Liberum veto to uprawnienie posłów uczestniczących w obradach sejmu do zerwania go przed upływem terminu obrad. Liberum veto stosowane było w czasach Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

 Liberum vetowywodziło się z zasady jednomyślności wymaganej do podejmowania uchwał sejmowych. Dzięki temu przy podejmowaniu uchwał miała być uwzględniana wola mniejszości, zasada ta służyła także ograniczeniu korupcji. W rzeczywistości liberum veto  było wykorzystywane przeciwko wprowadzeniu jakichkolwiek zmian i ograniczeniu wolności szlacheckiej, a także przez agentów obcych mocarstw mających interes w osłabieniu państwa polskiego.

Pierwszy raz do liberum veto  doszło w 1669 r. w Krakowie podczas sejmu koronacyjnego. W latach 1573-1763 r. do zerwania sejmu bez powzięcia uchwał doszło 53 razy, co stanowiło 1/3 zwołanych w tym czasie sejmów.

Łagodniejszą formą liberum veto  byłosisto activitatempowodujące zawieszenie obrad sejmu aż do czasu uzgodnienia wspólnego stanowiska.

Aby ograniczyć stosowanie liberum veto, na początku obrad zawiązywano konfederację, gdyż zasada jednomyślności nie dotyczyła sejmów skonfederowanych.Próby likwidacji liberum veto  za czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego nie powiodły się (m.in. z powodu groźby zbrojnej interwencji Rosji), dopiero Konstytucja 3 Maja wprowadziła zasadę większości podczas głosowania.