Tarcie: są to siły które przeciwdziałają ruchowi, pojawiają się one na styku dwóch ciał. Kiedy ciało się przemieszcza , zwrot siły tarcia jest cały czas przeciwny niż zwrot prędkości ciała. Kiedy ciało nie porusza się czyli jest w spoczynku, zwrot siły tarcia, jest przeciwny niż siła która wprawia ciało w ruch. Tarcie statyczne: jego siły działają wtedy kiedy ciało nie porusza się a my chcemy wprowadzić je w ruch, wartość siły tego tarcia wzrasta wraz ze wzrostem siły która wprowadza ciało w ruch Tarcie kinetyczne: pojawia się kiedy ciało się przemieszcza. Wartość siły tarcia kinetycznego nie jest uzależniona od siły która porusza to ciało Wartość siły tarcia: największa wartość tej siły jest równa iloczynowi siły nacisku ciała na podłoże i współczynnika tarcia statycznego Praca mechaniczna: pracą tą nazywa się pokonywanie pewnych oporów na pewnej drodze, kierunek działania siły jest zgodny z kierunkiem przesunięcia W = F s kierunek działania siły tworzy jakiś kont z kierunkiem przesunięcia W = F s cos α .Jednostką jest Dżul [J] 1J = [1N * 1m] Moc maszyny: jest to stosunek pracy do czasu w którym ta praca została wykonana P = W | t Sprawność maszyny: jest to stosunek mocy uzyskanej z maszyny do mocy jaka jest do niego dostarczona η =Pot | Pod * 100% Energia: jest to taka wielkość fizyczna której przyrost równy jest pracy jaka został wykonana nad ciałem "tyle mamy tyle damy". Energię posiada ciało które może dokonać jakiejś pracy np. ciało uniesione na jakąś wysokość(energia potencjalna) Energię mechaniczną można podzielić w następujący sposób: energia potencjalna: sprężystości ciężkości. energia kinetyczna E kinetyczna: posiadają ją ciało które się przemieszczają. Jej wartość jest proporcjonalna do masy ciała oraz kwadratu prędkości tego ciała. Ek = ½ m * v 2 Energia kinetyczna początkowa + dokonana praca = energia kinetyczna końcowa E potencjalna: jej wartość jest względna, zmianę jej wyliczmy ze wzoru ∆Ep = mgh, uzależniona jest od: masy ciała oraz sprężystości, miejsca położonego ciała względem przyjętego układu odniesienia ,nie zanika, zmienia się jedynie jej postać, wartość od przyjętego układu odniesienia. E potencjalna sprężystości: nagromadzona w rozciągniętej oraz ściśniętej sprężynie wartość siły sprężystości F->s = Fs - kx ,da się ją wyliczyć ze wzoru ∆Eps = ½ * k * x2 .Fala: jest to zaburzenie jakie powstaje w ośrodku sprężystym oraz może być ono przenoszone przez inne ośrodki. Fala poprzeczna: jej cząstki drgają w kierunku prostopadłym do kierunku fali. Fala podłużna: fale dokonują ruchu wzdłuż kierunku fali. Wielkości jakie opisują fale: Amplituda (A): największe wychylenie cząstek ośrodka z położenia równowagi Okres(T): czas jaki cząstka musi mieć by wykonać jedno pełne drganie, albo czas jaki upłynie między przejściami kolejnych grzbietów fali. Częstotliwość(t): liczba pełnych drgań cząsteczek ośrodka w następnych czasów f=1/T; F= Hz. Długość(λ) odległość na jaką rozchodzi się fala w czasie 1 okresu. Prędkość(u): prędkość rozchodzenia się fali w jakimś ośrodku. Ośrodek sprężysty: taki skonstruowany z cząstek (nie próżnia) .Światło: jest to fala elektromagnetyczna (c= 300 000 km/s). Fala elektromagnetyczna: jest to wzajemne przeniknięcie się dwóch pól - magnetycznego oraz elektrycznego. W polu tym wektor natężenia pola elektrycznego I wektor indukcji magnetycznej są do siebie prostopadłe i prostopadłe do kierunku rozchodzenia się fal.
