Galileusz żył w latach 1564 - 1642. Był włoskim filozofem i astronomem. W 1589 roku został profesorem w Pizie i Padwie. Do historii przeszedł jako twórca nowoczesnego spojrzenia na przyrodę, fizykę, mechanikę i astrofizykę. Swoje teorie i hipotezy zebrał w takich dziełach jak: "Pobierca złota" (1623), czy "Dialoga sopra i due massimi sistemi del mondo" (1632).

Galileusz miał szczególne poglądy filozoficzne dotyczące badania otaczające go przyrody. W swoich badaniach kierował się czterema zasadami, według których przyrodę należy traktować pod względem:

- doświadczalnym

- matematycznym

- poznawania zjawisk

- poznawania przyczyn

Dlatego też Galileusz sprzeciwiał się jakimkolwiek spekulacjom filozoficznym dotyczących rozwiązywania zagadek przyrodniczych. Według niego najważniejszym aspektem badawczym było prowadzenie doświadczeń. Jednak nie popadał tutaj w skrajność i nadal uważał że nauka nie może istnieć bez poprawnego rozumowania. Prawdziwą ścisłą naukę postrzegał jedynie wtedy, gdy dane obiekty można było zmierzyć dostępnymi przyrządami. Galileusz w swoich badaniach głównie zajmował się ruchem i kształtem ciał.

Matematyczna przyroda według Galileusza mieściła się w dwóch koncepcjach:

- stawianiu matematycznych hipotez

- formułowaniu egzystencjalnych zadań empirycznych

Galileusz oprócz tego że napisał wiele prac z zakresu astrofizyki i astronomii, to także może poszczycić się wieloma dokonaniami. On to jako pierwszy opisał w matematyczny sposób ruch wahadła i odkrył prawa jakie rządzą tym ruchem (1583). Zbudował urządzenie zwane wagą hydrostatyczną (1586), a także jako pierwszy skonstruował lunetę astronomiczną, dzięki której potwierdził teorię Kopernika o tym, że to Ziemia krąży wokół Słońca. Odkrył także księżyce Jowisza, góry na Księżycu czy istnienie faz Wenus.

Galileusz ogłaszając światu poprawność teorii heliocentrycznej w poważny sposób naraził się Kościołowi, który uznał jego nauki za herezję. Trybunał inkwizycyjny w 1615 roku wręcz zakazał Galieluszowi rozpowszechnianie jego teorii. Jednak on w 1623 roku wydał dzieło w którym rozważał dwie teorie: ptolomeuszową i kopernikańską. Dzieło to w 1633 roku zostało przez Kościół zakazane i potępione, a sam Galileusz do końca życia musiał żyć pod nadzorem inkwizycji. Dopiero w 1992 roku papież Jan Paweł II przyznał, iż Kościół się wówczas pomylił i zdjął ciążącą klątwę z Galileusza.

Imię Galileusza jest znane głównie także z transformacji Galileusza, która jest formułą matematyczną opisującą przejście z jednego inercjalnego układu odniesienia do drugiego. W wyniku tak przeprowadzonej transformacji nie zmieniają się żadne prawa fizyczne, co określa się mianem, iż prawa fizyki są niezmienne względem transformacji Galileusza. Jednak tak jak się to później okazało, transformacja Galileusza w przybliżeniu w poprawny sposób opisuje rzeczywistość jedynie w przypadku układów poruszających się z niewielkimi prędkościami. Całkowicie jednak poprawną transformacją dla wszystkich prędkości jest transformacja Lorentza.

Zasada względności Galileusza mówi o tym, że nie istnie w przyrodzie żaden wyróżniony układ odniesienia, oraz że prawa fizyki i przyrody w każdym inercjalnym układzie odniesienia są identyczne.