczności wzniesienia bezpiecznego teatru kamiennego. Patronem jego mógł być oczywiście tylko Dionizos. Poświęcony mu teatr w Atenach miał mieć tak doskonałą konstrukcję, że stanie się on wzorcem dla wszystkich pozostałych teatrów. Tak też się stało. Widownia podzielona została na półkoliste, stopniowo ustawiane coraz wyżej rzędy. Dodatkowo podzielono je na sektory, zaś dojście do nich umożliwiały wygodne i bezpieczne korytarze i schody (widownię określano mianem cavea). Najniższe miejsca, położone najbliżej sceny, przeznaczone były dla najważniejszych gości, oficjeli, itd. Skene (scena) tworzona była przez kamienny, niewielki budynek, na którym można było umieszczać scenografię i inne dekoracje. Pomyślano także o aktorach, przeznaczając dla nich oddzielne pomieszczenie za sceną, tzw. skenotheke, w którym mogli się przebierać, przechowywać stroje oraz potrzebne materiały i rekwizyty. Cały teatr ozdobiony był także wizerunkami słynnych autorów sztuk dramatycznych. Najważniejsi z nich to Ajschylos, Sofokles oraz Eurypides.

Mistrzostwo klasycznej tragedii osiągnął w swojej twórczości Sofokles- tragik pochodzący z Kolonos,niedaleko Aten. Żył i tworzył w pierwszej połowie piątego wieku przed naszą erą (469-406). Ten przyjaciel Herodota i samego Peryklesa odebrał szerokie wykształcenie w zakresie muzyki, gimnastyki, sztuki tańca, a przede wszystkim literatury. Sofokles był bardzo płodnym twórcą. W jego dorobku znalazło się sto dwadzieścia dzieł dramatycznych, z czego dziewięćdziesiąt dzieł stanowią tragedie. Nagrodę za najlepszą sztukę otrzymywał aż dwadzieścia cztery razy. Do dzisiejszych czasów zachowały się szczątki jego spuścizny artystycznej, w tym jedynie siedem zachowanych w całości tekstów tragedii, takich jak "Antygona" i "Król Edyp", inne tytuły to np. "Edyp w Kolonos", "Ajas", a także "Elektra", "Trachinki" oraz "Filoklet".

Innym wybitnym tragikiem greckim, ostro zresztą konkurującym z Sofoklesem o laur pierwszeństwa był urodzony w Eleusis w 525 roku przed Chrystusem Ajschylos. Tego tragika interesowała przede wszystkim tajemnica ludzkiej egzystencji. Wierzył w nieograniczoną moc fatum, która przejawia się nie tylko w boskich działaniach i wpływie na człowieka, ale także w ludzkich namiętnościach. Bohaterowie popełniają wykroczenia poddając się wyrokom ślepego losu, a kara za ich zbłądzenie spotyka nie tylko ich, ale cały związany z nim ród. Ajschylos rozważał także funkcję cierpienia w ludzkim życiu, widząc w nim cenne źródło doświadczenia. Ajschylos był także reformatorem teatru, wprowadził do jego konstrukcji scenicznej drugiego aktora (pierwszego wprowadził Tespis). Tym samym wprowadził do przedstawień dialogi między dwoma aktorami oraz między nimi a chórem lub jego przewodnikiem. On także, według źródeł zastosował bogate zróżnicowanie jednorodnych dotąd masek teatralnych i całych kostiumów aktorskich. Ajschylos jest autorem siedemdziesięciu tragedii i dwudziestu dramatów satyrowych. Jedynie siedem sztuk zachowało się w całości do dzisiejszych czasów- np. "Błagalnice", "Prometeusz skowany" oraz "Presowie", a także "Siedmiu przeciw Tebom" i "Oresteja". Na język polski zaczęto przekładać dzieła Ajschylosa w dziewiętnastym wieku.