Za prawdopodobnego konstruktora lunety podaje się Z.Jansena, holenderskiego optyka. Wydarzenie to datuje się na 1604 rok. Niemniej jednak z tym wynalazkiem bardziej kojarzy się nazwisko Galileusza, bowiem to on po raz pierwszy użył lunety do obserwacji nieba. Odkrył wtedy między innymi 4 księżyce Jowisza, plamy na Słońcu oraz góry na powierzchni Księżyca.
Luneta, za pomocą której dokonał tych odkryć należy do tzw. lunet ziemskich. Wśród elementów budowy takich lunet można wyróżnić układ odwracający i okular skupiający. Dają one obraz prosty.
Druga grupa lunet to tzw. lunety keplerowskie, inaczej astronomiczne. Obraz uzyskiwany w takich lunetach jest obrazem odwróconym.
Schemat budowy lunet jest w zasadzie podobny jak dla innych przyrządów optycznych. Maja one postać rury zbudowanej z metalu, o odpowiedniej długości, takiej aby ognisko obrazu obiektywu znajdowało się w tym samym miejscu co ognisko przedmiotu. Dzięki temu wiązka wchodząca do lunety i wiązka wychodząca są do siebie równoległe.
Na końcach rury znajdują się: po jednej stronie obiektyw soczewkowy, a po drugiej okular.
Lunety wykorzystuje się do obserwacji przedmiotów odległych od Ziemi.
Powiększeniem lunety nazywa się iloraz kąta, pod jakim widziany jest przedmiot przez lunetę i kąta pod jakim jest widziany bez użycia tego przyrządu optycznego.
Początek wieku XVIII to wprowadzenie do lunet tzw. obiektywów achromatycznych. Ich zadanie polegało na zwiększeniu dokładności, z jaką wyznaczana była pozycja ciał na niebie.
W wieku XIX do obserwacji słabych obiektów na niebie zaczęto budować lunety, których obiektywy miały bardzo duże średnice. Największa luneta soczewkowa jaka do tej pory powstała znajduje się w Obserwatorium Yerkesa. Średnica jej obiektywu wynosi 102 cm.
Alternatywnymi do lunet urządzeniami astronomicznymi są teleskopy zwierciadłowe. Zaczęto je konstruować niezależnie od lunet i były od nich dużo większe. Pierwsze zwierciadła teleskopowe były wykonane z metalu. Szkło jako materiał budulcowy zwierciadeł weszło w użycie dopiero z końcem XIX wieku. Dodatkowo stosowano technikę pokrywania zwierciadeł szklanych warstwami odbijającymi. Pierwsze teleskopy budowano w układzie optycznym Newtona i Cassegraina.
