preromantyczny ruch w literaturze niemieckiej, istniejący w latach 1767-1785, którego nazwa pochodzi od tytułu dramatu F. M. Klingera. Przedstawiciele tego kierunku odrzucali klasycyzm i racjonalizm, uznając wyższość poznania irracjonalnego, artyście przypisując pozycję natchnionego geniusza, nieskrępowanego żadnymi regułami twórczymi. Zwolennicy Sturm und Drang podkreślali znaczenie uczucia i intuicji, postulowali tworzenie sztuki odwołującej się do twórczości ludowej i natury, oraz historii narodowej. Stworzyli nowy typ bohatera literackiego, buntującego się przeciwko ograniczeniom społecznym i moralnym. Twórcy tego kierunku w swoich utworach pogłębili analizę psychologiczną postaci, wyko- rzystywali wątki i motywy ludowe, wprowadzili do literatury mowę potoczną. Najwybitniejszymi przedstawicielami Strum und Drang byli: J. W. Goethe (Cierpienia młodego Wertera (zob. werteryzm), F. Schiller (Zbójcy, Intryga i miłość). Kierunek ten wywarł znaczny wpływ na kształtowanie się romantyzmu w Europie.
