Pomiar świetlności akceleratora
Pomiar świetlności w akceleratorze przy eksperymencie LEP polegał na pomiarze rozpraszania Bhabha, czyli elastycznego rozpraszania wiązek e+e- pod małymi katami. Przekrój czynny na to oddziaływanie jest dość duży, a ponadto jest to oddziaływanie leptonowe dobrze znane pod względem teoretycznym, zatem zderzenia tego typu doskonale nadają się do badania świetlności tego typu zderzaczy.
W rozpraszaniu Bhabha, zarówno elektron i pozyton ulegają lekkiemu odchyleniu od oryginalnego kierunku ruchu. Detektory do pomiaru świetlności składają się z komór rejestrujących tory przelatujących cząstek oraz z części kalorymetrycznej, w której mierzy się energię. Powyższe elementy detektora znajdują się w stosunkowo dużej odległości od pierwotnego oddziaływania, jednak tuż za rurą akceleratora.
W eksperymencie i detektorze DELPHI pomiar świetlności obywa się przy użyciu detektorów:
- STIC (''Small angle TIle Calorimeter'') - detektor wierzchołka
- znajdował się on w odległości 220 cm od wierzchołka oddziaływania,
- promień wewnętrzny detektora wynosił 6,5 cm, a zewnętrzny miał 42 cm długości,
- zakres pokrycia obejmował kąty polarne z przedziału 1,5 do 10,5 stopnia.
- VSAT (''Very Small Angle Tagger'') - detektor kalorymetryczny
- zawierał 4moduly kalorymetryczne,
- w skład każdego modułu wchodziło 12 krzemowych diod,
- zakres pokrycia obejmował kąty polarne z przedziału od około 0,3 do 0,4 stopnia.
