jeden z awangardowych kierunków w sztuce i literaturze, ukształtowany po I wojnie światowej we Francji. Termin został wprowadzony w 1917 roku przez G. Apollinaire'a na określenie stanu zatarcia granicy między snem a rzeczywistością w sztuce. Surrealistyczną jest sztuka, która odrealnia rzeczywistość, nadając jej postać sennych marzeń i irracjonalnych obrazów. Manifest surrealizmu został ogłoszony w 1924 roku przez A. Bretona we Francji. Większość pisarzy tego nurtu była związana wcześniej z dadaizmem. Surrealiści buntowali się przeciwko skonwencjonalizowanym normom życia społecznego i kulturalnego, dążyli do wyzwolenia sztuki z jej realistycznych ograniczeń, odwoływali się do psychoanalizy, uznając podświadomość za obszar niewykorzystanych dotąd inwencji twórczych, postulowali tworzenie sztuki dążącej do absolutnej wolności; nadrzędną rolę w tworzeniu przyznawali wyobraźni i marzeniu.
Surrealiści posługiwali się absurdem, nonsensem i groteską, uprawiali tzw. "czarny humor", makabryczny w swej wymowie. Stworzyli oryginalną koncepcję tworzenia, zwaną "zapisem automatycznym". Artysta powinien uwolnić się od kontroli rozumu i zapisywać wszelkie bezładne impulsy i myśli, jakie pojawią się w jego umyśle i wyobraźni. Pisanie automatyczne jest próbą zapisu stanu podświadomości, której surrealiści przypisywali szczególne znaczenie. Poezja surrealistyczna była poezją obrazową, nadrealistyczne obrazy miały same narzucać się twórcy, w taki sposób, jak powstają wizje w stanie np. narkotycznym lub we śnie. Najwybitniejszymi przedstawicielami surrealizmu byli A. Breton, P. Eluard, L. Aragon. W Polsce wpływy nadrealizmu pojawiły się w twórczości A. Ważyka, według niektórych krytyków surrealistyczny jest już utwór J. Słowackiego pt. Godzina myśli. Pewne elementy surrealizmu odnaleźć można w dramatach S. I. Witkiewicza.
