Prototypem urządzenia zwanego cewką zapłonową byłą cewka Ruhmkorffa, zwana również induktorem. Zbudowana ona była z rdzenia wykonanego z żelaza, na którym umieszczone były dwa uzwojenia: pierwotne i wtórne. Uzwojenie wtórne miało dużo większą liczbę zwojów od uzwojenia pierwotnego. Cewkę tę charakteryzował otwarty obwód magnetyczny.
Uzwojenie pierwotne połączone było ze źródłem stałego prądu elektrycznego. Źródło prądu połączone było na sposób szeregowy z przerywnikiem. Przerywnik ten powodował krótkotrwałe przerwy w dostawie prądu. Częstotliwość tych przerw wynosiła nawet kilka tysięcy herców. Na skutek tych zmian natężenia prądu w obwodzie w rdzeniu żelaznym generowane było zmienne pole magnetyczne. Zmienne pole magnetyczne powodowało indukowanie się w uzwojeniu wtórnym siły elektromotorycznej. Czyli był to klasyczny przykład indukcji elektromagnetycznej.
Gdy obwód elektryczny złożony jest z rezystora R i cewki indukcyjnej L to podczas włączaniu i wyłączaniu źródła siły elektromotorycznej pojawia się opóźnienie w narastaniu i zanikaniu prądu. Gdy dojdzie do zamknięcia takiego obwodu to prąd, który płynie przez opornik zaczyna rosnąć. Gdyby w obwodzie nie było cewki to bardzo szybko osiągnąłby maksymalną wartość. Ale cewka powoduje, że pojawia się siła elektromotoryczna samoindukcji. Przeciwdziała ona narastaniu prądu w obwodzie elektrycznym . Gdy ta szybkość narastania prądu maleje, zmniejsza się również siła elektromotoryczna samoindukcji . Stąd bierze się opóźnienie czasowe w osiągnięciu przez prąd wartości ustalonej.
Trójfazowy silnik indukcyjny składa się z następujących elementów: podstawy stojana, uzwojenia stojana, wirnika klatkowego, tabliczki zaciskowej, wału, łożyska kulkowego oraz wentylatora wraz z osłoną.
Silniki takie mogą być: indukcyjne, klatkowe bądź pierścieniowe. Klasyfikacja ta opiera się na sposobie konstrukcji wirnika. Silniki takie mają bardzo prostą budowę i dzięki temu znajdują zastosowanie w wielu dziedzinach przemysłu oraz w gospodarstwach domowych i rolnictwie.
